Του
ΚΩΣΤΑ ΣΠΗΛΙΩΤΟΠΟΥΛΟΥ
Όσοι το βράδυ της Παρασκευής βρέθηκαν στο "Πάνθεον" της Πάτρας -και, ομολογουμένως, ήταν πολλοί αυτοί-, για να παρακολουθήσουν, είτε από δημοσιογραφικό καθήκον είτε από ιδεολογική συγγένεια ή και ταύτιση, την εκδήλωση του ΣΥΡΙΖΑ με ομιλητές τους Αλέξη Τσίπρα, Μανώλη Γλέζο και Σοφία Σακοράφα, αν είχαν την υπομονή να τη δουν να φτάνει στο τέλος της (καθώς τους χαιρετισμούς και τις ομιλίες ακολούθησαν αρκετές παρεμβάσεις του ακροατηρίου -κάποιες δε εξ αυτών... απελπιστικά μακρόσυρτες),
ασφαλώς θα "ανταμείφθηκαν" από την καταληκτική παρέμβαση του Μανώλη Γλέζου.
Του αιώνιου αυτού έφηβου της Αντίστασης, που μπορεί το Ληξιαρχείο να τον λέει 89 ετών και τριών μηνών (όπως ο ίδιος... ευθαρσώς ανέφερε), αλλά ο αγωνιστικός παλμός, το σφρίγος και η μαχητική διάθεση θυμίζουν πολύ περισσότερο το παλικαράκι που πριν από 70 ολόκληρα χρόνια κατέβαζε (μαζί με το υπόδειγμα σεμνότητας και πρόσφατα απελθόντα από το μάταιο τούτο κόσμο, Λάκη Σάντα) το μισητό σύμβολο της ναζιστικής τυραννίας, τη σβάστικα, που μόλυνε με την παρουσία του τον Ιερό Βράχο της Ακρόπολης, παρά ένα γέροντα της δικής του ηλικίας.
Όσοι έχουν ακούσει και δει πολλές φορές τον Γλέζο από κοντά -και ο γράφων είχε κάμποσες φορές αυτή την τύχη τα τελευταία 25 χρόνια- οπωσδήποτε δεν παραξενεύονται ούτε από την ευγλωττία ούτε από τη ζωντάνια του. Αυτά τα θεωρούν δεδομένα... επί τη εμφανίσει.
Όμως, δεν ήταν μόνο αυτά που χρωμάτισαν τούτη την κατάθεση ψυχής του ήρωα της Εθνικής Αντίστασης, αλλά και -γιατί όχι;- της σημερινής εξαιρετικά δύσκολης εποχής, ενώπιον των Πατρινών που βρέθηκαν απέναντί του.
Αυτό που την έκανε ξεχωριστή ήταν ακριβώς ετούτο: ότι έβγαλε εκεί μπροστά μας κομμάτια από την ψυχή του και μας τα εμπιστεύτηκε ως ιερή παρακαταθήκη ενός ζωντανού και δρώντος συμβόλου και μνημείου προς τους επιγόνους.
Έτσι, με ιερή συγκίνηση, που μεταλαμπαδεύτηκε αυτόματα σε όλους τους παρισταμένους, με διάθεση όχι απλώς εξομολογητική, αλλά κάτι πολύ περισσότερο, έδωσε την απάντηση σε όσους απορούν που ένας σχεδόν 90χρονος άνθρωπος δεν... αράζει σε μια γωνιά, με τις παντούφλες και με το χαμομήλι του, όπως κάνουν όλοι σχεδόν οι άνθρωποι που κατορθώνουν να φτάσουν σε μια τέτοια αξιοσέβαστη ηλικία.
Επιλύοντας, λοιπόν, αυτή την απορία, που την άκουσα κι εγώ να εκφράζεται, στην είσοδο του χώρου της εκδήλωσης, από μια κοπελίτσα, η οποία φαίνεται πως δεν είχε και μεγάλη ιδέα από Γλέζο, για να καταλάβει πως πρόκειται για... σκληρό καρύδι, που δεν το βάζει κάτω ακόμη κι όταν μπαίνει στο στόχαστρο κάποιων ανεγκέφαλων ραβδοφόρων ΜΑΤατζήδων, ο ασπρομάλλης έφηβος μίλησε για τους συναγωνιστές του, που μία παράκληση έκαναν προς εκείνους που δεν θα τους έβρισκε "το καλό το βόλι", να τους θυμούνται, αλλά μίλησε και για τον εκτελεσμένο 19χρονο "ανθό" της οικογένειάς του, τον αδερφό του τον Νίκο, που έφυγε από τη ζωή πριν προλάβει καλά καλά να τη γευτεί και να τη χαρεί, όπως, άλλωστε, εξίσου πρόωρα έχυσαν το αίμα τους τόσοι και τόσοι ακόμη ψυχωμένοι αγωνιστές.
Τούτος, λοιπόν, ο Νίκος "επισκέπτεται" συχνά πυκνά στον ύπνο του τον αδερφό του τον Μανώλη και του απευθύνει πάντα το ίδιο... βασανιστικό ερώτημα:
Τι θα κάνεις για να μου φέρεις τη ζωή μου πίσω;
Και κάθε φορά ο Μανώλης τού απαντά πως αυτό που ζητάει ξέρει ότι δεν γίνεται.
Γίνεται, όμως, κάτι άλλο: να μην υποστείλει ποτέ τη σημαία του αγώνα και να παλεύει μέχρι τη στερνή του πνοή, για να βρουν τα όνειρα και τα οράματα του αδερφού του και τόσων άλλων εκείνης της ατέλειωτης στρατιάς αγωνιστών, όχι εκδίκηση, αλλά δικαίωση.
Γι' αυτό, λοιπόν, ο Μανώλης, εφτά ολόκληρες δεκαετίες μετά από εκείνη τη μαγιάτικη νύχτα στην Ακρόπολη, που αυτή και μόνο θα του έφτανε για να μνημονεύεται εσαεί στα βιβλία της Ιστορίας, δεν λέει να καθίσει στ' αβγά του.
Παλεύει με το ίδιο πάντα σθένος, με την ίδια ακατάβλητη ενεργητικότητα, με το ίδιο εφηβικό πάθος για τα οράματα και τα ιδανικά του.
Τι κι αν δεν τα συμμερίζονται όλοι, τουλάχιστον σε όλες τις πτυχές τους;
Τι κι αν κάποιοι θεωρούν ότι ίσως και να το παρακάνει πού και πού;
Αυτό που κανείς δεν δικαιούται να του αμφισβητήσει είναι πως την υπόσχεση που δίνει στο νεκρό ήρωα της οικογένειάς του, στον αγαπημένο του Νίκο, την τηρεί και την τιμά στο ακέραιο.
Να 'σαι καλά, Μανώλη Γλέζο, με την ίδια τόλμη στην ψυχή,
με την ίδια οξύνοια στη σκέψη,
με την ίδια ορμή στο λόγο, για να εμπνέεις και να καθοδηγείς με το παράδειγμά σου.
Και μην ανησυχείς.
Όταν έρθει το πλήρωμα του χρόνου και δεν υπάρχεις ανάμεσά μας ως φυσική παρουσία, θα σε ζωντανεύουν στη μνήμη μας τα έργα σου.
Αυτά στα οποία, με τόση προσήλωση σε αξίες και οράματα, ακούμπησες τη φλόγα της νιότης σου, αλλά και το νεανικό πάθος των γηρατειών σου...
http://www.attacktv.gr/Pages/viewArticle.aspx?ID=46894
ΚΩΣΤΑ ΣΠΗΛΙΩΤΟΠΟΥΛΟΥ
Όσοι το βράδυ της Παρασκευής βρέθηκαν στο "Πάνθεον" της Πάτρας -και, ομολογουμένως, ήταν πολλοί αυτοί-, για να παρακολουθήσουν, είτε από δημοσιογραφικό καθήκον είτε από ιδεολογική συγγένεια ή και ταύτιση, την εκδήλωση του ΣΥΡΙΖΑ με ομιλητές τους Αλέξη Τσίπρα, Μανώλη Γλέζο και Σοφία Σακοράφα, αν είχαν την υπομονή να τη δουν να φτάνει στο τέλος της (καθώς τους χαιρετισμούς και τις ομιλίες ακολούθησαν αρκετές παρεμβάσεις του ακροατηρίου -κάποιες δε εξ αυτών... απελπιστικά μακρόσυρτες),
ασφαλώς θα "ανταμείφθηκαν" από την καταληκτική παρέμβαση του Μανώλη Γλέζου.
Του αιώνιου αυτού έφηβου της Αντίστασης, που μπορεί το Ληξιαρχείο να τον λέει 89 ετών και τριών μηνών (όπως ο ίδιος... ευθαρσώς ανέφερε), αλλά ο αγωνιστικός παλμός, το σφρίγος και η μαχητική διάθεση θυμίζουν πολύ περισσότερο το παλικαράκι που πριν από 70 ολόκληρα χρόνια κατέβαζε (μαζί με το υπόδειγμα σεμνότητας και πρόσφατα απελθόντα από το μάταιο τούτο κόσμο, Λάκη Σάντα) το μισητό σύμβολο της ναζιστικής τυραννίας, τη σβάστικα, που μόλυνε με την παρουσία του τον Ιερό Βράχο της Ακρόπολης, παρά ένα γέροντα της δικής του ηλικίας.
Όσοι έχουν ακούσει και δει πολλές φορές τον Γλέζο από κοντά -και ο γράφων είχε κάμποσες φορές αυτή την τύχη τα τελευταία 25 χρόνια- οπωσδήποτε δεν παραξενεύονται ούτε από την ευγλωττία ούτε από τη ζωντάνια του. Αυτά τα θεωρούν δεδομένα... επί τη εμφανίσει.
Όμως, δεν ήταν μόνο αυτά που χρωμάτισαν τούτη την κατάθεση ψυχής του ήρωα της Εθνικής Αντίστασης, αλλά και -γιατί όχι;- της σημερινής εξαιρετικά δύσκολης εποχής, ενώπιον των Πατρινών που βρέθηκαν απέναντί του.
