ΑΜΦΙΛΕΓΟΜΕΝΕΣ ΑΠΟΝΟΜΕΣ ΒΡΑΒΕΙΩΝ ΝΟΜΠΕΛ

(Τί δήλωσε ο Μπέρναρντ Σώ και ο Ερνεστ Χέμινγουέι για τα Νόμπελ.
Ποια ήταν αφορμή για να θεσπίσει ο Νόμπελ τα βραβεία;
Ο Ουίνστον Τσόρτσιλ και το Νόμπελ....Λογοτεχνίας του
Ο Άλμπερτ Αινστάιν και το....λάθος βραβείο.
Τα Νόμπελ Ειρήνης σε Αμερικανούς Προέδρους
Ο Ρούσβελτ,ο Γουίλσον και ο Τζίμι Κάρτερ
Η Μητέρα Τερέσα,οι απόψεις της για τις αμβλώσεις και οι στενές της σχέσεις με το Βατικανό)

Το Βραβείο Νόμπελ Ειρήνης είναι ένα από τα πέντε Βραβεία Νόμπελ, που θεσπίστηκε από το Σουηδό βιομήχανο και εφευρέτη Άλφρεντ Νόμπελ. Με βάση τη διαθήκη του Νόμπελ το βραβείο αυτό πρέπει να δίνεται «στο πρόσωπο που είχε τη μεγαλύτερη συνεισφορά στην αδελφοποίηση των εθνών, στην κατάργηση ή τη μείωση των στρατιωτικών δυνάμεων και στη διεξαγωγή και προώθηση ειρηνευτικών διαδικασιών».

Το ινστιτούτο Νόμπελ στη Νορβηγία.

Το Νόμπελ Ειρήνης απονέμεται σε ετήσια βάση στο Όσλο, πρωτεύουσα της Νορβηγίας και συγκεκριμένα στο δημαρχείο της πόλης. 

Τα υπόλοιπα βραβεία απονέμονται στην Αίθουσα Συναυλιών της Στοκχόλμης την ίδια ημέρα.

Η βράβευση γίνεται στις 10 Δεκεμβρίου, επέτειο του θανάτου του Νόμπελ, παρουσία του βασιλιά της χώρας. 

Ο βραβευθείς παραλαμβάνει ένα αναμνηστικό δίπλωμα, ένα μετάλλιο και ένα αποδεικτικό για την είσπραξη του χρηματικού επάθλου.

Την τελευταία δεκαετία η τελετή βράβευσης ακολουθείται από μία συναυλία για την ειρήνη. Η συναυλία αυτή λαμβάνει χώρα την επόμενη η ημέρα από τη βράβευση, μεταδίδεται σε περισσότερες από 150 χώρες παγκοσμίως και παρακολουθείται από περισσότερες από 450 εκατομμύρια οικογένειες. Έχει λάβει διεθνή φήμη και αποτελεί πόλο έλξης διασήμων προσωπικοτήτων από το χώρο της μουσικής. 


Η επιλογή των βραβευθέντων δημιουργεί κατά καιρούς αντιδράσεις, καθώς επιλέγονται πρόσωπα που παλαιότερα είχαν προωθήσει τη βία σαν μέσο επίλυσης διαφορών και στη συνέχεια ακολούθησαν επιλεκτικά ειρηνικές .μεθόδους για να επιτευχθεί η ειρήνη



(1984-Μποπάλ,Ινδία-Το μεγαλύτερο βιομηχανικό δυστύχημα στην ιστορία της ανθρωπότητας.Τί ζήτησε η Μητέρα Τερέζα απ'τους Ινδούς;
Οι Monty Pythons τραγουδούν για το...σπέρμα
Η βράβευση του Δαλάι Λάμα και οι σχέσεις με τη CIA
Η βράβευση του Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ και η δολοφονία του όταν άρχισε να γίνεται πολύ αριστερός
Η βράβευση του Χοσέ Ράμος Χόρτα και το άδειασμα του Σουχάρτο απ'τις ΗΠΑ όταν δεν τους ήταν πια χρήσιμος)

(Η βράβευση του Κίσινγκερ,με τον Θό, τη χρονιά που ενορχήστρωνε το πραξικόπημα στη Χιλή για την ανατροπή του προέδρου Αλιέντε.
Το 1983 και η βράβευση Μαντέλα και Ντε Κλέρκ
Και τέλος η βράβευση,Πέρες,Ράμπιν και Αραφάτ)

Οι υποψηφιότητες για το βραβείο μπορούν να προταθούν από μια ευρεία ομάδα ειδικών, όπως παλαιότερους βραβευθέντες, μέλη εθνικών συνελεύσεων και κοινοβουλίων, πανεπιστημιακούς ορισμένων ειδικοτήτων, διεθνείς δικαστές και ειδικοί σύμβουλοι της επιτροπής βράβευσης.

Μερικές χρονιές οι προτάσεις έχουν αγγίξει τις 199. Η επιτροπή διατηρεί μυστικές τις προτάσεις και ζητά βέβαια και από αυτούς που τις υπέβαλλαν να πράξουν το ίδιο. Κατά καιρούς πολλοί χαρακτηρίζονται σαν υποψήφιοι για το βραβείο αλλά δεν προέκυψε ποτέ επίσημη τεκμηρίωση για αυτό^[3]. Για την περίοδο 1901 – 1955 όμως οι υποψηφιότητες δημοσιοποιήθηκαν σε μία βάση δεδομένων. 

Με τη δημοσίευση των δεδομένων αυτών αποκαλύφθηκε ότι το 1939 ο Έρικ Μπραντ, Σουηδός πολιτικός είχε προτείνει τον Αδόλφο Χίτλερ. Απέσυρε όμως την πρόταση του τέσσερεις ημέρες αργότερα. Άλλες διάσημες υποψηφιότητες περιλαμβάνουν τον Ιωσήφ Στάλιν και το Μπενίτο Μουσολίνι. Βέβαια εφόσον κάθε υποψηφιότητα προτείνεται από ένα μεμονωμένο πρόσωπο, τέτοιες υποψηφιότητες δεν εκφράζουν την άποψη της νορβηγικής επιτροπής.

Σε αντίθεση με τα υπόλοιπα βραβεία, με τα οποία αναγνωρίζεται η ολοκληρωμένη συνεισφορά ενός προσώπου, το βραβείο αυτό μπορεί να απονεμηθεί σε πρόσωπα ή οργανισμούς κατά τη διάρκεια της προσπάθειας τους για αντιμετώπιση συγκρούσεων ή τη δημιουργία ειρήνης. 

Ελλοχεύει βέβαια ο κίνδυνος οι διαπραγματεύσεις να μην οδηγήσουν στο προσδοκώμενο αποτέλεσμα. Γι αυτό και ορισμένα βραβεία ήρθαν αντιμέτωπα με την έντονη κριτική του κοινού. Για παράδειγμα τα βραβεία που δόθηκαν στουςΘεόδωρο Ρούσβελτ, Σιμόν Πέρες, Γιτζάκ Ράμπιν, Γιασέρ Αραφάτ και στους Χένρι Κίσινγκερ και Λι Ντουκ Το. Το τελευταίο βραβείο μάλιστα οδήγησε σε παραίτηση δύο μέλη της επιτροπής. ^[6]

Το 2005 δημιουργήθηκε το Κέντρο Νόμπελ Ειρήνης. Σκοπός του είναι η παρουσίαση των βραβευθέντων και της συνεισφοράς τους καθώς και τις τρέχουσες διαμάχες και πολέμους ανά την υφήλιο.

Βραβευθέντες

Έτος	Όνομα	Χώρα καταγωγής	Σημειώσεις
1901	Ανρί Ντυνάν	Ελβετία	ιδρυτής του Ερυθρού Σταυρού[11]
	Φρεντερίκ Πασί	Γαλλία	ιδρυτής και πρόεδρος της Διακοινοβουλευτικής Ενωσης,.[11]
1902	Ελί Ντικομέν Σαρλ Αλμπέρ Γκομπά	Ελβετία	εξέχοντα μέλη του Διεθνούς Μόνιμου Γραφείου για την Ειρήνη[12]
1903	Ουίλιαμ Ράνταλ Κρέμερ	Ηνωμένο Βασίλειο	γραμματέας της Ένωσης Διεθνούς Διαιτησίας.[13]
1904	Ινστιτούτο Διεθνούς Δικαίου	Βέλγιο	[14]
1905	Μπέρτα φον Ζούτνερ	Αυστροουγγαρία	επίτιμη πρόεδρος του Διεθνούς Μόνιμου Γραφείου για την Ειρήνη[15]
1906	Θίοντορ Ρούζβελτ	ΗΠΑ	Πρόεδρος των ΗΠΑ, πρωτοστάτης στην ίδρυση του Διεθνούς Διαιτητικού Δικαστηρίου της Χάγης[16]
1907	Ερνέστο Τεοντόρο Μονέτα	Ιταλία	μέλος του Διεθνούς Γραφείου για την Ειρήνη[17]
	Λουί Ρενό	Γαλλία	καθηγητής διεθνούς δικαίου, δικαστής στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης[17]
1908	Κλας Πόντους Άρνολντσον	Σουηδία	ιδρυτής της Σουηδικής Επιτροπής Διαιτησίας και Ειρήνης[18]
	Φρέντρικ Μπάγερ	Δανία	επίτιμος πρόεδρος του Διεθνούς Γραφείου Ειρήνης[18]
1909	Ογκύστ Μαρί Φρανσουά Μπερνέρ	Βέλγιο	μέλος του Διεθνούς Διαιτητικού Δικαστηρίου[19]
	Πολ Ανρί Μπαλουέ ντ' Ετουρνέλ, Βαρόνος ντε Κονστάν	Γαλλία	ιδρυτής και πρόεδρος της επιτροπής διαιτησίας του γαλλικού κοινοβουλίου[19]
1910	Διεθνές Γραφείο Ειρήνης	Ελβετία	με έδρα τη Βέρνη [20]
1911	Τομπίας Μίκαελ Κάρελ Άσερ	Ολλανδία	Πρωθυπουργός της Ολλανδίας, πρωτοστάτης σε διεθνείς διασκέψεις για τη επίλυση νομικών διαφορών μεταξύ των εθνών[21]
	Αλφρεντ Χέρμαν Φριντ	Αυστροουγγαρία	μέλος του Διεθνούς Γραφείου για την Ειρήνη[21]
1912	Ελάιχου Ρουτ	ΗΠΑ	«για το ξεκίνημα πολλών διαιτητικών συμφωνιών»[22]
1913	Aνρί λα Φοντέν	Βέλγιο	πρόεδρος του Διεθνούς Γραφείου για την Ειρήνη[23]
1914	Δεν απονεμήθηκε [α]
1915	Δεν απονεμήθηκε [α]
1916	Δεν απονεμήθηκε [α]
1917	Διεθνής Επιτροπή Ερυθρού Σταυρού[24]	Ελβετία
1918	Δεν απονεμήθηκε [α]
1919	Γούντροου Ουίλσον	ΗΠΑ	πρόεδρος των ΗΠΑ, πρωτεργάτης των Ηνωμένων Εθνών[25]
1920	Λεόν Μπουρζουά	Γαλλία	πρόεδρος του συμβουλίου των Ηνωμένων Εθνών[26]
1921	Γιάλμαρ Μπράντινγκ	Σουηδία	Σουδός πρωθυπουργός και ειδικός παρατηρητής της Κοινωνίας των Εθνών[27]
	Κρίστιαν Λους Λάνγκε	Νορβηγία	γενικός γραμματέας της Διακοινοβουλευτικής Ενωσης των Βρυξελλών[27]
1922	Φρίντγιοφ Νάνσεν	Νορβηγία	Νορβηγός ειδικός απεσταλμένος των Ηνωμένων Εθνών, ιδρυτής του Διεθνούς Γραφείου Νάνσεν για τους Πρόσφυγες και δημιουργός του διαβατηρίου Νάνσεν για τους πρόσφυγες[28]
1923	Δεν απονεμήθηκε [α]
1924	Δεν απονεμήθηκε [α]
1925	Σερ Όστιν Τσάμπερλεν	Ηνωμένο Βασίλειο	«για τη συνθήκη του Λοκάρνο»[29]
	Τσαρλς Γκέιτς Ντόουζ	ΗΠΑ	πρόεδρος της επιτροπής αποζημιώσεων μετά τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο και οργανωτής του σχεδίου Ντόους[29]
1926	Αριστίντ Μπριάν	Γαλλία	«για τη συνθήκη του Λοκάρνο»[30]
	Γκούσταφ Στρέσεμαν	Γερμανία
1927	Φερντινάν Μπουισόν	Γαλλία	ιδρυτής και πρόεδρος της Κοινωνίας των Εθνών.[31]
	Λούντβιχ Κβίντε	Γερμανία	ειδικός απεσταλμένος σε πολλές διαπραγματεύσεις για την ειρήνη[31]
1928	Δεν απονεμήθηκε [α]
1929	Φρανκ Κέλογκ	ΗΠΑ	«για τη συνθήκη Κέλογκ – Μπριάντ»[32]
1930	Νάθαν Σέντερμπλομ	Σουηδία	ηγέτης του κινήματος του οικουμενισμού στον 20ό αιώνα[33]
1931	Τζειν Ανταμς	ΗΠΑ	ιδρύτρια και πρόεδρος της Παγκόσμιας Οργάνωσης Γυναικών για την Ειρήνη και την Ελευθερία[34]
	Νίκολας Μάρεϊ Μπάτλερ	ΗΠΑ	για την προώθηση της συνθήκης Κέλογκ – Μπριάντ[34]
1932	Δεν απονεμήθηκε [α]
1933	Νόρμαν Έιντζελ	Ηνωμένο Βασίλειο	συγγραφέας, μέλος της εκτελεστικής Επιτροπής του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών και του Διεθνούς Συμβουλίου Ειρήνης[35]
1934	Αρθουρ Χέντερσον	Ηνωμένο Βασίλειο	πρόεδρος της Διάσκεψης για τον Αφοπλισμό του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών[36]
1935	Καρλ φον Οσίτσκι	Γερμανία	Γερμανός δημοσιογράφος και πρωτοπόρος του κινήματος για την ειρήνη[37]
1936	Κάρλος Σααβέδρα Λάμας	Αργεντινή	πρόεδρος της Κοινωνίας των Εθνών και διαμεσολαβητής στον πόλεμο μεταξύ Παραγουάης και Βολιβίας.[38]
1937	Ρόμπερτ Σέσιλ	Ηνωμένο Βασίλειο	ιδρυτής και πρόεδρος της Διεθνούς εκστρατείας για την Ειρήνη[39]
1938	Διεθνές Γραφείο Νάνσεν για τους Πρόσφυγες	Ελβετία	[40]
1939	Δεν απονεμήθηκε [α]
1940	Δεν απονεμήθηκε [α]
1941	Δεν απονεμήθηκε [α]
1942	Δεν απονεμήθηκε [α]
1943	Δεν απονεμήθηκε [α]
1944	Διεθνής Επιτροπή Ερυθρού Σταυρού	Ελβετία	απονεμήθηκε το 1945[41]
1945	Κόρντελ Χαλ	ΗΠΑ	«για τη συμμετοχή του στην ίδρυση του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών»[42]
1946	Έμιλι Γκριν Μπολτς	ΗΠΑ	Επίτιμη διεθνής πρόεδρος της Παγκόσμιας Οργάνωσης Γυναικών για την Ειρήνη και την Ελευθερία[43]
	Τζον Ράλι Μοτ	ΗΠΑ	πρόεδρος του Διεθνούς Ιεραποστολικού Συμβουλίου και της Παγκόσμιας Ένωσης των Χριστιανικών Αδελφοτήτων Νεολαίας[43]
1947	Αμερικανική Επιτροπή Φιλικής Βοήθειας (Αμερικανοί Κουακέροι)	ΗΠΑ	εκ μέρους της οργάνωσης των Κουακέρων[44]
	Συμβούλιο Φιλικής Βοήθειας (Κουακέροι της Βρετανίας)	Ηνωμένο Βασίλειο
1948	Δεν απονεμήθηκε [α] [β]
1949	Τζον Μπόιντ-Ορ, Πρώτος Βαρώνος Μπόιντ-Ορ	Ηνωμένο Βασίλειο	Γενικός διοικητής του Οργανισμού Τροφίμων και Αγροτικών Προϊόντων, πρόεδρος του Διεθνούς Συμβουλίου για την ειρήνη, πρόεδρος της Διεθνούς Ένωσης Οργανισμών για την Ειρήνη[45]
1950	Ραλφ Μπαντς	ΗΠΑ	«για την επιτυχή διαμεσολάβησή του μεταξύ Ισραηλινών και Παλαιστινίων, που είχε αποτέλεσμα την υπογραφή συνθήκης ανακωχής το 1948»[46]
1951	Λεόν Ζουό	Γαλλία	πρόεδρος της Διεθνούς επιτροπής του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, αντιπρόεδρος της Διεθνούς Συνομοσπονδίας των Ελεύθερων Σωματείων[47]
1952	Άλμπερτ Σβάιτσερ	Γαλλία	«για την φιλοσοφία του σχετικά με το «σεβασμό της ζωής» , η οποία εκφράστηκε μέσα από πολλούς τρόπους και κυρίως με την ίδρυση του νοσοκομείου Λαμπέν στηΓκαμπόν»[48]
1953	Τζορτζ Κάτλετ Μάρσαλ	ΗΠΑ	για το σχέδιο Μάρσαλ[49]
1954	Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες	Ηνωμένα Έθνη	[50]
1955	Δεν απονεμήθηκε [α]
1956	Δεν απονεμήθηκε [α]
1957	Λέστερ Μπόουλς Πίρσον	Καναδάς	προέδρος της έβδομης γενικής συνέλευσης των Ηνωμένων Εθνών για την αποστολή ειρηνευτικών δυνάμεων στην αντιμετώπισης της κρίσης στο Σουέζ[51]
1958	Ζορζ Πιρ	Βέλγιο	ηγέτης του Τάγματος των Δομινικανών, οργανισμού με σκοπό την ανακούφιση των προσφύγων[52]
1959	Φίλιπ Νόελ-Μπέικερ	Ηνωμένο Βασίλειο	«για τη μακρόχρονη συνεισφορά του στη διεθνή ειρήνη και συνεργασία»[53]
1960	Αλμπερτ Λουτούλι	Νότια Αφρική	πρόεδρος του Αφρικανικού Εθνικού Κογκρέσου[54]
1961	Νταγκ Χάμαρσκγιελντ	Σουηδία	γενικός γραμματέας του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών[55]
1962	Λάινους Πόλινγκ	ΗΠΑ	«για την εκστρατεία του ενάντια στις δοκιμές πυρηνικών όπλων»[56]
1963	Διεθνής Επιτροπή Ερυθρού Σταυρού	Ελβετία	[57]
	Ένωση Ομάδων Ερυθρού Σταυρού	Ελβετία	[57]
1964	Μάρτιν Λούθερ Κινγκ	ΗΠΑ	ηγέτης της Συνδιάσκεψης της Χριστιανικής Ηγεσίας των Πολιτειών του Νότου, οργανωτής εκστρατειών για τα ανθρώπινα δικαιώματα[58]
1965	Διεθνές Ταμείο των Ηνωμένων Εθνών Άμεσου Παιδικής Βοήθειας (UNICEF)	Ηνωμένα Έθνη	[59]
1966	Δεν απονεμήθηκε [α]
1967	Δεν απονεμήθηκε [α]
1968	Ρενέ Κασέν	Γαλλία	πρόεδρος του Ευρωπαικού Δικαστήρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.[60]
1969	Διεθνής Οργανισμός Εργασίας	Ελβετία	[61]
1970	Νόρμαν Μπόρλογκ	ΗΠΑ	«για την έρευνα που διεξήγε στο διεθνές κέντρο βελτίωσης καλαμποκιού και σιταριού »[62]
1971	Βίλλυ Μπραντ	Δυτική Γερμανία	«για την πολιτική της Δυτικής Γερμανίας, που άσκησε, η οποία εμπεριείχε μία αναθεωρημένη αντιμετώπιση απέναντι στην ανατολική Ευρώπη και την ανατολική Γερμανία[63]
1972	Δεν απονεμήθηκε [α]
1973	Χένρυ Κίσινγκερ Λε Ντουκ Θο (αρνήθηκε το βραβείο)	ΗΠΑ  Βιετνάμ	για την επίτευξη της ειρήνης στο Βιετνάμ[64]
1974	Σιν Μακ Μπράιντ Εϊσάκου Σάτο	Ιρλανδία  Ιαπωνία	πρόεδρος της Διεθνούς Αμνηστείας του Διεθνούς Γραφείου Ειρήνης στη Γενεύη και επικεφαλής της επιτροπής των Ηνωμένων Εθνών στη Ναμίμπια. πρωθυπουργός της Ιαπωνίας[65]
1975	Αντρέι Ζαχάρωφ	ΕΣΣΔ	«για τις εκστρατείες του για τα ανθρώπινα δικαιώματα»[66]
1976	Μπέτι Ουίλιαμς Μέιριντ Κόριγκαν	Ηνωμένο Βασίλειο	ιδρύτριες της Κοινότητας του Λαού της Ειρήνης[67]
1977	Διεθνής Αμνηστία	Ηνωμένο Βασίλειο	«για την εκστρατεία της ενάντια στην αιχμαλωσία»[68]
1978	Μοχάμεντ Ανουάρ ελ-Σαντάτ Μεναχέμ Μπέγκιν	Αίγυπτος  Ισραήλ	«για τις διαπραγματεύσεις τους στη διαμάχη μεταξύ Αιγύπτου και Ισραήλ»[69]
1979	Μητέρα Τερέζα	Αλβανία  Ινδία	«για τις εκστρατείες της σχετικά με την ενημέρωση για τη φτώχεια»[70]
1980	Αδόλφο Πέρεθ Εσκιβέλ	Αργεντινή	«για τον αγώνα του για την προάσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων»[71]
1981	Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες	Ηνωμένα Έθνη	[72]
1982	Άλβα Μίρνταλ Αλφόνσο Γκαρθία Ρόμπλες	Σουηδία  Μεξικό	απεσταλμένοι του γραφείου αφοπλισμού του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών[73]
1983	Λεχ Βαλέσα	Πολωνία	ιδρυτής της Αλληλεγγύης[74]
1984	Ντέσμοντ Τούτου	Νότια Αφρική	«για τη συνεισφορά του στην αντιμετώπιση του απαρτχάιντ» [75]
1985	Διεθνής Γιατροί για την Αποφυγή Πυρηνικού Πολέμου	ΗΠΑ	«για τη γνωστοποίηση των καταστροφικών επιπτώσεων της καταστροφικών συνεπειών των πυρηνικών»[76]
1986	Eλί Βίζελ	ΗΠΑ  Ρουμανία	συγγραφέας του βιβλίου Η νύχτα, στο οποίο περιγράφει πως επέζησε από το ολοκαύτωμα[77]
1987	Όσκαρ Αρίας	Κόστα Ρίκα	για τις προσπάθειές του ώστε να τερματιστούν οι εμφύλιες συρράξεις στα κράτη της Κεντρικής Αμερικής[78]
1988	Eιρηνευτικές δυνάμεις του ΟΗΕ	Ηνωμένα Έθνη	για τη συμμετοχή τους στην αντιμετώπιση πολυάριθμων διαμαχών από το 1956. Μέχρι τη στιγμή της βράβευσης 736 άνθρωποι διαφόρων εθνικοτήτων είχαν χάσει τη ζωή τους σε ειρηνευτικές αποστολές.[79]
1989	Τενζίν Γκιάτσο, ο 14ος Δαλάι Λάμα	Θιβέτ	για τη συνεχή αντίσταση του στη χρήση όπλων από το λαό του στον αγώνα τους για την απελευθέρωσή τους[80]
1990	Μιχαήλ Γκορμπατσώφ	ΕΣΣΔ	«για τον ηγετικό του ρόλο στην επικράτηση της ειρήνης, που σήμερα χαρακτηρίζει πολλά μέρη της διεθνούς κοινότητας»[81]
1991	Αούνγκ Σαν Σου Κι	Μιανμάρ	«για τον ειρηνικό και μη-βίαιο αγώνα της κατά της στρατιωτικής δικτατορίας»[82]
1992	Ριγκομπέρτα Μεντσού	Γουατεμάλα	«για τη συνεισφορά της στην κοινωνική δικαιοσύνη και τις διαπραγματεύσεις της για τα δικαιώματα των Ινδιάνων»[83]
1993	Νέλσον Μαντέλα Φρεντερίκ Ντε Κλερκ	Νότια Αφρική	«για τη συνεισφορά τους στον ειρηνικό τερματισμό του απαρτχάιντ και για τη θεμελίωση μιας νέας δημοκρατικής Νότιας Αφρικής»[84]
1994	Γιασέρ Αραφάτ Σιμόν Πέρες Γιτζάκ Ράμπιν	Δυτική Όχθη  Ισραήλ  Ισραήλ	«για το ρόλο τους στις ειρηνευτικές συνομιλίες ανάμεσα σε Ισραηλινούς και Παλαιστινίους»[85]
1995	Γιόζεφ Ρότμπλατ Συνέδρια στο Pugwash για την Επιστήμη και τα Ζητήματα του Κόσμου	Πολωνία  Ηνωμένο Βασίλειο  Καναδάς	«για τη συνεισφορά τους στην εξάλλειψη του ρόλου των πυρηνικών όπλων στη διεθνή πολιτική»[86]
1996	Κάρλος Φιλίπε Χιμένες Μπέλο Ζοζέ Ράμος-Όρτα	Ανατολικό Τιμόρ	«για την προσπαθειά τους προς μία ειρηνική επίλυση των διαφορών στο Ανατολικό Τιμόρ»[87]
1997	Διεθνής Εκστρατεία για την Απαγόρευση των Ναρκών Τζόντι Ουίλιαμς	ΗΠΑ	«για τη συνεισφορά τους στην απαγόρευση και τον αφοπλισμό ναρκών εδάφους»[88]
1998	Τζων Χιουμ Ντειβίντ Τριμπλ	Ηνωμένο Βασίλειο	«για την προσπάθεια τους προς εξεύρεση λύσης στις διαμάχες της Βόρειας Ιρλανδίας»[89]
1999	Γιατροί Χωρίς Σύνορα	Βέλγιο	«για την αναγνώριση της πρωτοπόρου ανθρωπιστικής τους συνεισφοράς σε πολλές ηπείρους»[90][91]
2000	Κιμ Ντάε-γιουνγκ	Νότια Κορέα	«για τη συνεισφορά του στην επικράτηση της δημοκρατίας και την εφαρμογή των ανθρωπίνων δικαιωμάτων σ τη Νότια Κορέα και στην Ανατολική Ασία γενικότερα και για τις ειρηνικές του διαπραγματεύσεις με τη Βόρεια Κορέα»[92][93]
2001	Ηνωμένα Έθνη Κόφι Ανάν	Ηνωμένα Έθνη  Γκάνα	«για τη δουλεία τους στη δημιουργία ενός ειρηνικότερου και καλύτερα οργανωμένου κόσμου»[94][95]
2002	Τζίμι Κάρτερ	ΗΠΑ	«για την επί δεκαετίες προσπάθεια του να βρει ειρηνικές λύσεις σε διεθνείς διαμάχες, να προάγει τη δημοκρατία και τα ανθρώπινα δικαιώματα και να προωθήσει την οικονομική και κοινωνική ανάπτυξη»[96][97]
2003	Σιρίν Εμπάντι	Ιράν	«για την προσπάθεια της για την επικράτηση της δημοκρατίας και τα ανθρώπινα δικαιώματα. Και ιδιαίτερα για τον αγώνα της για τα δικαιώματα των γυναικών και των παιδιών»[98][99]
2004	Ουανγκάρι Μαατάι	Κένυα	«για τη συνεισφορά της στην αειφόρο ανάπτυξη, τη δημοκρατία και την ειρήνη»[100][101]
2005	Διεθνής Υπηρεσία Ατομικής Ενέργειας Μοχάμεντ ελ Μπαραντέι	Ηνωμένα Έθνη  Αίγυπτος	«για τις προσπάθειες τους στην αποτροπή της χρήσης πυρηνικών όπλων για στρατιωτικούς σκοπούς και στη διασφάλιση ότι η χρήση της πυρηνικής ενέργειας για ειρηνικούς σκοπούς θα γίνεται με τη μέγιστη δυνατή ασφάλεια»[102][103]
2006	Μοχάμεντ Γιουνούς Τράπεζα Γκραμίν	Μπανγκλαντές	«για τη δημιουργία οικονομικών και κοινωνικών ευκαιριών για τους φτωχούς, και ιδίως για τις γυναίκες, μέσω της καινοτόμου εργασίας τους στη χορήγηση μικρών δανείων και εγγυήσεων»[104]
2007	Διακυβερνητική Επιτροπή για την Κλιματική Αλλαγή Αλ Γκορ	Ηνωμένα Έθνη  ΗΠΑ	«για την προσπάθεια τους να αντληθεί γνώση σχετικά με τις κλιματικές αλλαγές που προκλήθηκαν από τον ανθρώπινο παράγοντα και για το ότι έβαλαν τα θεμέλια για τα μέτρα που πρέπει να ληφθούν για την αντιμετώπιση των προβλημάτων αυτών»[105][106]
2008	Μάρτι Αχτισάαρι	Φινλανδία	«για τις μεσολαβητικές προσπάθειες 30 ετών για την επίλυση διεθνών συγκρούσεων σε Ευρώπη και Ασία»[107][108]
2009	Μπαράκ Ομπάμα	ΗΠΑ	«τις εξαιρετικές προσπάθειές του να ενδυναμώσει τη διεθνή διπλωματία και τη συνεργασία μεταξύ των λαών[109]
2010	Λιου Σιαομπό	Κίνα	«για τον μακροχρόνιο και ειρηνικό αγώνα του για τα θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα στην Κίνα»[110]
2011	Έλεν Τζόνσον-Σίρλιφ	Λιβερία	«για τον ειρηνικό αγώνα τους με στόχο την ασφάλεια των γυναικών και για το δικαίωμα των γυναικών στην πλήρη συμμετοχή τους στο έργο για την οικοδόμηση της ειρήνης.»[111]
	Λέιμα Γκμπόουι	Λιβερία
	Ταουακούλ Κάρμαν	Υεμένη