ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΚΟΥΙΡΟΥΚΙΔΗ
ΑΠΟ ΤΗΝ ΔΑΣΚΑΛΑ ΤΟΥ ΜΙΚΡΟΥ ΧΩΡΙΟΥ... ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΡΩΤΕΥΟΥΣΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ...ΚΙ ΟΠΟΙΟΣ ΔΕΝ ΚΛΑΨΕΙ ΝΑ ΠΑΕΙ ΣΤΟ ΔΙΑΟΛΟ!!!!
Καλέ μου φιλε.. Σ ευχαριστώ για τα όμορφά σου λόγια..Μπορείς να φανταστείς τη συγκίνησή μου έτσι;
Πρέπει να εννοείς του Αντριάν..το παιδί μου το καλό απο την Αλβανια..είναι μόλις 7 και όμως ανησυχεί όχι μόνο για το πώς θα τα βγάλουν πέρα οι ίδιοι αλλά για τον παππού του
Εντάξει λύγισα και εγώ να πω την αλήθεια μου και δε το κρυψα και στην τάξη.
.Κυρία, μου λέει: Μας κόβουν κ άλλο το μισθό..τι θά κάνουμε;..
Ότι κ να πω για το σημερινό, δε μπορεί ακριβώς να αποτυπώσει το κλίμα στην τάξη μας. Φαινόταν η επανάσταση να ξεκινά από τη μικρή μας τάξη στο ταπεινό μας ψαροχώρι!
Κυρία, να βγούμε στο χωριό να πούμε και τους ψαράδες να έρθουν μαζί μας!
Ενημέρωσαν τους γονείς τους, τα άλλα παιδιά του σχολείου και ήθελαν όλα να γράψουν!
Ένα όνειρο..Νίκο μου υπάρχει ελπίδα σου λέω!!
Αν και πρόωρα ο λόγος τους είναι τόσο πολιτικός που σοκάρει!
Η εξήγηση; Προφανής.. Ζουν τα ίδια, προσωπικά, τα προβλήματα.
Τη στεναχώρια των γονιών τους, τη δική μας..
Μπορεί να φαντάζουν όλα σάπια λοιπόν εξωτερικά Νίκο μου, αλλά η νέα γενιά μέσα σε όλο αυτό το χάλι, προετοιμάζεται να δώσει τη δική της μάχη!
Τα προβλήματα την ατσαλώνουν, και έχουν διαμορφώσει και στις παιδικές ακόμη ηλικίες πολιτική σκέψη και λόγο!
Αισιόδοξα λοιπόν τα μηνύματα από το ταπεινό μας ψαροχώρι!!
Η δασκάλα στο χωριο χαμογελά και νιώθει οτι βρίσκεται στην πρωτεύουσα του κόσμου!
-----
Aπό ένα μικρό ψαροχώρι της Ευβοιας.....
.αλλα θα μπορουσε να ναι(και μακαρι...) και στο Καστελοριζο...στην Καρπαθο...στην Συμη...παντου!!!
ΑΠΟ ΤΗΝ ΔΑΣΚΑΛΑ ΤΟΥ ΜΙΚΡΟΥ ΧΩΡΙΟΥ... ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΡΩΤΕΥΟΥΣΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ...ΚΙ ΟΠΟΙΟΣ ΔΕΝ ΚΛΑΨΕΙ ΝΑ ΠΑΕΙ ΣΤΟ ΔΙΑΟΛΟ!!!!
Καλέ μου φιλε.. Σ ευχαριστώ για τα όμορφά σου λόγια..Μπορείς να φανταστείς τη συγκίνησή μου έτσι;
Πρέπει να εννοείς του Αντριάν..το παιδί μου το καλό απο την Αλβανια..είναι μόλις 7 και όμως ανησυχεί όχι μόνο για το πώς θα τα βγάλουν πέρα οι ίδιοι αλλά για τον παππού του
Εντάξει λύγισα και εγώ να πω την αλήθεια μου και δε το κρυψα και στην τάξη.
.Κυρία, μου λέει: Μας κόβουν κ άλλο το μισθό..τι θά κάνουμε;..
Ότι κ να πω για το σημερινό, δε μπορεί ακριβώς να αποτυπώσει το κλίμα στην τάξη μας. Φαινόταν η επανάσταση να ξεκινά από τη μικρή μας τάξη στο ταπεινό μας ψαροχώρι!
Κυρία, να βγούμε στο χωριό να πούμε και τους ψαράδες να έρθουν μαζί μας!