Αυτό που την έκανε ξεχωριστή ήταν ακριβώς ετούτο: ότι έβγαλε εκεί μπροστά μας κομμάτια από την ψυχή του και μας τα εμπιστεύτηκε ως ιερή παρακαταθήκη ενός ζωντανού και δρώντος συμβόλου και μνημείου προς τους επιγόνους.
Έτσι, με ιερή συγκίνηση, που μεταλαμπαδεύτηκε αυτόματα σε όλους τους παρισταμένους, με διάθεση όχι απλώς εξομολογητική, αλλά κάτι πολύ περισσότερο, έδωσε την απάντηση σε όσους απορούν που ένας σχεδόν 90χρονος άνθρωπος δεν... αράζει σε μια γωνιά, με τις παντούφλες και με το χαμομήλι του, όπως κάνουν όλοι σχεδόν οι άνθρωποι που κατορθώνουν να φτάσουν σε μια τέτοια αξιοσέβαστη ηλικία.
Επιλύοντας, λοιπόν, αυτή την απορία, που την άκουσα κι εγώ να εκφράζεται, στην είσοδο του χώρου της εκδήλωσης, από μια κοπελίτσα, η οποία φαίνεται πως δεν είχε και μεγάλη ιδέα από Γλέζο, για να καταλάβει πως πρόκειται για... σκληρό καρύδι, που δεν το βάζει κάτω ακόμη κι όταν μπαίνει στο στόχαστρο κάποιων ανεγκέφαλων ραβδοφόρων ΜΑΤατζήδων, ο ασπρομάλλης έφηβος μίλησε για τους συναγωνιστές του, που μία παράκληση έκαναν προς εκείνους που δεν θα τους έβρισκε "το καλό το βόλι", να τους θυμούνται, αλλά μίλησε και για τον εκτελεσμένο 19χρονο "ανθό" της οικογένειάς του, τον αδερφό του τον Νίκο, που έφυγε από τη ζωή πριν προλάβει καλά καλά να τη γευτεί και να τη χαρεί, όπως, άλλωστε, εξίσου πρόωρα έχυσαν το αίμα τους τόσοι και τόσοι ακόμη ψυχωμένοι αγωνιστές.
Τούτος, λοιπόν, ο Νίκος "επισκέπτεται" συχνά πυκνά στον ύπνο του τον αδερφό του τον Μανώλη και του απευθύνει πάντα το ίδιο... βασανιστικό ερώτημα:
Τι θα κάνεις για να μου φέρεις τη ζωή μου πίσω;
Και κάθε φορά ο Μανώλης τού απαντά πως αυτό που ζητάει ξέρει ότι δεν γίνεται.
Γίνεται, όμως, κάτι άλλο: να μην υποστείλει ποτέ τη σημαία του αγώνα και να παλεύει μέχρι τη στερνή του πνοή, για να βρουν τα όνειρα και τα οράματα του αδερφού του και τόσων άλλων εκείνης της ατέλειωτης στρατιάς αγωνιστών, όχι εκδίκηση, αλλά δικαίωση.
Γι' αυτό, λοιπόν, ο Μανώλης, εφτά ολόκληρες δεκαετίες μετά από εκείνη τη μαγιάτικη νύχτα στην Ακρόπολη, που αυτή και μόνο θα του έφτανε για να μνημονεύεται εσαεί στα βιβλία της Ιστορίας, δεν λέει να καθίσει στ' αβγά του.
Παλεύει με το ίδιο πάντα σθένος, με την ίδια ακατάβλητη ενεργητικότητα, με το ίδιο εφηβικό πάθος για τα οράματα και τα ιδανικά του.
Τι κι αν δεν τα συμμερίζονται όλοι, τουλάχιστον σε όλες τις πτυχές τους;
Τι κι αν κάποιοι θεωρούν ότι ίσως και να το παρακάνει πού και πού;
Αυτό που κανείς δεν δικαιούται να του αμφισβητήσει είναι πως την υπόσχεση που δίνει στο νεκρό ήρωα της οικογένειάς του, στον αγαπημένο του Νίκο, την τηρεί και την τιμά στο ακέραιο.
Να 'σαι καλά, Μανώλη Γλέζο, με την ίδια τόλμη στην ψυχή,
με την ίδια οξύνοια στη σκέψη,
με την ίδια ορμή στο λόγο, για να εμπνέεις και να καθοδηγείς με το παράδειγμά σου.
Και μην ανησυχείς.
Όταν έρθει το πλήρωμα του χρόνου και δεν υπάρχεις ανάμεσά μας ως φυσική παρουσία, θα σε ζωντανεύουν στη μνήμη μας τα έργα σου.
Αυτά στα οποία, με τόση προσήλωση σε αξίες και οράματα, ακούμπησες τη φλόγα της νιότης σου, αλλά και το νεανικό πάθος των γηρατειών σου...
http://www.attacktv.gr/Pages/viewArticle.aspx?ID=46894
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου