ΑΣ ΜΙΛΗΣΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΟ BULLYING (ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΠΕΣΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΑ ΣΥΝΝΕΦΑ...) «Έχω δει κι έχω βιώσει την κακοποίηση και δεν αντέδρασα γιατί οι δυνάμεις μου ήταν λιγοστές σε αντίθεση με τους... νταήδες». Γράφει ο Νίκος Μπόβολος. * Το κείμενο έχει γραφτεί προτού βρεθεί νεκρός ο Βαγγέλης Γιακουμάκης.

http://provocateur.gr/post/6582/as-milhsoyme-gia-to-bullying-xwris-na-pesoyme-apo-ta-synnefa

Και ξαφνικά ένα πρωινό του 2015, όλοι οι έλληνες έμαθαν το bullying.
 Δεν το είχαν ξανακούσει, δεν είχαν μιλήσει γι’αυτό, δεν το είχαν αντιμετωπίσει σε καμία από τις αμέτρητες εκφάνσεις του. Ούτε στο σχολείο, ούτε στο στρατό, ούτε στο πανεπιστήμιο ή την εργασία τους. Σκέφτομαι, λοιπόν, να αρχίσω την εισαγωγή συννέφων γιατί θα γίνει πολύ επικερδές επάγγελμα τώρα που θα χρειαστούν μπόλικα για να πέσουν αρκετοί από εκεί.

Ας μιλήσουμε όμως ελληνικά. 

Τι θα πει bullying;

 Καυχιόμαστε για την πλουσιότερη γλώσσα του κόσμου (όχι ότι τις ξέρουμε και όλες) αλλά σε αυτή την περίπτωση δε μπορούμε να βρούμε μία ελληνική λέξη για να περιγράψουμε το bullying; Μάλλον κάτι άλλο συμβαίνει. 

Ίσως ηθελημένα ψάχνουμε λιγότερο «κακές» λεξούλες για να περιγράψουμε τις κακές πράξεις. Γιατί σίγουρα ένα μεγάλο ποσοστό του πληθυσμού δεν καταλαβαίνει (ή μάλλον δεν καταλάβαινε μέχρι πρότινος) τη λέξη bullying, ενώ αν το πούμε "κακοποίηση" τα ανθρώπινα αντανακλαστικά λειτουργούν αμέσως.

Αν μου επιτρέπετε, εγώ δεν έπεσα από τα σύννεφα. 

Θα πουλήσω ένα λιγότερο αλλά χαλάλι. 

Σε αντίθεση με την υπόλοιπη Ελλάδα έχω δει με τα μάτια μου την κακοποίηση (ή bullying ή όπως αλλιώς επιθυμούν τα αυτιά σας). 

Την είδα και δεν αντέδρασα γιατί οι δυνάμεις μου ήταν λιγοστές σε αντίθεση με τους «νταήδες», τους «μάγκες» που ήταν πολλοί και ενωμένοι. 

Την έχω υποστεί κιόλας και στο σχολείο και στο στρατό.

 Για να το χοντρύνω λίγο, ας μη γελιόμαστε καλοί μου αναγνώστες, οι θύτες είναι πολύ περισσότεροι από τα θύματα σε αυτή την άθλια ιστορία.

Τα παιδιά είναι οι πιο σκληροί άνθρωποι. 
Σε καμία περίπτωση όμως με δική τους υπαιτιότητα.
Απλά συμβαίνει, δεν τα έβαλε κανένας με τη βιολογία και κέρδισε.
Τα παιδιά όμως αποτελούν και τον καθρέφτη της κοινωνίας.

Όταν λοιπόν η πολιτική εκδοχή (sic) του bullying είναι τρίτη δύναμη στη βουλή,
να με συμπαθάτε αλλά δεν πέφτω κι από τα σύννεφα με την ύπαρξή του σε καμία βαθμίδα της εκπαίδευσης.
Χωρίς να θέλω επ’ ουδενί να εμπλακώ σε οποιαδήποτε επιστήμη ασχολείται με το θέμα, θεωρώ πως στο σχολείο η κατάσταση μπορεί να ελεγχθεί με αποφασιστικότητα και θέληση. Μεγαλώνοντας είναι μεγαλύτερο το πρόβλημα.
Γιατί στο φανταρικό τα πράγματα είναι φρικιαστικά, αναλογιζόμενοι μάλιστα πως οι στρατιώτες «παίζουν» με αληθινά όπλα και σφαίρες.

Πρέπει να το καταλάβουμε και να το χωνέψουμε. Η ελληνική κοινωνία είχε πάντα φασίζουσες τάσεις. Γιατί και το bullying είναι μία από τις πολλές μορφές του φασισμού.
Στις δύσκολες κοινωνικές, πολιτικές, αξιακές, οικονομικές και άλλες καταστάσεις που αντιμετωπίζουμε όλοι μας, είναι φυσικό ο φασιμός να εξωτερικεύεται ευκολότερα.
Ας μην τον αφήσουμε...