Ενημέρωσαν τους γονείς τους, τα άλλα παιδιά του σχολείου και ήθελαν όλα να γράψουν!
Ένα όνειρο..Νίκο μου υπάρχει ελπίδα σου λέω!!
Αν και πρόωρα ο λόγος τους είναι τόσο πολιτικός που σοκάρει!
Η εξήγηση; Προφανής.. Ζουν τα ίδια, προσωπικά, τα προβλήματα.
Τη στεναχώρια των γονιών τους, τη δική μας..
Μπορεί να φαντάζουν όλα σάπια λοιπόν εξωτερικά Νίκο μου, αλλά η νέα γενιά μέσα σε όλο αυτό το χάλι, προετοιμάζεται να δώσει τη δική της μάχη!
Τα προβλήματα την ατσαλώνουν, και έχουν διαμορφώσει και στις παιδικές ακόμη ηλικίες πολιτική σκέψη και λόγο!
Αισιόδοξα λοιπόν τα μηνύματα από το ταπεινό μας ψαροχώρι!!
Η δασκάλα στο χωριο χαμογελά και νιώθει οτι βρίσκεται στην πρωτεύουσα του κόσμου!
-----
Aπό ένα μικρό ψαροχώρι της Ευβοιας.....
.αλλα θα μπορουσε να ναι(και μακαρι...) και στο Καστελοριζο...στην Καρπαθο...στην Συμη...παντου!!!
Μοναδικό!!! Υπέροχο!!!!!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτή είναι η μία και αποστομωτική απάντηση στους διάφορους φλώρους που στο στυλ του "Nitro" και των άλλων συναφών εντύπων διαπίστωναν ότι η νέα γενιά είναι απολίτικη και αδιάφορη.
Η κάθε γενιά ωριμάζει και συνειδητοποιείται μέσα από τα δικά της προβλήματα. Φτιάχνει τα δικά της όνειρα. Αυτά τα όνειρα που μια δράκα προδοτών προσπαθεί να μετατρέψει σε εφιάλτες.
vantonios
Δίχως να θέλω και κυρίως να μπορώ να κάνω το δάσκαλο σε τόσο ζωντανά και ώριμα παιδιά, πιστεύω πως η παρακάτω ιστορία είναι διδακτική.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠώς κατάφερε ένας γάιδαρος να βγει από το χαντάκι που έπεσε
Μια φορά ένας αγρότης είχε έναν γάιδαρο. Γέρασε ο κακόμοιρος και κάποια μέρα, εκεί που περπατούσε στο λιβάδι, έπεσε μέσα σε ένα χαντάκι. Προσπάθησε μα δεν μπορούσε να βγει. Τον βρήκε το αφεντικό του, προσπάθησε κι εκείνος, αλλά δεν τα κατάφερε.
Σκέφτηκε λοιπόν ότι μιας και ο γάιδαρος ήταν γέρος και το χαντάκι έπρεπε να κλειστεί, να κάνει δυο δουλειές μαζί. Κάλεσε τους χωριανούς, τους έδωσε από ένα φτυάρι και όλοι μαζί έριχναν χώμα μέσα στο χαντάκι να θάψουν τον γάιδαρο και να κλείσουν το χαντάκι. Μόλις το ζωντανό κατάλαβε τί συνέβαινε, έκλαιγε, μα κανένας δεν του έδινε σημασία.
Ξαφνικά όμως σιώπησε. Όλοι αναρωτήθηκαν τι έγινε. Δεν έκλαιγε όταν του πετούσαν χώμα. Εκείνος, κάθε φτυαριά που του έρχονταν στην πλάτη, την τίναζε και έπεφτε στα πόδια του το χώμα. Έτσι συνέβαινε να πατάει το χώμα και να ανεβαίνει εκείνο και στο τέλος γέμισε το χαντάκι και ο γάιδαρός μας βγήκε καμαρωτός καμαρωτός.
Ηθικό δίδαγμα:
Η ζωή θα σου ρίχνει πολλές φτυαριές με ακαθαρσίες. Κάθε είδους. Το κόλπο είναι να τις τινάζεις από πάνω σου και να ανεβαίνεις από το χαντάκι πατώντας τη βρωμιά. Μπορούμε να βγούμε από το οποιοδήποτε χαντάκι όχι με παραίτηση αλλά με αποφασιστικότητα. Κάθε φτυαριά και ένα βήμα προς τα πάνω!
vantonios