Της Ανίσα Ντούρα, 24 ετών
Η κρίση μετράει θύματα
"Κοίτα τη μπλούζα της. Κοίτα τη δική μου. Ποιά έχει καλύτερη;"
Νόμιζα πως είναι παιχνίδι. Και ενώ πάω να κλείσω τη μπαλκονόπορτα, έμεινα να κρυφακούω.
"Στα κλέψανε κορόιδο. Όλο το σαββατοκύριακο τιμωρία. Κατέστρεψα τη ζωή μου για σένα. Τ’ ακούς;"
"Τι της λες μωρέ; Έξι χρονών είναι.", ακούγεται μια ανδρική φωνή.
"Όσο και να κλαίς, χέστηκα, δεν με νοιάζει. Που τα άφησες τα μολύβια σου; Στα κλέψανε. Γιατί δεν τα προσέχεις; Έχεις δει τι φτώχεια κυκλοφορεί;"
"Ναι", ακούγεται η φωνή της μικρής.
"Τι "ναι" μωρέ; Με κοροϊδεύεις;", και ακολουθούν παιδικοί λυγμοί.
"Τη γράφει τη μάνα της. Δεν με υπολογίζει καθόλου. Στερούμαι εγώ για να τα έχει όλα εκείνη. Της λέω χίλιες φορές πως δεν έχουμε πια και εκείνη τη γράφει τη μάνα της"
Και η ένταση της φωνής όλο και ανεβαίνει, αρχίζει να γίνεται ουρλιαχτό.
"Από δω και πέρα θα γίνω η χειρότερη μάνα του κόσμου, σκατομάνα θα γίνω. Και άμα δεν σου αρέσει, να πας να βρεις τον πατέρα σου στο νησί. Πουτάνα θα γίνω, στους δρόμους θα βγω"
Λέω, "δεν μπορεί, η ανδρική φωνή θα ξαναεπέμβει". Το ουρλιαχτό γίνεται εκκωφαντικό.
"Από δω και πέρα ξύλο. Εγώ δεν σε θέλω έτσι." "Να πας να βρεις τον πατέρα σου.", επανέλαβε.
Η απελπισία δεν σταματάει εκεί.
"Βαρέθηκα. Βαρέθηκα. Βαρέθηκα.", σιωπή.
Όσο κι αν φωνάζει η μάνα αυτή δεν μου γίνεται αντιπαθής, η φωνή της πηγάζει από τα βάθη της ψυχής της. Μάρτυράς της η χροιά της φωνής.
Όταν φτάνεις στα πρόθυρα δεν υπάρχει λάθος ή σωστό. Υπάρχει οργή που ξεσπάει όπου βρει. Υπάρχουν εύκολοι αποδέκτες που γίνονται θύματα ζωής...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου