Κατάφερα να κάνω ακόμη και τον Γιώργο Παπαχρήστου της εφημερίδας «Τα Νέα», να κλάψει . Προχθές μου αφιέρωσε τη στήλη του, που είχε τίτλο «Ανησύχησε για τον Τύπο» και έγραψε:
«Συγκινήθηκα. Ιδιαίτερα. Κόμπος ανέβηκε στον λαιμό μου. Κόμπος από αυτούς που σε αναγκάζουν να ξεροκαταπιείς. Σχεδόν δάκρυσα, οφείλω να παραδεχτώ. Από συγκίνηση φυσικά. Για την πρωτοβουλία του συναδέλφου μου, το πάλαι, και νυν ευρωβουλευτή ΣΥΡΙΖΑ Στέλιου Κούλογλου ..να αποστείλει ενημερωτική επιστολή στους φορείς της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Επιστολή σοβαρή, διεκτραγωδούσα την κατάσταση του Τύπου εν Ελλάδι, ο οποίος, κατ’ αυτόν, βρίσκεται εν κινδύνω».
O αρθρογράφος είχε «συγκινηθεί» για την επιστολή μου προς τα μέλη της Επιτροπής του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου για τα ΜΜΕ, σχετικά με τις αλλαγές περί ψευδών ειδήσεων που προωθεί η κυβέρνηση στον Ποινικό Κώδικα. Κανονικά θα έπρεπε να τον είχε ευαισθητοποιήσει και η κοινή πρωτοβουλία-παρέμβαση έξη γνωστών διεθνών δημοσιογραφικών οργανώσεων, που μάλιστα ταυτίζουν την κυβέρνηση Μητσοτάκη με τον Ορμπαν, τον ακροδεξιό Ούγγρο πρωθυπουργό: «η μόνη χώρα που προχώρησε σε τέτοια νομοθεσία ήταν η Ουγγαρία», τονίζεται στην ανακοίνωση των 6 οργανώσεων.
Ακόμη και αν δεν συγκινήθηκε από τη διεθνή κατακραυγή, ο Γ. Παπαχρήστου θα έπρεπε να την αναφέρει. Αλλά η δεοντολογία δεν είναι το φόρτε του, μπορεί να έπαιξε ρόλο και η συγκίνηση.
«Αντιθέτως, ο Στέλιος ..βλέπει με το ένα μάτι – το άλλο το έχει καλυμμένο με eye patch, όπως θα λέγαμε και στην εύανδρο Ηπειρο την... οφθαλμοκαλύπτρα, το «μαύρο» μάτι του πειρατή». Γιατί όμως δεν βλέπω και από τα δύο μάτια;
«...τον ενόχλησε – και τον κινητοποίησε ίσως – η πρωτοβουλία της κυβέρνησης της ΝουΔου για το 191 του ΠΚ, αλλά το γεγονός ότι ένας πολιτικός αρχηγός, πρώην πρωθυπουργός και νυν αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης επιχειρεί με μια εξωφρενική αγωγή ύψους 1 εκατ. ευρώ να φιμώσει έναν δημοσιογράφο και να τον εξοντώσει επαγγελματικά, οικονομικά, ηθικά και πολιτικά δεν φαίνεται να τον ανησυχεί. Εξού και δεν το επισημαίνει στην επιστολή του. Το θεωρεί, ως φαίνεται, σωστό. Ή δίκαιο. Ή επιβοηθητικό της ελευθερίας του Τύπου».
H επιστολή μου δεν ήταν εφ΄όλης της ύλης, αλλά το προσπερνώ: είναι μια ευκαιρία να μιλήσουμε επί της ουσίας. Είναι δεοντολογικά αποδεκτό να ελέγχεται ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης για το εξοχικό του σπίτι; Ασφαλώς και είναι, αν μάλιστα υπάρχουν ενδείξεις διαφθοράς ή πληροφορίες για κάτι ασυνήθιστο.
Αλλά τι γίνεται σε αυτές τις περιπτώσεις στον πολιτισμένο τύπο της Δύσης; Αναλαμβάνουν ένας ή και περισσότεροι ρεπόρτερ και ξεσκονίζουν τα πάντα. Το υποθηκοφυλακείο, το Κτηματολόγιο, την Εφορία, το παρελθόν του ιδιοκτήτη του ακινήτου, αν έχει επάγγελμα που θα μπορούσε να « ανταλλάξει » με το χαμηλό ενοίκιο, ρωτάνε τους γείτονες, αυτόν που νοίκιαζε το σπίτι πριν κλπ.
Κάνουν δηλαδή αυτό που βλέπουμε στις ξένες κινηματογραφικές ταινίες, εκτός από την Ελλάδα όπου ανθεί η δημοσιογραφική φαντασία. Και στο τέλος ρωτάνε τον ενδιαφερόμενο - στη συγκεκριμένη περίπτωση τον Τσίπρα- και δημοσιεύουν την άποψη του.
Τίποτα από όλα αυτά δεν έγινε. Κάποιος μπορεί να είπε ότι του φάνηκε μικρό το νοίκι και έτσι στήθηκε μια ολόκληρη ιστορία, ότι «η βίλα» αγοράστηκε και ανακαινίστηκε έναντι ποσού που υπερβαίνει το 1 εκ. ευρώ, για να μετακομίσει εκεί από την Κυψέλη ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, που ψευδώς εμφανιζόταν ως ενοικιαστής με εικονικό μίσθωμα 500 ευρώ.
Γιατί δεν έγινε ότι έπρεπε να γίνει, από πλευράς δημοσιογραφικής δεοντολογίας; Πρώτον γιατί οι περισσότεροι Ελληνες δημοσιογράφοι δεν έχουν μάθει να κάνουν ρεπορτάζ. Κάθονται στο γραφείο και γράφουν την άποψη τους. Που να τρέχεις στο Σούνιο;(στην περίπτωση της κυβέρνησης Μητσοτάκη, κάνουν copy paste τις οδηγίες του Μαξίμου, αυτό αποδείχτηκε αλλά είναι σαν να μην έγινε τίποτα).
Δεύτερον, γιατί στη συγκεκριμένη περίπτωση οι άλλοι κροκόδειλοι μυρίστηκαν αίμα: το δημοσίευμα χρησιμοποιήθηκε για άλλο σκοπό. Ήταν οι μέρες που οι άνθρωποι στη Βόρειο Ελλάδα πέθαιναν έξω από τις ΜΕΘ αβοήθητοι, συχνά μέσα στις ακαθαρσίες τους, 40 κιλά από την έλλειψη τροφής. Με τη «βίλα στο Σούνιο» άλλαξε όλη η ατζέντα: ήταν το πρώτο θέμα για αρκετές μέρες και αναλώθηκε πολύς τηλεοπτικός χρόνος για την παρουσίασή του και την ανάδειξη των ερωτημάτων σχετικά με το ύψος του ενοικίου, το ιδιοκτησιακό καθεστώς κλπ.
H NΔ μπήκε στο παιχνίδι από την αρχή, όπως και ο κυβερνητικός εκπρόσωπος που «ρωτήθηκε» και άρχισαν να ζητούν πιεστικά εξηγήσεις. Τα ΜΜΕ έκαναν «ρεπορτάζ » για τα ερωτήματα της κυβέρνησης και η υπόθεση ανακυκλωνόταν. (Σε αυτά τα επικοινωνιακά κόλπα, η κυβέρνηση είναι μανούλα, με τις φωτιές και τις πλημμύρες δυσκολεύεται).
Όταν φάνηκε ότι δεν υπάρχει ζουμί, η υπόθεση εξαφανίστηκε από τα πρωτοσέλιδα και τις εκπομπές χωρίς να εξηγηθεί γιατί. Αλλά η εντύπωση που έμεινε σε πολλούς, είναι ότι ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ καλοπερνάει, με χρήματα ποιος ξέρει ποιας προέλευσης, και το κρύβει για να μην τραυματιστεί το αριστερό προφίλ του.
Για την υπόθεση έγινε δικαστήριο πρόσφατα, δεν προσκομίστηκε κανένα στοιχείο από την υπεράσπιση. Σε κάποιον μεσίτη, είχε ίσως φανεί το νοίκι χαμηλό. Τι γίνεται σε αυτές τις περιπτώσεις με τα ΜΜΕ και τους δημοσιογράφους που σέβονται τον εαυτό τους και κάνουν λάθος; Ζητάνε συγνώμη και αποκαθιστούν την αλήθεια. Έτσι κερδίζουν σε αξιοπιστία, την οποία έχουν χάσει παντελώς τα ελληνικά ΜΜΕ, που κατέχουν το πανευρωπαϊκό αρνητικό ρεκόρ.
O πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ έπρεπε να μείνει με τη ρετσινιά; Υπήρχε άλλος τρόπος για να βρει το δίκιο του; Aς σκουπίσει ο Παπαχρήστος τα κροκοδείλια δάκρυα του και ας απαντήσει. ‘Η ας παραδεχθεί ότι δεν έχει κανένα στοιχείο και έκανε λάθος. Τότε θα προτείνω δημοσίως στον Αλέξη Τσίπρα να αποσύρει την αγωγή.
ΥΓ. Πρόταση για επόμενο ρεπορτάζ των Νέων:
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης δηλώνει στο πόθεν έσχες του 32 ακίνητα, ανάμεσά τους τρεις καλές μονοκατοικίες: μία 196 τετραγωνικών στη Γλυφάδα, μία 169 τετραγωνικών επίσης στη Γλυφάδα και μία 733 τετραγωνικών στα Χανιά. Η σύζυγός του δηλώνει μονοκατοικία 520 τ.μ στο Ηνωμένο Βασίλειο, διαμέρισμα 240 τ.μ στην Αθήνα, μονοκατοικία 415 τ.μ στις Κυκλάδες.
Υπάρχουν και ενδιαφέρουσες συμπτώσεις: στην Τήνο το διπλανό οικόπεδο ανήκει στον Μ. Χριστοφοράκο της Siemens, ενώ το περίφημο σπίτι του Βολταίρου στο Παρίσι, που είχε αγοραστεί μέσω off shore, εξαφανίστηκε με δωρεά μετά την κατακραυγή. Δεν ρωτάμε κανένα Γάλλο μεσίτη;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου