Πόσο σιχαμένα εμετικός μπορεί να γίνει ένας χωμενίδης;

Αυτός που γράφει τα παραπάνω στον λογαριασμό του στο twitter είναι ο συγγραφέας Χρήστος Χωμενίδης. (αν δεν τον ξέρετε ή δεν τον έχετε διαβάσει, μην το πείτε, δεν ξέρετε τι μπορεί να σας σούρει κι εσάς).

Δεν έχω καμία πρόθεση να αμφισβητήσω την λογοτεχνική του πένα -παρόλο που δεν τον έχω διαβάσει, αλλά εμπιστεύομαι όσους μου έχουν εκφράσει το θαυμασμό τους για κάποια γραπτά του- αλλά τελικά μάλλον δεν είναι τυχαίο που το πρώτο του διήγημα δημοσιεύτηκε από το Playboy.
Το θέμα όμως είναι πως οι άνθρωποι που δεν σέβονται ούτε τη μνήμη των νεκρών είναι τουλάχιστον για φτύσιμο. Το ΚΚΕ το έκραξαν -και δικαίως- για την αισχρή του στάση απέναντι στον Λεωνίδα Κύρκο στον Ριζοσπάστη, μετά το θάνατό του. Ο Χωμενίδης γιατί να είναι στο απυρόβλητο;

Αφού διάφοροι του απάντησαν καταλλήλως σοκαρισμένοι από αυτό που διάβασαν στο twitter, εκείνος με τη σεμνότητα που τον διακρίνει απάντησε: “μολονονότι μιμήθηκα το ιδίωμα των tweets της κας @mirsiniloizou για να γίνω κατανοητός, μάλλον απέτυχα. Άβυσσος η βλακεία σας…“.

Όποιος δεν συμφωνεί με τον Χωμενίδη, ή γενικά με τους Μανδραβέληδες τελικά, είναι ή βλάκας ή λαϊκιστής, αυτό είναι πια δεδομένο.

Φαντάζομαι πάντως ότι ο συγγραφέας υποννοεί τις διάφορες βρισιές που έχουν εξαπολύσει εναντίον της κυβέρνησης και των μελών της το τελευταίο διάστημα (ανάμεσα σε αυτούς μάλλον και η Μυρσίνη Λοΐζου κι εγώ και σχεδόν όλος ο ελληνικός λαός).

Όμως μήπως πάλι, ηθελημένα, οι μανδραβέληδες τα μπερδεύουν τα πράγματα; Είναι διαφορετικό να βρίζεις τον πρωθυπουργό και την κυβέρνηση και όλο τους το σόι για την πολιτική τους που σε κάνει να χάνεις την αξιοπρέπειά σου και διαφορετικό να βρίζεις προσωπικά κάποιον για τη διαχείριση της μνήμης και του έργου του πατέρα του.

Η κυβέρνηση υποτίθεται πως φροντίζει για το καλό των πολιτών και διαχειρίζεται και το χρήμα (δηλαδή τον ιδρώτα) των πολιτών. Άλλωστε όταν κάποιος βρίζει την μάνα του Παπανδρέου αναφέρεται στον Πρωθυπουργό και όχι στον Παπανδρέου, γιατί αν δεν ήταν πρωθυπουργός ουδείς θα ασχολιόταν μαζί του – συγνώμη Γιωργάκη, αλλά έτσι έχουν τα πράγματα.

Αν κάποιος βρίζει τη μάνα του Βαρδινογιάννη ή του Κόκκαλη, αυτό συμβαίνει γιατί αυτοί οι άνθρωποι, σε συνεργασία με τις εκάστοτε κυβερνήσεις, έχουν πλουτίσει εις βάρος του λαού και του πολίτη. Δεν κρίνουν πάλι την προσωπικότητά τους αυτή καθεαυτή, αλλά την διαχείριση του χρήματος (που ανήκει και στους εργαζόμενους) από εκείνους.


Από πού αντλεί όμως ο Χωμενίδης το δικαίωμα να κρίνει πώς θα διαχειριστεί η κόρη του Λοΐζου (έχει και το θράσος να δηλώσει μετά ότι τον θαυμάζει κιόλας αλλά δεν φαντάζομαι να μπορούσε να εκφραστεί έτσι αν ζούσε ο άνθρωπος – πόσο ζώο θα ήταν άλλωστε να κάνει κάτι τέτοιο;) το έργο του πατέρα της, την περιουσία του που της την εμπιστεύτηκε και δεν την έκλεψε ούτε από το λαό (για να έχει δικαίωμα ο λαός να κρίνει με τέτοιον τρόπο τις επιλογές της), και ούτε από το κράτος γιατί ήταν απλά μουσικός με έμπνευση μοναδική;

Δυστυχώς φαίνεται ότι το αντλεί από το θράσος και την αμετροέπεια. Εδώ όποτε κάποιος κράζει τον Στέφανο Μάνο ότι χρεοκόπησε την οικογενειακή επιχείρηση (αληθεύει τελικά αυτό ή όχι;) βγαίνουν όλοι να τον φάνε γιατί ο Στέφανος Μάνος είναι αρχιερέας της νεοφιλελεύθερης προπαγάνδας και δεν πρέπει να συγχέουμε την προσωπική με την πολιτική ζωή του ανθρώπου.


Μήπως δεν είναι τόσες δεκαετίες Υπουργός και βουλευτής και δεν έχει ευθύνη για την κατάντια της Ελλάδας; Άρα μήπως δούλεψε σε δυο δουλειές που αμφότερες χρεοκόπησαν;


Όμως ο Χωμενίδης, με πλάγιο τρόπο, αυτό που κάνει είναι να προσπαθεί να εξισώσει την πένα του με την πένα της κιθάρας του Λοΐζου.

Αν η κόρη μου (εμένα, του μεγάλου συγγραφέα, εμμέσως πλην σαφώς) φερθεί όπως η κόρη του μεγάλου συνθέτη, τότε θα την καταραστώ μπλα μπλα μπλα. Δεν νομίζω ότι ο Χωμενίδης εμπίπτει ακριβώς στην κατηγορία του Τατσόπουλου (κι αυτός μεγάλος συγγραφέας) που στο facebook δεν έχει αφήσει βρισιά για βρισιά που να μην έχει γράψει και προσπαθεί να προκαλέσει.

 Απλά, ο Χωμενίδης έχει υμνηθεί ως ευφυία, ως μεγάλος συγγραφέας και θέλει με τις παρεμβάσεις του, να επιβεβαιώνεται ως διαφορετικός. Άλλωστε και ο Θεοδωράκης, τον οποίο κοροϊδεύει ο Χωμενίδης -και εδώ που τα λέμε καλά κάνει γιατί έχει χάσει μεγάλο μέρος της ευφυίας του δυστυχώς- και ο Σαββόπουλος πάντα έκαναν πράγματα που μετά έλεγαν (οι ευφυείς πάντα) ότι ήταν μπροστά από την εποχή τους.

Έτσι κι ο Χωμενίδης, βαθιά πολιτικοποιημένος, πρέπει να αποδείξει ότι είναι ακόμα μπροστά από την εποχή του και δεν είναι φήμες που σκούριασαν μετά το πέμπτο βιβλίο του.


Ο Χωμενίδης, ο οποίος στηρίζει τις επιλογές της κυβέρνησης γιατί προφανώς δεν τον αγγίζουν οι συνέπειές τους, έχει δηλώσει ήδη σε συνέντευξή του στη Lifo πως εργάστηκε για τον Γιωργάκη Παπανδρέου στην ομάδα που του ετοίμαζαν τα κείμενα ως “άμισθος συνεργάτης. Τον συμπαθώ πολύ – έχει μια εναλλακτική, προχωρημένη πλευρά και μια φυσική ευγένεια.”

Άρα να έχετε υπόψη ότι πολλές από τις μαλακίες τις οποίες έχει ξεστομίσει ο Γιωργάκης μπορεί να τις έχει γράψει ο Χωμενίδης. Ο Χωμενίδης άλλωστε γράφει και στην Athens Review of Books, όπου έχουν μαζευτεί πολλοί αριστεροί της ευθύνης και δεξιοί της ακόμα μεγαλύτερης ευθύνης.

Αλλά όπως δηλώνει σε άλλη συνέντευξη: “Εγώ πολιτικά είμαι στα αριστερά του ΠΑΣOΚ. Παρ’ όλα αυτά, πιστεύω ότι πρέπει να υπάρχει αξιόπιστη συντηρητική παράταξη. Δεν μπορεί η συντηρητική παράταξη να εξευτελίζεται από τα ίδια της τα στελέχη.”

Ο Χωμενίδης, στα πλαίσια της στήριξής του στην κυβερνητική πολιτική κάνει και κάτι άλλο. Κατηγορεί την Αριστερά (ψευτοαριστερά όπως την χαρακτηρίζει) για μισαλλοδοξία και μικροκομματισμό (ο λαϊκισμός είναι δεδομένος, δεν τον αναφέρω καν).

Όμως και πάλι ξεχνά πως όλοι όσοι βγαίνουν στον δρόμο έχουν κάποιον λόγο να βγουν και κάθε άλλο παρά εχθροί του άλλου μισού του λαού είναι. Δεν υπάρχει τόπος στην Ελλάδα που να μη βρίζει αυτή την κυβέρνηση, δεν υπάρχει πολίτης, είτε δεξιός, είτε αριστερός, είτε ψευτοκεντρώος, είτε φασίστας, είτε αναρχικός που να μην έχει έναν κακό λόγο να πει.

 Αυτή η κυβέρνηση με την πολιτική της είναι ίσως η μόνη που θα καταφέρει να εμφυσήσει την αλληλεγγύη στον κατακερματισμένο λαό. Είναι πρώτη φορά που υπάρχουν άνθρωποι που λένε θετικά λόγια για τις κινήσεις των υπαλλήλων της ΔΕΗ και των ταξιτζήδων γιατί ζηλεύουν που δεν μπορούν να κάνουν κι αυτοί κάτι για να πιέσουν την κυβέρνηση ώστε να σταματήσει την ισοπέδωση του κοινωνικού κράτους και την εξαθλίωση που εγκαθίσταται στη χώρα. Δεν είναι πολλοί, αλλά υπάρχουν και αυτό είναι σημαδιακό.

Άρα, ο λαός που διαδηλώνει απέναντι στον κοινό εχθρό που είναι η κυβέρνηση, οι τραπεζίτες, οι εφοπλιστές και οι μεγαλοεπιχειρηματίες που ρήμαξαν τα πάντα τόσα χρόνια, δεν κινδυνεύει από διχασμό με τη στάση του αυτή.

Από διχασμό κινδυνεύει από τους Χωμενίδηδες και τους διάφορους μανδραβέληδες όταν γράφουν στο twitter πέραν των σεξιστικών και αισχρών για την κόρη του Λοΐζου, τα παρακάτω: “Μήπως έφτασε η ώρα όλοι εμείς -που θέλουμε να μείνει η Ελλάδα πάση θυσία στην Ευρώπη- να οργανώσουμε το δικό μας συλαλλητήριο;”.

Και βέβαια να το οργανώσετε, αλλά γιατί το εκφέρετε σαν απειλή; Και ποιος είπε ότι οι εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπων που κατέβηκαν στο Σύνταγμα ήταν όλοι εναντίον της Ευρώπης; Γιατί δεν το κάνετε να δούμε κι εμείς πόσοι θα τρέξουν να υποστηρίξουν τη Μέρκελ και την Τρόικα στις μεταρρυθμίσεις που επιβάλλουν με τους τοποτηρητές τους σε αυτό το θλιβερό προτεκτοράτο που επισημοποίησε ξανά ο φίλος σας ο Γιωργάκης;

Ξαναγυρίζω στην αρχή. Ο Χωμενίδης έχει τις απόψεις του όπως και όλοι οι μανδραβέληδες και οι διάφοροι που τριγυρνάν από κανάλι σε κανάλι κι από free press σε free press γιατί τυγχάνουν προβολής. Και εν τέλει αυτή είναι μια δημοκρατική κατάκτηση που ικανοποιεί τον καθένα – αν και όποιος τολμήσει να αντισταθεί στα μεγάλα κανάλια και να πει μια άλλη άποψη του έχουν πάρει τον λόγο και τον έχουν ειρωνευτεί δέκα φορές εντελώς αντιδημοκρατικά.

Μπορούν να πουν ό,τι θέλουν, να γράψουν ό,τι θέλουν, να εκφραστούν όπως θέλουν αλλά εφόσον εκφράζονται δημοσίως θα πρέπει να αναμένουν και την κριτική.

 Όσον αφορά όμως την προσωπικότητα άλλων ανθρώπων και ιδιαίτερα όταν εμπλέκουν την μνήμη των νεκρών συγγενών τους θα πρέπει να είναι προσεκτικοί, να το βουλώνουν και να βουτάνε τη γλώσσα τους στο μυαλό προτού πουν τη μαλακία τους.

Και όσον αφορά τα διχαστικά διλήμματα που προσπαθούν να περάσουν, μόνο τους ομοίους τους θα πείσουν και δυστυχώς γι’ αυτούς -ευτυχώς για τη χώρα- είναι πολύ λίγοι.

Ο Χωμενίδης είναι τυχερός γιατί κανείς δεν θα θυμάται τις ανοησίες που λέει πότε πότε, παρά μόνο την καλή λογοτεχνία του. Ας ευγνωμονεί την τύχη του για το χάρισμά του το οποίο του επιτρέπει να ζει γράφοντας και ας συμμαζέψει την έπαρσή του.

 Ο ίδιος είπε πως: “Πάντα υπάρχει το χειρότερο. Oι άνθρωποι που έχουν ζήσει τραγωδίες κυκλοφορούν δίπλα μας. Δηλαδή βλέπεις κάποιον στο δρόμο ο οποίος είναι δύστροπος, σε βρίζει στο φανάρι κ.λπ. και πρέπει να σκέφτεσαι ότι δεν είναι κατ’ ανάγκην αγενής ή βλάχος. Μπορεί και να κουβαλάει έναν τεράστιο σταυρό. Δυστυχώς η κοινωνία στην οποία ζούμε θεοποιεί τη χαρά, την επιτυχία, το ουάου και τον πόνο τον βάζει κάτω από το χαλί με πάρα πολύ μεγάλη επιμέλεια. Αυτό διδάχτηκα το τελευταίο διάστημα.”

Σίγουρα συμβαίνει έτσι όπως το λέει αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι τον Χωμενίδη θα τον δικαιολογεί όλος ο κόσμος αν φέρεται ως αγενής ή βλάχος ή ξεκούτης. Όταν προσβάλλεις τη μνήμη των νεκρών κάποιου άλλου μπορεί να πέσεις σε μια δύσκολη μέρα του και ποτέ δεν ξέρεις τι μπορεί να συμβεί.

Ας φροντίσει ο ίδιος να βάλει όρο στη διαθήκη του την απελευθέρωση του έργου του και ας αφήσει τους Λοΐζους να κάνουν τα κουμάντα τους.

http://molisxypnisa.wordpress.com/2011/09/13/60/