Κάτι τρέχει στην Ελλάδα με τη δημοσιογραφία

Πριν 3 χρονια βγήκε απ’ την κάλπη και τον υποδέχθηκαν ως Μεσσία σύσσωμα σχεδόν τα έντυπα και ηλεκτρονικά μέσα. 

 Κάτι τρέχει στην Ελλάδα με τη δημοσιογραφία - Documento (documentonews.gr)

Στο iefimerida.gr θεωρούν «βόμβα» το γεγονός ότι ο πρώην διοικητής της ΕΥΠ (επί ΣΥΡΙΖΑ) Γιάννης Ρουμπάτης «παραδέχτηκε» (έτσι τουλάχιστον έλεγε το ρεπορτάζ από την εξεταστική) ότι η υπηρεσία του παρακολουθούσε τον πρώην πρόεδρο του ΤΑΙΠΕΔ Στέργιο Πιτσιόρλα επειδή –όπως είπε ο πρώτος– διαπραγματευόταν την πώληση ελληνικών νησιών σε εταιρεία ξένων συριακών συμφερόντων στην οποία είχε ενεργό ρόλο ο ίδιος. Ετσι λένε τουλάχιστον, κάτι που ο ίδιος ο Γ. Ρουμπάτης διέψευσε. 

Αυτά κάνει το απόρρητο: σε αφήνει έρμαιο στα χέρια της παραπληροφόρησης, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας.

Στο ίδιο, εξαιρετικά φιλικό προς τη ΝΔ σάιτ θεωρούν απολύτως φυσιολογική και σύννομη την παρακολούθηση, πάλι από την ΕΥΠ, ενός Ελληνα ευρωβουλευτή, την περίοδο μάλιστα που διεκδικούσε την ηγεσία του τρίτου κοινοβουλευτικού κόμματος της χώρας και ενδεχομένως ρυθμιστή του επόμενου κυβερνητικού σχήματος, όπως και δημοσιογράφων που ερευνούσαν τραπεζικά θέματα και ζητήματα του λεγόμενου μεταναστευτικού!

Προφανώς και στις δημοκρατίες κάθε Μέσο έχει κάθε δικαίωμα να θεωρεί «βόμβα» ή fake news όποιο θέμα επιθυμεί. Αλλά μήπως λίγο –«λίγο» γράφω– στην ημεδαπή έχουμε χάσει την μπάλα; 

Πώς δηλαδή είναι «βόμβα» μια δήλωση ότι ένας πρώην πρόεδρος του ΤΑΙΠΕΔ διαπραγματευόταν πώληση νησιών σε εταιρεία στην οποία είχε ενεργό ρόλο (ξαναγράφω: να ερευνηθεί το θέμα) αλλά όταν η κόρη του πρωθυπουργού προσλαμβάνεται ως investor relations manager σε μεγάλο fund της ημεδαπής που έχει αγοράσει τη μισή χώρα είναι Κυριακή; 

Και οι δημοσιογράφοι που αποκαλύπτουν την είδηση είναι «λαϊκιστές» και «κιτρινιστές» που «εμπλέκουν οικογένειες»!

Τυχαία τα παραδείγματα, θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω εκατοντάδες άλλα παρόμοια (στην Ελλάδα άλλωστε δεν βαριέσαι ποτέ), αλλά κάτι τρέχει με τη δημοσιογραφία στη χώρα.

Και αυτό που τρέχει είναι η απόλυτη στράτευσή της με οργανωμένα οικονομικά συμφέροντα τα οποία θεωρούν ιδιοκτησία τους τη δημοσιογραφική πένα και φροντίζουν να επιβραβεύουν και να περιφέρουν ως πετυχημένο project την πιο πειθήνια. Ουδείς δημοσιογράφος εκτός του κυρίαρχου mainstream μπλοκ μπορεί να βιοποριστεί, για παράδειγμα, στα κανάλια, πλην ελάχιστων εξαιρέσεων.

Οταν το παραπάνω σκηνικό αποκτά, με το πέρασμα των δεκαετιών, χαρακτηριστικά κανονικότητας μας χτυπούν την πόρτα ο παραλογισμός, η τοξικότητα, η αναξιοκρατία και η διαπλοκή. Και επειδή η επικαιρότητα «φιλοτεχνείται» (μας αρέσει δεν μας αρέσει) από δημοσιογραφικές ατζέντες, η κοινωνία μοιραία ακολουθεί και προσαρμόζεται. 

Γι’ αυτό έχει μεγάλη σημασία για το δημοκρατικό πολίτευμα ο πλουραλισμός στην ενημέρωση και κυρίως η ανεξαρτησία των Μέσων από την πολιτική και τα μπλοκ εξουσίας. Δυστυχώς, στην Ελλάδα ουδείς έχει ασχοληθεί σοβαρά με το θέμα – ούτε οι δημοσιογραφικές ενώσεις.

Ουδείς έχει ασχοληθεί με τον πλουραλισμό στην ενημέρωση και κυρίως την ανεξαρτησία των Μέσων από την πολιτική και τα μπλοκ εξουσίας – ούτε οι δημοσιογραφικές ενώσεις