"Αγαπητό περιοδικό,
Διαβάζω με μεγάλη έκπληξη να αναφέρεστε στον πατέρα μου, όχι τόσο για το έργο του στο ελληνικό τραγούδι, αλλά πιο πολύ για την διαμάχη του με τον τραγουδιστή Γιώργο Νταλάρα. Και με ακόμα μεγαλύτερη έκπληξη, βλέπω να αναφέρεστε σ' εμένα και την επιστολή μου προς τα ΜΜΕ που έβγαλαν στο παζάρι τα τραγούδια του πατέρα μου, 3 μέρες μετά από την ανακοίνωση του θανάτου του.
Βλέπω ότι πρέπει να με γνωρίζετε και προσωπικά, γιατί αλλιώς δεν ξέρω πως θα γνωρίζατε ότι εγώ εν μέσω πλήρους "κεφιού" που μου δημιουργήθηκε από την απώλεια του γονιού μου, τράβηξα στην "τύχη" κλήρο με ποιόν να τα βάλω για να "σπάσω πλάκα" και ω! εκ θαύματος!, εμφανίστηκε το όνομα του κυρίου Νταλάρα.
Νομίζω ότι θα σας είναι αρκετά κατανοητό, ότι λόγω του ότι δεν είσασταν παρόντες στο εν λόγω περιστατικό μεταξύ του πατέρα μου και του Γιώργου Νταλάρα, πιθανά να μην έχετε και τόσο αντικειμενική άποψη γαι το γεγονός, έως και καθόλου θα συμπλήρωνα.
Εκτός και αν είσασταν όντως εκεί μαζί με τον Διονύση και την Άσπα Σαββόπουλου και τους λοιπούς μάρτυρες, οπότε πιθανά να είχατε πάρει και μέρος σε όλο αυτό θέαμα αποτρέποντας ή και εμψυχώνοντας ακόμα αυτόν που εσείς θα σας φαινόταν δικαιότερος.
Λέτε, ότι το επίκεντρό σας σαν περιοδικό και κύριο μέλημά σας, είναι η μουσική και το ελληνικό τραγούδι. Σας βλέπω να επαναλαμβάνετε ότι δεν ασχολείστε με θέματα που δεν σας αφορούν, όπως για παράδειγμα, το δικαστικό ρεπορτάζ.
Όμως εγώ παρατηρώ, ότι και με το δικαστικό ρεπορτάζ ασχολείστε και με το εξωδικαστικό, αλλά και με το εξωμουσικό, διότι έχετε κείμενα με χαρακτήρα συκοφαντικό και υβριστικό ως προς την μνήμη νεκρών δημιουργών και γεμάτα ψευδείς πληροφορίες και συμπερασμάτα για ανθρώπους που δεν γνωρίζετε, όπως εμένα. Δεν μου ακούγονται και πολύ μουσικά όλα αυτά.
Βεβηλώνετε την μνήμη ενός ανθρώπου, που δεν ήταν μόνο γνώμη του Διονύση Σαββόπουλου ότι ο Μανώλης Ρασούλης είναι ο καλύτερος λαϊκός μας στιχουργός των τελευταίων 30 χρόνων, αλλά χαίρει (πάντα στον ενεστώτα χρόνο ) ιδιαίτερης εκτίμησης και σεβασμού από δημιουργούς όπως ο Μίκης Θεοδωράκης, ο Μάνος Χατζιδάκις, ο Μάνος Λοϊζος, ο Νίκος Μαμαγκάκης (ο οποίος ήταν και παρών στο συγκεκριμένο περιστατικό του Ολυμπιακού Σταδίου), ο Άκης Πάνου, ο Λευτέρης Παπαδοπουλος και τόσοι άλλοι που δεν χρειάζεται να αναφέρω γιατί δεν θα τελειώσει το μήνυμά μου.
Μόνο θα πω αυτό: Ότι "τόλμησε" και ο Οδυσσέας Ελύτης να μιλήσει με λόγια εκτίμησης για τον πατέρα μου. Φαντάζομαι βέβαια, ότι πιθανά να μην θεωρείτε την γνώμη αυτών των δημιουργών τίποτα το σημαντικό (άλλωστε τι ήξεραν αυτοί;..) και να επιμένετε στην γνώμη σας ότι ο Μανώλης Ρασούλης έγραφε ευτελή σλόγκαν εκτός από τραγούδια και ότι δεν ανήκει καν στους καλύτερους στιχουργούς που γέννησε ποτέ αυτή η χώρα.
Μιλάτε για μένα μ' έναν τρόπο, που είναι για λύπηση πραγματικά. Λόγω του ότι επίσης, βλέπω ότι συμφωνείτε με τις "ευγενικές" τακτικές του κυρίου Νταλάρα, που εκτός των γρονθοκοπημάτων είναι και οι μηνύσεις για συκοφαντική δυσφήμιση και τα ασφαλιστικά μέτρα, φαντάζομαι ότι δεν θα έχετε κανένα πρόβλημα να πράξω κι εγώ το ίδιο απέναντί σας, μιας και με έχει γεμίσει με τόσο "κέφι" ο θάνατος του πατέρα μου.
Μετά καμμίας τιμής και βαθύτατης λύπης,
Ναταλία Ρασούλη"
Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΟΥ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟΥ:
"Κυρία Ρασούλη
Δημοσιεύσαμε το σχόλιό σας αυτούσιο, προς κρίση των αναγνωστών. Όπως κάνουμε με όλα άλλωστε. Κάνετε λάθος. Δε θίξαμε ποτέ τον πατέρα σας, ούτε απαξιώνουμε το έργο του Μανώλη Ρασούλη ως στιχουργού και ως καλλιτέχνη.
Κάθε άλλο (εκτός αν εννοείτε κάποια σχόλια δισκοκριτικών, όπου αποτελούν μια υποκειμενική άποψη κι όχι θέσφατο). Είναι ένας σημαντικός στιχουργός με σημαντικό έργο και έχει πλέον περάσει στην ιστορία και το έργο του και ο ίδιος. Δεν είμαστε εμείς που θα το αναιρέσουμε αυτό, διότι ούτε μπορούμε, ούτε δικαιούμαστε, ούτε έχουμε τέτοιο σκοπό.
Αν μη τι άλλο, ακούμε τα τραγούδια του. Αν όχι όλα, σίγουρα πάρα πολλά. Εξάλλου, έχουμε γράψει ότι και μόνο το «Όλα σε θυμίζουν» και το «Τίποτα δεν πάει χαμένο» να είχε γράψει, έχει κερδίσει την στιχουργική αθανασία.
Είστε άδικη μαζί μας γιατί δεν καταφερόμαστε ούτε εναντίον σας, ούτε εναντίον του πατέρα σας. Στο παρελθόν καταδικάσαμε απερίφραστα (σε άλλο άρθρο μας) την πρακτική των εφημερίδων να βγάλουν στο παζάρι, όπως λέτε, τα τραγούδια του Μανώλη Ρασούλη, ελάχιστες μέρες μετά το θάνατό του. Το καταδικάσαμε ως πρακτική χωρίς δεύτερη σκέψη.
Σ’ αυτά τα πανίσχυρα ΜΜΕ κάνατε μήνυση κι ασφαλιστικά μέτρα; Γιατί κάτι αντίστοιχο, σε ένα μη κερδοσκοπικό μουσικό περιοδικό, όπως o ΟΡΦΕΑΣ, που «παίζει για τη φανέλα» του ελληνικού τραγουδιού και μόνο, και το έχουν δυο απλοί καθημερινοί άνθρωποι, θα σήμαινε την οικογενειακή και οικονομική καταστροφή μας.
Δεν νομίζουμε να θέλετε να φιμωθούμε και να καταστραφούμε – έστω κι αν διαφωνείτε με τα γραφόμενά μας. Θα είναι, επίσης, ένα πλήγμα στην ελευθερία του λόγου και στην ελεύθερη δημοσιογραφία.
Όσον αφορά το δικαστικό ρεπορτάζ που αναφέρετε πως κάνουμε, ποτέ δεν αναφερθήκαμε στα γεγονότα του Ολυμπιακού Σταδίου και της δίκης (οι σχολιαστές του άρθρου αναφέρθηκαν). Είναι προφανές πως δεν ήμασταν παρόντες και δεν είδαμε με τα μάτια μας τι έγινε τότε. Γνωρίζουμε αυτά που κατέγραψε ο Τύπος και τα media. Να είστε βέβαιη πως αν ήμασταν παρόντες σίγουρα θα προσπαθούσαμε να λειτουργήσουμε αποτρεπτικά σε κάθε μορφή αντιδικίας, πέραν αυτής του διαλόγου.
Το μόνο που κάναμε στο παρόν άρθρο είναι πως καταθέσαμε μία άποψη με βάση δύο επιστολές που στείλατε στα media. Ήταν ανοιχτές επιστολές και εφόσον δημοσιοποιήθηκαν μπορούν να κριθούν δημοσιογραφικά.
