Με όρους χρήματος, πατριωτισμός πρωτίστως είναι και το να μην τρως «αδιευκρινίστως» ή ευκρινώς λεφτά!

Ας μιλήσουμε για πατριωτισμό. Ας μιλήσουμε για κλόουν. 

Ας μιλήσουμε για τους ακροδεξιούς με την γραβάτα, για τη «σοβαρή Χρυσή Αυγή» που ‘λεγε και μια ψυχή, για εκείνους που δεν χρειάζεται βέβαια ούτε να ξεχεριάζονται, κραυγάζοντας Ζιγκ Χάιλ, ούτε να «χτυπάνε» τατού με σβάστικες και λοιπά… αρχαιοελληνικά σύμβολα στο μπράτσο.

Περιττά όλα αυτά, κασιδιάρικα είναι στην σύγχρονη πολιτική μας δυστοπία. Εδώ όπου το αυγό του φιδιού – μην παραμυθιάζεσαι – το ‘χουν κλώσσει μιντιακές όρνιθες, επιχειρηματικά κοράκια, αλλά και η κάθε λογής εκδοχή των λαδεμπόρων του εθνικού μας τώρα. Όλοι αυτοί που σου πουλάνε «εθνικό κορμό» με το κιλό στο καλάθι του νοικοκυριού, όσο εσύ ξεγελάς την πείνα σου με τον «δελτίον σιτίσεως».

Για τον πατριωτισμό όμως ξεκινήσαμε να μιλάμε. Ένα ζήτημα για το οποίο όλοι μπορούν να μιλούν, να εκφράζουν και άποψη και γνώμη, ένα ζήτημα για το οποίο όμως σίγουρα ΔΕΝ δικαιούται να ομιλεί η ακροδεξιά – σε όλες της τις εκφάνσεις, «σοβαρές» ή μη. 

Τι να πουν άλλωστε, οι νοσταλγοί του Μεταξά, οι «άμα δεν τους πείραζες δε σε πείραζαν» νοσταλγοί του πουλιού και του φοίνικα, της 21η Απριλίου – μαζί τους και οι κρυφοχουνταίοι. Τι να πουν μιλώντας για «πατρίδα» και για «πατριωτισμό» οι ετησίως σπεύδοντες στο Γράμμο και στο Βίτσι, οι λακέδες των Σκόμπυδων και των βαν Φλιτ, οι εορτάζοντες τις γιορτές μίσους;

Πώς μπορεί όμως να μιλά κάποιος σήμερα για πατριωτισμό σε μια εποχή, όπου όλα – κατά βάση – είναι χρήμα; Δηλαδή πανάγριος καπιταλισμούλης είναι, απ’ αυτόν που δεν πολυχαμπαριάζει ούτε από σύνορα, αλλά ούτε κι από σημαίες – εκτός κι εάν μια τέτοια κουβέντα, «πατριωτική», παράξει «κέρδος». Όχι για σένα βέβαια, ούτε για μένα.

Αφού για χρήματα μας μιλάνε λοιπόν και για δείκτες, αφού για την καλή πορεία της οικονομίας γίνονται όλα και για τα ιερά αποθεματικά της χώρας – έτσι μας λένε – να μιλήσουμε κι εμείς σε αυτή τη βάση. Για πατριωτισμό.

Πατριωτισμός τότε λοιπόν στανταράκι δεν είναι, ούτε οι σημαίες (αυτές είναι σύμβολα των αγώνων εκείνων που έχυσαν το αίμα τους, για την ρημάδα την πατρίδα μας). Πατριωτισμός, δεν είναι ούτε οι παράτες – καθώς τις γιορτές ιστορικές μνήμης του Έθνους, τις εθνικές επετείους πρέπει πρωτίστως ως Πολιτεία, να τις διδάσκεις στα σχολειά. Να μάθουν τα παιδιά μας, έξω από τα δόντια πότε και για ποιούς λόγους ο λαός μας ξεσηκώθηκε, απέναντι σε ποιούς και με ποιο σκοπό. Να μάθουν τα παιδιά μας ποιοί στάθηκαν στο πλευρό του λαού και ποιοί όχι – ποιοί φορούσαν κουκούλες ντροπής, προδίδοντας με το δάχτυλο στον κατακτητή, πατριώτες που πολεμούσαν για λευτεριά.

Για τον πατριωτισμό μιλούσαμε λοιπόν. Με όρους χρήματος, θέλουν; Με όρους χρήματος λοιπόν, πατριωτισμός τότε πρωτίστως είναι και το να μην τρως «αδιευκρινίστως» ή ευκρινώς λεφτά! Τα λεφτά των Ελλήνων συμπολιτών-συμπατριωτών τους. Πατριωτισμός είναι και το να μην ματσακωνιάζεις «μαρούλι» από το ελληνικό δημόσιο, να μην γίνεσαι αρπακτικό, να μην καταντάς κοράκι που αρπάζει τα σπίτια των απλών, καλών, φτωχών ανθρώπων του μόχθου.

Σήμερα στη ΝΔ υπάρχουν τουλάχιστον 4-5 περιπτώσεις – ατόμων θα πω, όχι ανθρώπων – που στάνταρ, πατριώτες υπό αυτή την έννοια, δεν τους λες. Μάλλον ανθέλληνες είναι, οι οποίοι δεν διστάζουν όπως στο πλαίσιο της προσπάθειας πολιτικής επιβίωσης της επιχείρησης-κυβέρνησης Α.Ε. της οικογένειας Πλιατσικοτάκη, να σου τσαμπουνάνε μπελαροκραυγάζοντας, ραφαλοκούβεντες… λεβέντικες, για να ξεχνιέσαι. Για να λες ξέπνεος από την ανέχεια, «τουλάχιστον, είμαστε σε καλά χέρια».

Αλλά μιας και το ‘φερε η κουβέντα στους «πατριώτες» με τα γαλάζια, ας μιλήσουμε και για… κλόουν.

Προσβλήθηκαν οι «ταχαμουθεσμικοί» του τόπου και του πολιτικού ακροδεξιού ζόφου, οι παλλακίδες της υποκρισίας και της δηθενιάς, γιατί ο Νάσος Ηλιόπουλος αποκάλεσε «κλόουν» τον Αναπτύξεως Γεωργιάδη – και μάλιστα λάιβ, στη διάρκεια τηλεοπτικής εκπομπής! «Αχ, τι πράγματα είναι αυτά;», «χάθηκε ο πολιτικός πολιτισμός», «δεν έπρεπε να μιλήσει έτσι στον υπουργό», έλεγαν μεταξύ άλλων σπαραξικάρδιων σχολίων. «Πσυχούλες» μου…

«Η υπόθεση των υποκλοπών, προσωπικά, μου είναι αδιάφορη. Παίξτε τη όσο θέλετε, κάντε τη σημαία», έλεγε ο Αναπτύξεως, προφανώς ενοχλημένος γιατί το θέμα θίγει άμεσα το πολιτικό του αφεντικό, τον Μητσοτάκη, που ως πολιτικός προϊστάμενος της ΕΥΠ πιάστηκε με τον κοριό στην πλάτη.

«Σας είναι αδιάφορη η δημοκρατία, αυτό είναι το ζήτημα κ. Γεωργιάδη», του απάντησε αυτονόητα ο Ηλιόπουλος, που κατά τα άλλα ήρεμος άνθρωπος είναι αλλά, είπαμε – υπάρχουνε και όρια.

Ε, κάπου εκεί στα περί δημοκρατίας, δεν άντεξε. Ο Άδωνις. «Επειδή ο κ. Ηλιόπουλος θέτει ζήτημα δημοκρατίας σε ό,τι αφορά στην παρακολούθηση, οφείλω να πω την απορία που έχω στη ζωή μου πάντα σε αυτή την υπόθεση. Ο κ. Ηλιόπουλος υπήρξε κομμουνιστής στα νιάτα του, όπως ο κ. Τσίπρας που ήταν στην ΚΝΕ και τα λοιπά», είπε ο Γεωργιάδης, για να του απαντήσει ο πρώην εκπρόσωπος Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ: «Δόξα τω Θεό, δεν υπήρξα φασίστας (…). Δεν ήμουν φασίστας, δεν πούλαγα βιβλία του Πλεύρη για τους Εβραίους». Νταξει, αλήθεια του ‘πε. Δεν του ‘πε και κανά ψέμα. Απλά ο πρώην ΛΑ.Ο.Σ., νυν ΝΔ υπουργός έχει μάθει-συνηθίσει πως η αλήθεια, όπως και η μνήμη, είναι κάτι σαν διαδιασία κόψε-ράψε σε φασονάδικο.

Η πληρωμένη απάντηση βέβαια ήρθε στη συνέχεια, όταν ο Αναπτύξεως, «βζζζιν» Γεωργιάδης, άρχισε να εκστομίζει τα γνωστά, πανεύκολα, ξεχυλωμένα «επιχειρήματα», περί ΚΝΕ, Στάλιν, Τσαουσέσκου κλπ. «Είσαι κλόουν. Δεν θα πω τίποτα άλλο. Είσαι κλόουν», είπε ο Ηλιόπουλος.

Προφανώς και ΔΕΝ ενοχλήθηκε με τον χαρακτηρισμό «ακροδεξιός» ο Γεωργιάδης. Ούτε ο γιός του φασίστα Πλεύρη σίνιορ, ο ακροδεξιός «ντεπονάρχης» Πλεύρης τζούνιορ θα ενοχλούνταν. Ούτε κι ο τσεκουροφόρος (στα νιάτα του, όχι τώρα ε; Τώρα, μεγάλωσε, σοβάρεψε) Βορίδης θα ενοχλούνταν. Όλοι τους όμως, ανεξαιρέτως – παρέα με την υπόλοιπη ξεπλένικη πολιτικά, την πλυντηριακή, της ακροδεξιάς, παρέα της ΝΔ – θα προσβάλλονταν με τον χαρακτηρισμό «κλόουν».

Αυτό δεν μας το εξήγησε ο Αναπτύξεως. Γιατί προσβάλλεται κάποιος όταν τον αποκαλέσουν κλόουν, ενώ δεν χολοσκάει εάν τον χαρακτηρίσουν «ακροδεξιό»;

Οι μόνοι που δικαιούνται να προσβληθούν από όλο αυτό εντούτοις, είναι οι ίδιοι οι επαγγελματίες του κλάδου, οι αρτίστες κλόουν. Και εκεί ίσως οφείλει μια «συγνώμη» ο Ηλιόπουλος – ίσως και ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ. Στους κλόουν, τους κανονικούς, που τους όρισαν για «συνάδελφο» τον Άδωνι. Στους ακροδεξιούς που ουρλιάζουν, δεν υπάρχει κανένα πολιτικό χρέος συγνώμης. Γιατί;

Έλεγε ο μέγας δάσκαλος Βασίλης Ραφαηλίδης: «Όσο πιο µπάσταρδος είναι κανείς, τόσο ξελαρυγγίζεται ουρλιάζοντας για τη… γνησιότητά του». Την γνησιότητα της ακροδεξιάς εννούσε. Με την μπόλικη «κλοουνοσύνη» που ιστορικά κουβαλά και η οποία καμιά σχέση δεν έχει βέβαια με τους αγαπημένους μας κλόουν – ακόμη και με εκείνους των πιο φριχτών χολιγουντιανών θρίλερ.

Υ.Γ.: Γράφω και ακούω τον τεράστιο Έλληνα ποιητή (ποιητής ήταν πρωτίστως) Θάνο Ανεστόπουλο και το υπέροχο «Κλόουν την Τετάρτη, την Κυριακή νεκρός». Από τα Διάφανα Κρίνα βεβαίως…

«Οι έρημες πόλεις τα φώτα που σβήνουν

Σαν γέροι που κλείσαν τα μάτια και πίνουν

Και συ να γερνάς μεσ’ στης λήθης το ψέμα

Κουφάρι απόγνωσης στου ήλιου το γέρμα».

Αυτός, των στίχων, είναι ο δικός μας κόσμος, φίλες και φίλοι. Ο κόσμος των κανονικών ανθρώπων όπου μέσα του χωρούν σίγουρα και οι κλόουν, αλλά όπου μέσα του δεν χωρά η ακροδεξιά και τα φίδια της.

 Στον κόσμο αυτό χωράμε όλοι/ες εμείς που μέσα στα άπειρα προβλήματά μας, ξέρουμε, μπορούμε να διαχωρίσουμε τους πραγματικούς πατριώτες, εκείνους δηλαδή που αγαπάνε πραγματικά τον τόπο, από τον ακροδεξιό γραβατοφορεμένο συρφετό, που πλέον με θράσος δε σου ζητά – αλλά σου κλέβει και τα ρέστα (της Ιστορίας).