Κατά την ταπεινή μου γνώμη, από όλες τις κοινωνικές ομάδες που πλήττονται σήμερα στην Ελλάδα και την Ευρώπη, η πιο αδικημένη ομάδα είναι οι συνταξιούχοι.
Αυτή είναι μια σκέψη που με τριγυρνάει πολύ καιρό αλλά δεν καθόμουν να την γράψω.
Ποιοι είναι οι συνταξιούχοι στην Ελλάδα του 2011; Το μεγαλύτερο μέρος τους είναι άνθρωποι που γεννήθηκαν στην Ελλάδα της Κατοχής, του Εμφυλίου Πολέμου ή αμέσως μετά.
Ποιοι είναι οι συνταξιούχοι στην Ελλάδα του 2011; Το μεγαλύτερο μέρος τους είναι άνθρωποι που γεννήθηκαν στην Ελλάδα της Κατοχής, του Εμφυλίου Πολέμου ή αμέσως μετά.
Μπορεί εμείς να παραπονιόμαστε –και δικαίως- για έλλειμμα δημοκρατίας αλλά οι περισσότεροι από αυτούς τους συνανθρώπους μας δεν είχαν καν την πολυτέλεια για τέτοιες σκέψεις.
Όταν δεν έχεις να φας και στα πρώτα σου χρόνια στη ζωή συνηθίζεις να βλέπεις νεκρούς από την ασιτία ή τον πόλεμο, δεν σε απασχολεί ιδιαίτερα η δημοκρατία – προέχει η επιβίωση.
Εμείς, οι γενιές που δεν ζήσαμε τις τραυματικές εμπειρίες των δεκαετιών αμέσως μετά τον πόλεμο, έχουμε όλο το χρόνο και όλες τις ευκαιρίες να αλλάξουμε την κατάσταση – άλλο αν έχουμε κολλήσει στην γκρίνια.
Οι συνταξιούχοι δεν έχουν αυτές τις ευκαιρίες, ούτε και τα κουράγια.
Η ζωή τους πλησιάζει στο τέλος της.
Και θα ήταν τίμιο απέναντί τους, να απαιτήσουμε και να εξασφαλίσουμε πως τουλάχιστον αυτά τα χρόνια θα είναι αξιοπρεπή.
Θαρρώ πως θα ήταν δίκαιο να προστατευτούν οι συντάξεις και όλα τα δικαιώματα των συνταξιούχων.
Για τους περισσότερους από αυτούς, τα πρώτα τους χρόνια στη ζωή ήταν κόλαση – θα ήταν άδικο να συμβεί το ίδιο και με τα στερνά τους χρόνια.
(Ο τίτλος «Ενός ευρώ νιάτα» δεν αποδίδει τα νιάτα των σημερινών συνταξιούχων. Τα νιάτα τους δεν ήταν ούτε ενός ευρώ.)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου