Την ίδια στιγμή σε μια άλλη Ελλάδα..
H φωτογραφία που συμπυκνώνει την εθνική μας σχιζοφρένεια.
*Επίσης, ο Κασιμάτης έγραψε στην Καθημερινή (για άλλη, ανάλογη φωτογραφία):
Η φωτογραφία που μας έστειλε ο φίλος της στήλης Ε. Σ. σοκάρει. Βλέπουμε τα τραπέζια ενός «πολιτιστικού κέντρου» (κατά τη γιαννοπούλειο έννοια του όρου...) γεμάτα από κόσμο, ακόμη και στον εξώστη.
Στο κέντρο της πίστας στέκεται ένα χονδρουλό παιδί, ντυμένο σαν επαίτης: φορεί ένα στενό σακάκι τουλάχιστον δύο νούμερα μικρότερο από το μέγεθός του και ένα τρισάθλιο τζιν, φθαρμένο, τρυπημένο και μπαλωμένο. (Ο επιστολογράφος με πληροφορεί ότι το παιδί αυτό λέγεται Ρέμος και είναι ένα είδος λαϊκού βάρδου).
Το ανοίκειο (ελληνιστί: σοκαριστικό) της εικόνας είναι ότι όλη η πίστα, μέχρι το ύψος των γονάτων του αοιδού, είναι σκεπασμένη με εκατοντάδες πλαστικά κουτιά που περιέχουν γαρίφαλα. Το σχόλιο του Ε. Σ. που συνοδεύει τη φωτογραφία έχει ως εξής: «Αυτό που βλέπετε είναι μια απλή καθημερινή (Πέμπτη) στη Θεσσαλονίκη. Κάθε πανεράκι τιμάται 15 ευρώ - κάντε τον υπολογισμό.
Σημειώστε μάλιστα ότι όλα αυτά συνέβησαν σε λιγότερο από τα 120 δευτερόλεπτα, που χρειάστηκε ο Αντώνης Ρέμος για να πει το “Είναι στιγμές”». Το δικό μου σχόλιο, για λόγους στοιχειώδους αυτοπροστασίας, θα μου επιτρέψετε να το κρατήσω για τον εαυτό μου - αν και υποψιάζομαι ότι οι περισσότεροι θα συμφωνούσατε...
http://www.lifo.gr/team/bitsandpieces/26682
Όπως ανέφερα ο Ζούλας είχε γράψει για μια επίσκεψη στο νυχτερινό κέντρο του Ρέμου: "Ε, λοιπόν, τα λουλούδια που εκτοξεύθηκαν στα πόδια του τραγουδιστή σχημάτισαν -και δεν υπερβάλλω- ένα λόφο ύψους μισού μέτρου απ’ άκρη σ’ άκρη της πίστας.
Για την ακρίβεια, τον λόφο σχημάτισαν κάτι παραλληλόγραμμα φελιζόλ στα οποία τοποθετούνται πλέον τα ημιμαραμένα γαρίφαλα. Οσο δε το κέφι μεγάλωνε, οι λουλουδούδες έκαναν κάτι που πρώτη φορά αντίκρισα:
Σχηματίζοντας ουρά από την κουζίνα ώς τα πρώτα τραπέζια, έδιναν ταχύτατα η μία στην άλλη τα φελιζόλ -σαν γραμμή παραγωγής- για να μη χάνεται λεπτό εκτόξευσης από τους μερακλωμένους θαμώνες. Ενας πιτσιρικάς 22-23 ετών μπροστά μου θα πέταξε και 100 τέτοιες ντουζίνες...
Κάθε ντάνα φελιζόλ κόστιζε, λέει, 40 ευρώ, αλλά «σου κάνουν καλύτερη τιμή αν πετάξεις πολλές». Ποιοι είναι αυτοί που ακόμη και σε αυτήν τη συγκυρία πετούν κυριολεκτικώς τα λεφτά τους σε δημόσια θέα, αναρωτήθηκα. Τι δουλειά κάνουν, τι δηλώνουν ότι κερδίζουν και πώς δεν ντρέπονται, ακόμη και τώρα, να επιδεικνύουν τον «πλούτο» τους; Εχει μπει ποτέ εδώ μέσα το ΣΔΟΕ, κόβεται καμιά απόδειξη;
Τώρα έχουμε και οπτικό υλικό: [via]H φωτογραφία που συμπυκνώνει την εθνική μας σχιζοφρένεια.
*Επίσης, ο Κασιμάτης έγραψε στην Καθημερινή (για άλλη, ανάλογη φωτογραφία):
Η φωτογραφία που μας έστειλε ο φίλος της στήλης Ε. Σ. σοκάρει. Βλέπουμε τα τραπέζια ενός «πολιτιστικού κέντρου» (κατά τη γιαννοπούλειο έννοια του όρου...) γεμάτα από κόσμο, ακόμη και στον εξώστη.
Στο κέντρο της πίστας στέκεται ένα χονδρουλό παιδί, ντυμένο σαν επαίτης: φορεί ένα στενό σακάκι τουλάχιστον δύο νούμερα μικρότερο από το μέγεθός του και ένα τρισάθλιο τζιν, φθαρμένο, τρυπημένο και μπαλωμένο. (Ο επιστολογράφος με πληροφορεί ότι το παιδί αυτό λέγεται Ρέμος και είναι ένα είδος λαϊκού βάρδου).
Το ανοίκειο (ελληνιστί: σοκαριστικό) της εικόνας είναι ότι όλη η πίστα, μέχρι το ύψος των γονάτων του αοιδού, είναι σκεπασμένη με εκατοντάδες πλαστικά κουτιά που περιέχουν γαρίφαλα. Το σχόλιο του Ε. Σ. που συνοδεύει τη φωτογραφία έχει ως εξής: «Αυτό που βλέπετε είναι μια απλή καθημερινή (Πέμπτη) στη Θεσσαλονίκη. Κάθε πανεράκι τιμάται 15 ευρώ - κάντε τον υπολογισμό.
Σημειώστε μάλιστα ότι όλα αυτά συνέβησαν σε λιγότερο από τα 120 δευτερόλεπτα, που χρειάστηκε ο Αντώνης Ρέμος για να πει το “Είναι στιγμές”». Το δικό μου σχόλιο, για λόγους στοιχειώδους αυτοπροστασίας, θα μου επιτρέψετε να το κρατήσω για τον εαυτό μου - αν και υποψιάζομαι ότι οι περισσότεροι θα συμφωνούσατε...
[+] Κατά τα άλλα...
http://www.lifo.gr/team/bitsandpieces/26682
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου