Το γελοίον του πράγματος

Εντός, κάποιοι να ψηφίζουν βαρυγκωμώντας και δηλώνοντας ότι είναι η τελευταία φορά που το κάνουν – μέχρι την επόμενη. 


Εκτός, κάποιοι άλλοι να τσαλαπατιούνται για να υπερασπιστούν τα ιδεολογικά μαγαζάκια τους. 


Και επί τα αυτά, εμείς να χαζολογάμε όλο αυτό το τσίρκο, προσπαθώντας να διαπιστώσουμε ποιος έχει την πρωτοκαθεδρία στη γελοιότητα. 
Γιατί αν είσαι Έλληνας, ξέρεις (από καρναβάλια).




Σε άλλη μια διδακτική μέρα για όσους έχουν το βίτσιο να παρατηρούν τα τεκταινόμενα αυτής της ανεπανάληπτης χώρας, μια πλειάδα πρωταγωνιστών της δημόσιας ζωής πλακώθηκε στις μπουνιές διεκδικώντας την πρώτη θέση στη μαρκίζα:

να’ ναι άραγε το πρώτο βιολί η Βάσω Παπανδρέου, ο Βενιζέλος ή μπροστά στον Γιώργο όλοι οι άλλοι είναι κοινές οδοντόκρεμες;

Να’ ναι το ΚΚΕ που με τα ματσούκια του διεκδίκησε και πάλι τον ρόλο του αριστερού ημίαιμου, μιας και όλοι οι άλλοι είναι μιαρά μπάσταρδα;

Να’ ναι οι χουλιγκάνοι που πορεύονται αγκαζέ με την ΑΕΚάρα και τον Μπακούνιν,

να’ ναι οι ασφαλίτες που σε τέτοιου είδους πάρτι είναι πάντα πρώτη μούρη;

Θα είμαστε δίκαιοι αν απονείμουμε στον Χ το βραβείο του Χρυσού Βατόμουρου ή θα διαμαρτυρηθεί αμέσως ο Ψ, υποστηρίζοντας ότι το δικό του ντοκτορά στο καραγκιοζιλίκι υπερτερεί έναντι των επιτευγμάτων όλων των άλλων συμπρωταγωνιστών;

Η μαύρη αλήθεια είναι ότι τα κοινοβουλευτικά νούμερα αυτή τη φορά υστέρησαν μπροστά στο φαντασμαγορικό σόου της πλατείας Συντάγματος – ίσως να φταίει ότι εδώ και πολύ καιρό το ρεπερτόριο τους επαναλαμβάνεται μονότονα, ούτε ένα δράμι έμπνευσης δεν έχουν να επιδείξουν.

Πόσες φορές πρέπει να ξαναδούμε την Πασιονάρια των Πετραλώνων Βασούλα να παριστάνει ότι υποφέρει συνειδησιακά, προτού ψηφίσει με χέρια και με πόδια τα νομοσχέδια που βασανίζουν τη σοσιαλιστική ψυχούλα της;

Πόσες φορές πρέπει να χαζέψουμε τον Μπενίτο να λιονταρίζει από τα κοινοβουλευτικά έδρανα, προφανώς γιατί οι «διαπραγματεύσεις» με την τρόικα καταπιέζουν τον βλαχονταή που κρύβει μέσα του, άρα ξεσπάει αναγκαστικά εντός συνόρων; 

Σκέτη βαρεμάρα, ούτε στη γελοιότητα δεν μπορούν να πάρουν έναν καλό βαθμό – ευτυχώς δηλαδή που υπάρχει και ο Γιώργος και παραλληλίζει τον εαυτό του με τον Καποδίστρια, ειδάλλως θα είχαμε πεθάνει από την πλήξη.

Θέλοντας και μη, τα χειροκροτήματα ανήκουν στο ΚΚΕ και στην ντριμ τιμ χουλιγκάνων-ασφαλιτών.


Χειροκρότημα στο ΚΚΕ που μας υπενθύμισε ότι πάντα θα του ανήκουν τα πνευματικά δικαιώματα της διαχρονικής επιτυχίας «Εγώ είμαι ο τοποτηρητής του αριστερού χώρου, όλοι οι άλλοι είστε πράκτορες και θα βράσετε στα καζάνια της κόλασης επειδή δεν αντιταχθήκατε στη συνθήκη του Μάαστριχτ», ενός σουξέ που κρατά από την εποχή του Άρη και φτάνει μέχρι τις μέρες της Αλέκας.

Χειροκρότημα στα καδρόνια του ΠΑΜΕ που απέδειξαν ότι παραμένουν άξια σεκιούριτι των κομματικών κεκτημένων ρίχνοντας «πόρτα» στους άλλους διαδηλωτές («δεν είσαι του ΚΚΕ; Δεν περνάς τον δρόμο»), περιφρουρώντας τόσο αποτελεσματικά ώστε να γίνει ροντέο η κατάσταση και προσκαλώντας έτσι τα όργανα στο υπαίθριο πάρτι, προκειμένου να πήξουν το σύμπαν στο χημικό και να πεθάνει ένας διαδηλωτής.

Στους μαυροφορεμένους λάτρεις της στρογγυλής θεάς που βρήκαν την ευκαιρία να λύσουν τις διαφορές τους με τα μισητά ΚΝΑΤ, εκτοξεύοντας κοτρώνες στις καούκες του φιλοθεάμονος κοινού με αξιοσημείωτη ευστοχία.

Στους ασφαλίτες και λοιπούς αδέσποτους που πρόσφεραν τη δική τους ξεχωριστή πινελιά στη γιορτή, διαλύοντας την πριν την ώρα της ώστε να μπορέσουν αργά το απόγευμα οι καταπιεσμένοι δοσίλογοι να ψηφίσουν το άρθρο 37.

Στην έτερη κοινοβουλευτική Αριστερά που μετά το πέρας του σόου ξεκατινιάστηκε με τους φανς του Στάλιν στα τηλεοπτικά παράθυρα, πάνω από ένα πτώμα και τα αποκαΐδια ενός συλλαλητηρίου που μετατράπηκε σε μιντιακό προϊόν.

Με την πεποίθηση ότι το DNA της γελοιότητας ποτέ δεν πρόκειται να αλλοιωθεί, εκφράζουμε την ευαρέσκεια μας για το παρεχόμενο θέαμα και είμαστε βέβαιοι ότι υπάρχουν όλες οι προϋποθέσεις για να επαναληφθούν αντίστοιχα κατορθώματα στο μέλλον, γεμίζοντας ευχάριστα τις νεκρές ώρες του 24ωρου μας.
Γιατί η φτώχεια θέλει καλοπέραση.
http://kanivalos.com/blog/?p=910