Και η ουσία του παρόντος κειμένου δεν ήταν άλλη παρά η υπέρβαση των ανθρώπινων διαφορών υπέρ της τέχνης. Μιλήσαμε μόνο για συγγνώμη, για συγχώρεση και συμφιλίωση και άρση των διαφορών υπέρ της τέχνης. Ήταν μία γνώμη για την υπέρβαση των όποιων ανθρώπινων διαπροσωπικών σχέσεων, υπέρ των μεγάλων έργων, γιατί αυτά τελικά μένουν.
Είναι μία γνώμη, μία κρίση, τίποτα λιγότερο ή τίποτα περισσότερο και δε νομίζουμε πως αποτελεί συκοφαντία. Η λέξη «κέφι», ως προς τις επιστολές σας –να αναγνωρίσουμε πως ήταν ατυχής– αλλά και πάλι τη βάλαμε σε εισαγωγικά, που σημαίνει, ότι δεν την εννοούσαμε επακριβώς, σύμφωνα με τους γραμματικούς κανόνες της γλώσσας μας.
Τέλος, για τα περί “συκοφαντικής δυσφήμισης” και “ασφαλιστικών μέτρων” που αναφέρετε, δεν είμαστε άνθρωποι που θέλουμε να αντιδικούμε με τον οποιονδήποτε.
Είναι δικαίωμά σας φυσικά, ωστόσο εμείς είμαστε της άποψης πως όλες οι διαφορές που προκύπτουν στις σχέσεις των ανθρώπων, πρέπει να λύνονται με διάλογο, με ανταλλαγή απόψεων και με καλή πίστη.
Είμαστε στη διάθεσή σας, να καταθέσετε, πλήρως, και την δική σας πλευρά κι άποψη, στον ίδιο ακριβώς χώρο (αρχική σελίδα και στην ίδια ενότητα), με την υπογραφή σας και τα στοιχεία που θα παραθέσετε στο κείμενό μας. Αυτός είναι ο στόχος του ΟΡΦΕΑ και μόνο, καλοπροαίρετος διάλογος με επιχειρηματολογία.
Με εκτίμηση
Τάσος Καραντής, Δώρα Παπαδοπούλου"
-
Εδώ,το περί ού ο λόγος,δημοσίευμα
http://farmakoglwssa-kirki.blogspot.com/2011/09/21.html
Διαβάζω με μεγάλη έκπληξη να αναφέρεστε στον πατέρα μου, όχι τόσο για το έργο του στο ελληνικό τραγούδι, αλλά πιο πολύ για την διαμάχη του με τον τραγουδιστή Γιώργο Νταλάρα. Και με ακόμα μεγαλύτερη έκπληξη, βλέπω να αναφέρεστε σ' εμένα και την επιστολή μου προς τα ΜΜΕ που έβγαλαν στο παζάρι τα τραγούδια του πατέρα μου, 3 μέρες μετά από την ανακοίνωση του θανάτου του.
Βλέπω ότι πρέπει να με γνωρίζετε και προσωπικά, γιατί αλλιώς δεν ξέρω πως θα γνωρίζατε ότι εγώ εν μέσω πλήρους "κεφιού" που μου δημιουργήθηκε από την απώλεια του γονιού μου, τράβηξα στην "τύχη" κλήρο με ποιόν να τα βάλω για να "σπάσω πλάκα" και ω! εκ θαύματος!, εμφανίστηκε το όνομα του κυρίου Νταλάρα.
Νομίζω ότι θα σας είναι αρκετά κατανοητό, ότι λόγω του ότι δεν είσασταν παρόντες στο εν λόγω περιστατικό μεταξύ του πατέρα μου και του Γιώργου Νταλάρα, πιθανά να μην έχετε και τόσο αντικειμενική άποψη γαι το γεγονός, έως και καθόλου θα συμπλήρωνα.
Εκτός και αν είσασταν όντως εκεί μαζί με τον Διονύση και την Άσπα Σαββόπουλου και τους λοιπούς μάρτυρες, οπότε πιθανά να είχατε πάρει και μέρος σε όλο αυτό θέαμα αποτρέποντας ή και εμψυχώνοντας ακόμα αυτόν που εσείς θα σας φαινόταν δικαιότερος.
Λέτε, ότι το επίκεντρό σας σαν περιοδικό και κύριο μέλημά σας, είναι η μουσική και το ελληνικό τραγούδι. Σας βλέπω να επαναλαμβάνετε ότι δεν ασχολείστε με θέματα που δεν σας αφορούν, όπως για παράδειγμα, το δικαστικό ρεπορτάζ.
Όμως εγώ παρατηρώ, ότι και με το δικαστικό ρεπορτάζ ασχολείστε και με το εξωδικαστικό, αλλά και με το εξωμουσικό, διότι έχετε κείμενα με χαρακτήρα συκοφαντικό και υβριστικό ως προς την μνήμη νεκρών δημιουργών και γεμάτα ψευδείς πληροφορίες και συμπερασμάτα για ανθρώπους που δεν γνωρίζετε, όπως εμένα. Δεν μου ακούγονται και πολύ μουσικά όλα αυτά.
Βεβηλώνετε την μνήμη ενός ανθρώπου, που δεν ήταν μόνο γνώμη του Διονύση Σαββόπουλου ότι ο Μανώλης Ρασούλης είναι ο καλύτερος λαϊκός μας στιχουργός των τελευταίων 30 χρόνων, αλλά χαίρει (πάντα στον ενεστώτα χρόνο ) ιδιαίτερης εκτίμησης και σεβασμού από δημιουργούς όπως ο Μίκης Θεοδωράκης, ο Μάνος Χατζιδάκις, ο Μάνος Λοϊζος, ο Νίκος Μαμαγκάκης (ο οποίος ήταν και παρών στο συγκεκριμένο περιστατικό του Ολυμπιακού Σταδίου), ο Άκης Πάνου, ο Λευτέρης Παπαδοπουλος και τόσοι άλλοι που δεν χρειάζεται να αναφέρω γιατί δεν θα τελειώσει το μήνυμά μου.
Μόνο θα πω αυτό: Ότι "τόλμησε" και ο Οδυσσέας Ελύτης να μιλήσει με λόγια εκτίμησης για τον πατέρα μου. Φαντάζομαι βέβαια, ότι πιθανά να μην θεωρείτε την γνώμη αυτών των δημιουργών τίποτα το σημαντικό (άλλωστε τι ήξεραν αυτοί;..) και να επιμένετε στην γνώμη σας ότι ο Μανώλης Ρασούλης έγραφε ευτελή σλόγκαν εκτός από τραγούδια και ότι δεν ανήκει καν στους καλύτερους στιχουργούς που γέννησε ποτέ αυτή η χώρα.
Μιλάτε για μένα μ' έναν τρόπο, που είναι για λύπηση πραγματικά. Λόγω του ότι επίσης, βλέπω ότι συμφωνείτε με τις "ευγενικές" τακτικές του κυρίου Νταλάρα, που εκτός των γρονθοκοπημάτων είναι και οι μηνύσεις για συκοφαντική δυσφήμιση και τα ασφαλιστικά μέτρα, φαντάζομαι ότι δεν θα έχετε κανένα πρόβλημα να πράξω κι εγώ το ίδιο απέναντί σας, μιας και με έχει γεμίσει με τόσο "κέφι" ο θάνατος του πατέρα μου.
Μετά καμμίας τιμής και βαθύτατης λύπης,
Ναταλία Ρασούλη"
Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΟΥ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟΥ:
"Κυρία Ρασούλη
Δημοσιεύσαμε το σχόλιό σας αυτούσιο, προς κρίση των αναγνωστών. Όπως κάνουμε με όλα άλλωστε. Κάνετε λάθος. Δε θίξαμε ποτέ τον πατέρα σας, ούτε απαξιώνουμε το έργο του Μανώλη Ρασούλη ως στιχουργού και ως καλλιτέχνη.
Κάθε άλλο (εκτός αν εννοείτε κάποια σχόλια δισκοκριτικών, όπου αποτελούν μια υποκειμενική άποψη κι όχι θέσφατο). Είναι ένας σημαντικός στιχουργός με σημαντικό έργο και έχει πλέον περάσει στην ιστορία και το έργο του και ο ίδιος. Δεν είμαστε εμείς που θα το αναιρέσουμε αυτό, διότι ούτε μπορούμε, ούτε δικαιούμαστε, ούτε έχουμε τέτοιο σκοπό.
Αν μη τι άλλο, ακούμε τα τραγούδια του. Αν όχι όλα, σίγουρα πάρα πολλά. Εξάλλου, έχουμε γράψει ότι και μόνο το «Όλα σε θυμίζουν» και το «Τίποτα δεν πάει χαμένο» να είχε γράψει, έχει κερδίσει την στιχουργική αθανασία.
Είστε άδικη μαζί μας γιατί δεν καταφερόμαστε ούτε εναντίον σας, ούτε εναντίον του πατέρα σας. Στο παρελθόν καταδικάσαμε απερίφραστα (σε άλλο άρθρο μας) την πρακτική των εφημερίδων να βγάλουν στο παζάρι, όπως λέτε, τα τραγούδια του Μανώλη Ρασούλη, ελάχιστες μέρες μετά το θάνατό του. Το καταδικάσαμε ως πρακτική χωρίς δεύτερη σκέψη.
Σ’ αυτά τα πανίσχυρα ΜΜΕ κάνατε μήνυση κι ασφαλιστικά μέτρα; Γιατί κάτι αντίστοιχο, σε ένα μη κερδοσκοπικό μουσικό περιοδικό, όπως o ΟΡΦΕΑΣ, που «παίζει για τη φανέλα» του ελληνικού τραγουδιού και μόνο, και το έχουν δυο απλοί καθημερινοί άνθρωποι, θα σήμαινε την οικογενειακή και οικονομική καταστροφή μας.
Δεν νομίζουμε να θέλετε να φιμωθούμε και να καταστραφούμε – έστω κι αν διαφωνείτε με τα γραφόμενά μας. Θα είναι, επίσης, ένα πλήγμα στην ελευθερία του λόγου και στην ελεύθερη δημοσιογραφία.
Όσον αφορά το δικαστικό ρεπορτάζ που αναφέρετε πως κάνουμε, ποτέ δεν αναφερθήκαμε στα γεγονότα του Ολυμπιακού Σταδίου και της δίκης (οι σχολιαστές του άρθρου αναφέρθηκαν). Είναι προφανές πως δεν ήμασταν παρόντες και δεν είδαμε με τα μάτια μας τι έγινε τότε. Γνωρίζουμε αυτά που κατέγραψε ο Τύπος και τα media. Να είστε βέβαιη πως αν ήμασταν παρόντες σίγουρα θα προσπαθούσαμε να λειτουργήσουμε αποτρεπτικά σε κάθε μορφή αντιδικίας, πέραν αυτής του διαλόγου.
Το μόνο που κάναμε στο παρόν άρθρο είναι πως καταθέσαμε μία άποψη με βάση δύο επιστολές που στείλατε στα media. Ήταν ανοιχτές επιστολές και εφόσον δημοσιοποιήθηκαν μπορούν να κριθούν δημοσιογραφικά.
Και η ουσία του παρόντος κειμένου δεν ήταν άλλη παρά η υπέρβαση των ανθρώπινων διαφορών υπέρ της τέχνης. Μιλήσαμε μόνο για συγγνώμη, για συγχώρεση και συμφιλίωση και άρση των διαφορών υπέρ της τέχνης. Ήταν μία γνώμη για την υπέρβαση των όποιων ανθρώπινων διαπροσωπικών σχέσεων, υπέρ των μεγάλων έργων, γιατί αυτά τελικά μένουν.
Είναι μία γνώμη, μία κρίση, τίποτα λιγότερο ή τίποτα περισσότερο και δε νομίζουμε πως αποτελεί συκοφαντία. Η λέξη «κέφι», ως προς τις επιστολές σας –να αναγνωρίσουμε πως ήταν ατυχής– αλλά και πάλι τη βάλαμε σε εισαγωγικά, που σημαίνει, ότι δεν την εννοούσαμε επακριβώς, σύμφωνα με τους γραμματικούς κανόνες της γλώσσας μας.
Τέλος, για τα περί “συκοφαντικής δυσφήμισης” και “ασφαλιστικών μέτρων” που αναφέρετε, δεν είμαστε άνθρωποι που θέλουμε να αντιδικούμε με τον οποιονδήποτε.
Είναι δικαίωμά σας φυσικά, ωστόσο εμείς είμαστε της άποψης πως όλες οι διαφορές που προκύπτουν στις σχέσεις των ανθρώπων, πρέπει να λύνονται με διάλογο, με ανταλλαγή απόψεων και με καλή πίστη.
Είμαστε στη διάθεσή σας, να καταθέσετε, πλήρως, και την δική σας πλευρά κι άποψη, στον ίδιο ακριβώς χώρο (αρχική σελίδα και στην ίδια ενότητα), με την υπογραφή σας και τα στοιχεία που θα παραθέσετε στο κείμενό μας. Αυτός είναι ο στόχος του ΟΡΦΕΑ και μόνο, καλοπροαίρετος διάλογος με επιχειρηματολογία.
Με εκτίμηση
Τάσος Καραντής, Δώρα Παπαδοπούλου"
-
Εδώ,το περί ού ο λόγος,δημοσίευμα
http://farmakoglwssa-kirki.blogspot.com/2011/09/21.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου