«Όταν ήρθαν να πάρουν τους τσιγγάνους δεν αντέδρασα.
Δεν ήμουν τσιγγάνος.
Όταν ήρθαν να πάρουν τους κομμουνιστές δεν αντέδρασα.
Δεν ήμουν κομμουνιστής.
Όταν ήρθαν να πάρουν τους εβραίους δεν αντέδρασα.
Δεν ήμουν εβραίος.
Όταν ήρθαν να πάρουν εμένα δεν είχε απομείνει κανείς για να αντιδράσει».
(Πάστορας Martin Niemöller)
και όχι ο Μπρεχτ όπως έχει γίνει συνείδηση σε πολλούς
http://agonigrammi.wordpress.com/2011/07/04/%CF%84%CE%BF-%CF%83%CF%8D%CE%BD%CE%B4%CF%81%CE%BF%CE%BC%CE%BF-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%B8%CE%B5%CE%B1%CF%84%CE%AE/
Δεν ήμουν τσιγγάνος.
Όταν ήρθαν να πάρουν τους κομμουνιστές δεν αντέδρασα.
Δεν ήμουν κομμουνιστής.
Όταν ήρθαν να πάρουν τους εβραίους δεν αντέδρασα.
Δεν ήμουν εβραίος.
Όταν ήρθαν να πάρουν εμένα δεν είχε απομείνει κανείς για να αντιδράσει».
(Πάστορας Martin Niemöller)
και όχι ο Μπρεχτ όπως έχει γίνει συνείδηση σε πολλούς
4 Ιουλίου 2011
Το σύνδρομο του θεατή…
Στο ποίημα του λοιπόν ο πάστορας περιέγραφε τις συνέπειες της «απάθειας» του για τα όσα διαδραματίζονταν στην Ναζιστική Γερμανία εκείνης της εποχής.
Σε καμία περίπτωση δεν φανταζόταν όμως ότι στην ουσία περιέγραφε «Το σύνδρομο του Θεατή» και τη διαχρονικά γενικευμένη απόδοσή του σε όλες τις μορφές του κοινωνικού και πολιτικού βίου.
Περιέγραφε λοιπόν βιωματικά ο Martin Niemoller:
“Στη Γερμανία οι ναζιστές πρώτα ήρθαν για τους κομμουνιστές κι εγώ δεν μίλησα γιατί δεν ήμουν κομμουνιστής.
Μετά ήρθαν για τους Εβραίους κι εγώ δεν μίλησα γιατί δεν ήμουν Εβραίος. Μετά ήρθαν για τους συνδικαλιστές κι εγώ δεν μίλησα γιατί δεν ήμουν συνδικαλιστής.
Μετά ήρθαν για τους καθολικούς, εγώ ήμουν προτεστάντης και γι’ αυτό δεν μίλησα.
Μετά ήρθαν για μένα, αλλά τότε δεν είχε μείνει πια κανείς, να μιλήσει για κανέναν.”
Σήμερα, παραφρασμένο θα μπορούσε να αποδοθεί, για όσα διαδραματίζονται στη χώρα μας:
«Πρώτα ήρθαν για τους stagers κι εγώ δεν μίλησα γιατί δεν ήμουν stager.
Έπειτα ήρθαν για τους συνταξιούχους κι εγώ δεν μίλησα γιατί δεν ήμουν συνταξιούχος.
Κατόπιν ήρθαν για τους δημόσιους υπαλλήλους κι εγώ δεν μίλησα γιατί δεν
ήμουν δημόσιος υπάλληλος.
Στη συνέχεια ήρθαν για τους ιδιωτικούς υπαλλήλους και πάλι εγώ δεν μίλησα γιατί δεν ήμουν ιδιωτικός υπάλληλος.
Μετά ήρθαν για μένα, αλλά τότε πια, δεν είχε απομείνει κανείς για να μιλήσει.»
Όμως και στην Ευρώπη τα πράγματα δεν είναι πολύ καλύτερα και το ίδιο παραφρασμένο θα μπορούσε να αποδοθεί, από τον κάθε Ευρωπαίο ως εξής :
“Πρώτα ήρθαν από το ΔΝΤ για την Ελλάδα και εγώ δεν μίλησα, γιατί δεν ήμουν Έλληνας.
Έπειτα ήρθαν για την Ιρλανδία κι εγώ δεν μίλησα, γιατί δεν ήμουν Ιρλανδός.
Μετά ήρθαν για την Πορτογαλία κι εγώ δεν μίλησα, γιατί δεν ήμουν Πορτογάλος.
Στη συνέχεια ήρθαν για την Ισπανία και την Ιταλία και πάλι δεν μίλησα, γιατί δεν ήμουν ούτε Ισπανός, ούτε Ιταλός.
Μετά ήρθαν για μένα, αλλά τότε πια, δεν είχε απομείνει κανείς για να μιλήσει”.
Ενώ για την τοπική αυτοδιοίκηση και τις δημόσιες υπηρεσίες στη χώρα μας γενικότερα, θα μπορούσε κάλλιστα να ειπωθεί πως…
Πρώτα έκλεισαν τα σχολεία στα μικρά χωριά, εγώ δεν μίλησα γιατί δεν ήμουν από μικρό χωριό!
Μετά με τον Καποδίστρια έκλεισαν τις κοινότητες στα μικρά χωριά, εγώ δεν μίλησα γιατί δεν ήμουν από μικρό χωριό.
Μετά έκλεισαν τις υπηρεσίες στους μικρούς δήμους, εγώ δεν μίλησα γιατί δεν ήμουν από μικρό δήμο.
Μετά έκλεισαν τους Καποδιστριακούς δήμους, εγώ δεν μίλησα γιατί δεν ήμουν από Καποδιστριακό δήμο
Μετά έκλεισαν εφορείες, υπηρεσίες, νοσοκομεία από τους Καλλικρατικούς δήμους, αλλά ποιος να φωνάξει μαζί μου, αφού εγώ αδιαφόρησα όταν έκλειναν τα δικά τους;
Η συγκεκριμένη περίπτωση λοιπόν με το ποίημα και την αδιαφορία, προκάλεσε το ενδιαφέρον των κοινωνικών ψυχολόγων Τζον Ντάρλεΐ και Μπιμπ Λατανέι, που άρχισαν σειρά επιστημονικών ερευνών. Τα αποτελέσματά της έδειξαν ότι όσο περισσότεροι είναι οι μάρτυρες ενός εγκλήματος ή ατυχήματος, τόσο λιγότερες είναι οι πιθανότητες κάποιος από αυτούς να επέμβει.
Το φαινόμενο αυτό ονομάστηκε Σύνδρομο Τζενοβέζε ή «σύνδρομο του θεατή» και θεωρείται ένα κλασικό παράδειγμα στο χώρο της κοινωνικής ψυχολογίας.
Στην Ελλάδα οι περισσότεροι έχουμε ξεχάσει, η δεν έχουμε διαβάσει καν αυτό που λέει ο μεγάλος Kρητικός Νίκος Καζαντζάκης στην ασκητική του.. « να αγαπάς την ευθύνη! Να λες: εγώ μονάχος μου έχω χρέος να σώσω τη γης! (στην προκειμένη περίπτωση τον τόπο μου!) Αν δεν σωθεί εγώ φταίω!»
Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα, γεγονότα η πράγματα στη σημερινή Ελλάδα του μνημονίου, του μεσοπρόθεσμου και του ΔΝΤ ,των χιλιάδων άνεργων, κυρίως νέων, της εξαθλίωσης, της ύφεσης, και της παράγκας, (όπως λέγεται με ποδοσφαιρικούς όρους), στις περισσότερες βαθμίδες της κοινωνίας μας, είναι εντελώς συμπτωματική!
Ρέθυμνο 1-7-2011http://agonigrammi.wordpress.com/2011/07/04/%CF%84%CE%BF-%CF%83%CF%8D%CE%BD%CE%B4%CF%81%CE%BF%CE%BC%CE%BF-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%B8%CE%B5%CE%B1%CF%84%CE%AE/
Μια και την "διάσημη" ρήση την είπε παπάς, διαβάστε κάτι ενδιαφέρον:
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπό απαλλαγή σε απαλλαγή οι παγκαριώτατοι
Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΙΟΥΣΗ
Νέο κύκλο συζητήσεων για τις «ιερές» φοροαπαλλαγές άνοιξε η εξαίρεση των χώρων άσκησης θρησκευτικής λατρείας από την καταβολή του έκτακτου τέλους ακίνητης περιουσίας, όπως και από ένα σύνολο άλλων φόρων που καταβάλλονται για χρήσεις ακινήτων.
«Η Εκκλησία φορολογείται περισσότερο από τον κάθε πολίτη. Πού; Στα αγαθά, στα ακίνητα, στα εισοδήματα που παίρνει από την εκμετάλλευση διαφόρων ακινήτων που έχει. Πληρώνει πολύ περισσότερα απ' ό,τι οι λαϊκοί. Πού την απαλλάσσει το κράτος;» είναι το σχόλιο του αρχιεπισκόπου Ιερώνυμου στην κριτική για τις φοροαπαλλαγές της Εκκλησίας.
Μπορεί οι ιεράρχες μας να ισχυρίζονται πως ουδέποτε έθεσαν θέμα απαλλαγής για την ακίνητη περιουσία που αξιοποιούν εμπορικά, όμως η Εκκλησία απαλλάσσεται από την καταβολή φόρου για τις δωρεές που γίνονται για την τέλεση μυστηρίων, όπως και για τα χρήματα που συγκεντρώνονται στα παγκάρια, δραστηριότητες που συμβαίνουν εντός των ναών.
Σύμφωνα με το Επίσημο Δελτίο, τεύχος 5, η Εκκλησία της Ελλάδος διαθέτει 7.945 ενορίες και πάνω από 500 μοναστήρια και ησυχαστήρια, χωρίς να συμπεριλαμβάνονται σε αυτά τα μετόχια μονών του Αγίου Ορους ή πρεσβυγενών πατριαρχείων που λειτουργούν στην ελληνική επικράτεια.
Για το ΦΜΑΠ
Με το νόμο 2459/97 απαλλάσσονται από το φόρο μεγάλης ακίνητης περιουσίας για τα ακίνητα που χρησιμοποιούν οι ναοί, οι μονές, καθώς και το Αγιον Ορος.
Για την εισφορά
Με το ν. 3220/2004, που ψηφίστηκε από την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ παραμονές των εκλογών του 2004, με τίτλο «Μέτρα αναπτυξιακής και κοινωνικής πολιτικής...», η Εκκλησία απαλλάχθηκε από την υποχρέωση της εισφοράς 35% των εσόδων της. Η εισφορά είχε θεσπιστεί το 1945, όταν το κράτος ανέλαβε την υποχρέωση να καταβάλλει τους μισθούς των κληρικών και η Εκκλησία να εισφέρει στον κρατικό προϋπολογισμό το 25% των ακαθάριστων εσόδων της, ποσοστό που το 1968 αυξήθηκε στο 35%.
Για το φόρο 10%
Με το φορολογικό ν. 3296/2004, που ψηφίστηκε από την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας τον Δεκέμβριο του 2004, το Δημόσιο στερήθηκε τεράστια ποσά, καθώς η Εκκλησία απαλλάχθηκε από το φόρο 10% που επιβαρύνει τα εισοδήματα από την εκμίσθωση γαιών και οικοδομών των μητροπόλεων, των ναών, των μοναστηριών κ.λπ. Ειδικότερα, ο νόμος προέβλεψε για το οικονομικό έτος 2006 μείωση φόρου στο 7%, για το 2007 στο 4% και από το 2008 πλήρη απαλλαγή!
Για τα νεόδμητα
Με το νόμο 3842/2010 καταργήθηκε ο ν. 3427/2005 που αναφερόταν στην επιβολή ΦΠΑ στις νεόδμητες οικοδομές.
Η πρώτη ουσιαστική απόπειρα φορολόγησης της ακίνητης εκκλησιαστικής περιουσίας έγινε με το νόμο 3634/2008, που προβλέπει την επιβολή ενιαίου τέλους ακινήτων 0,1% επί της αξίας των εκμισθούμενων ή δωρεάν παραχωρούμενων ακινήτων, αλλά δεν έχει γίνει γνωστή ακόμη η αποτελεσματικότητά του.
Από τη Θεσσαλονίκη πριν από λίγες ημέρες ο πρόεδρος της Δημοκρατικής Αριστεράς Φώτης Κουβέλης ζήτησε τη φορολόγηση της εκκλησιαστικής και μοναστηριακής περιουσίας και την πλήρη κατάργηση της φοροαπαλλαγής των εμπορικών συναλλαγών τους.
«Την ώρα που η ελληνική κοινωνία βιώνει μια πρωτοφανή επίθεση στα εισοδήματά της, η Εκκλησία κατορθώνει όχι μόνο να κρατά αφορολόγητα τα έσοδά της, αλλά και να αυξάνει την περιουσία της. Εκατοντάδες φόροι έχουν θεσπιστεί τα τελευταία 50 χρόνια για τη φορολόγηση των εισοδημάτων και της ακίνητης περιουσίας, αλλά πάντα η Εκκλησία και οι ιερές μονές καταφέρνουν να μην πληρώνουν φόρους, είτε λόγω του χαμηλού συντελεστή φορολόγησης των εσόδων τους είτε λόγω των διπλών βιβλίων που κρατούν», σημειώνει ο Βαγγέλης Αποστόλου, πρώην βουλευτής του ΣΥΝ Ευβοίας.
Να σημειωθεί πως η Εκκλησία διαθέτει μετοχές σε τράπεζες, χιλιάδες στρέμματα δασικής και χορτολιβαδικής έκτασης, 800 κτήρια με γραφεία, καταστήματα, εμπορικά κέντρα, ξενοδοχεία, ακόμα και μισθωμένα βενζινάδικα.
vantonios