Ποια νομίζεις ότι είσαι μωρή;

Για να μην πολυμπερδευόμαστε και κυρίως για να προλάβω αντιδράσεις, από δεξιά κι αριστερά (κυρίως από δεξιά, αν και ποτέ δεν ξέρεις), εξηγούμαι από αρχής: δεν νομίζω ότι είμαι τίποτε περισσότερο από αυτό που είμαι και ως τέτοιο έχω άποψη και όρια. 

Και όχι, δεν είμαι του «σ' όποιον αρέσουμε», μα να που μπάφιασα να βλέπω κινούμενες υποκρισίες και ν' ακούω υποκινούμενες ασυναρτησίες, γι' αυτό μωρή ξε-μωρή, νομίζω δεν νομίζω, είμαι δεν είμαι, υπάρχω εδώ, αναγκασμένη -μαύρη η ώρα και η στιγμή- να συνυπάρχω με όλα τα παραπάνω.

Αυτά τα παραπάνω που μας κάνουν να μη σώνουμε να πάμε παρακάτω. 

Οχι βήμα, ανάσα να πάρουμε δεν προφταίνουμε. 

Ποιος Οργουελ και ποιος Φίλιπ Ντικ; 

Ποια θλιβερή πραγματικότητα και ποιο δυστοπικό μέλλον; 

Που δέκα (όχι μία - δέκα!) διατριβές μπορεί να γράψει κάποιος μ' όσα έχουν συμβεί τις τελευταίες μόλις πέντε μέρες. 

Που έχουν καταφέρει οι άτιμοι, να σταματήσουν τον χρόνο έχουν καταφέρει. 

Παρόν, παρελθόν και μέλλον τα έχουν κάνει ένα και τ' έχουν συνοψίσει στο τρίπτυχο: 

αίμα-χρήμα-σπέρμα.

Τι να σου κάμω που μια άλλη μαύρη ώρα και στιγμή μ’ έριξε σε συνεργασία με έναν παλιότερο μεγαλοδημοσιογράφο, γνωστό τσιράκι και σφουγγοκωλάριο επιχειρηματιών των μίντια. 

Και η πρώτη ερώτηση που μου έκανε ήταν: «Ποιος είναι ο σκοπός της δημοσιογραφίας;». 

«Η αναζήτηση της αλήθειας;» απάντησα, ενώ μέσα μου ανακατεύονταν σκώτια και στομάχια. 

«Οχι. Αίμα-χρήμα-σπέρμα. Αυτά ψάχνουμε».

Και να που πέρασαν οι μήνες και τα χρόνια και πάνω σ' εκείνη τη φράση έπεσα και να τη καμαρωτή καμαρωτή, να σεργιανάει από ενημερωτικές εκπομπές μέχρι πολιτικές δηλώσεις.

Δεν είμαι σαφής; Δεν έχω «περάσει στο ψητό»; Δεν έχω «μπει στο θέμα»; Πάρε σαφήνεια να πήξει το έντερό σου... Θα το βάλω κουιζάκι, μόνο για δυνατούς λύτες:

Ποια είναι αυτή η χώρα, στην οποία περπατάς στον δρόμο, σε βρίζουν χυδαία κάποια «όργανα της τάξεως» και μετά τρέχουν εσένα ν' απολογηθείς στα δικαστήρια, δικαιώνεσαι, αλλά αυτά τα «όργανα» συνεχίζουν και οργιάζουν ανεμπόδιστα γιατί εσύ πήγες κατηγορούμενος και όχι αυτά; 

Σε ποια χώρα η κυβέρνηση αποφασίζει να βάλει ανεμογεννήτριες σ' ένα πανέμορφο νησί, σε τόπους μοναδικής ομορφιάς, οι κάτοικοι διαμαρτύρονται, τους γράφει κανονικά και δίνει και εντολή στα «σώματα ασφαλείας» (όταν φοράν πολλά φονικά όπλα, από «όργανα» γίνονται «σώματα» - ολοκληρωμένοι κίλερ τουτέστιν) να απαγορεύσουν την κυκλοφορία (!!!) ώστε να μπορούν να μπουν ανεμπόδιστα οι ανεμογεννήτριες;

Σε ποια χώρα ανοίγεις την τηλεόραση, βλέπεις επίδοξους βιαστές να μιλάνε για το πόσο συχνά «αδειάζουν το πακέτο τους» 

και αμέσως μετά ακούς το κανάλι να λέει πως «ο εργαζόμενος φταίει που το άφησε να παίξει στον αέρα», τους δημοσιογράφους του καναλιού να λένε «εντάξει, λάθος, αλλά μην το πολυσυζητάμε - τι άλλο να πούμε πια;»,

 την κυβέρνηση να βγάζει ανακοίνωση στην οποία δεν αναφέρει πουθενά (πουθενά όμως!) ούτε για ποιο κανάλι πρόκειται ούτε για ποια εκπομπή και, ως κερασάκι, σου κοπανάει: 

«Ας μη θολώνουμε το πανίσχυρο μήνυμα με μικρόψυχες προσπάθειες πολιτικής εκμετάλλευσης»!

Σε ποια χώρα, για όνομα δηλαδή, έχεις δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους στοιβαγμένους υπό άθλιες συνθήκες, φωτιά μπαίνει και καίγονται και τα ελάχιστα που είχαν, κινήματα ανά την Ευρώπη ξεσηκώνονται, και συ τι κάνεις;

Στέλνεις τρεις διμοιρίες ΜΑΤ! 

Οχι νερό, όχι φαΐ, όχι είδη υγιεινής και κατάλληλο επιστημονικό προσωπικό: μπάτσους στέλνεις! 

Και τους λες και ότι φταίνε από πάνω, γιατί τέτοιοι είναι: λαθρομετανάστες γεννήθηκαν και λαθρομετανάστες θα πεθάνουν! 

Αυτοί βάλαν τη φωτιά (!) και καλά να πάθουν.

 Την ίδια στιγμή, στην ίδια αυτή χώρα, διώχνεις με κάθε τρόπο (δύσκολο ήταν, μα βρήκαν τρόπο) την εισαγγελέα Διαφθοράς από τεράστια υπόθεση σκανδάλου, μη γίνει καμιά στραβή και τους χώσει μέσα... 

Α, και ετοιμάζεσαι να δεις και μια άλλη εκπομπάρα, που ένα τσούρμο γυναίκες θα γίνονται γυναικούλες για να τις διαλέξει ο μπάτσελορ ο εκλεκτός!

Και άμα τολμήσει και κανένας ν' αναρωτηθεί πώς κατήντησε έτσι η Ελλάδα, μα θηλυκός είναι, μα σερνικός, εσύ το ίδιο θα του πεις:

 Ποια νομίζεις ότι είσαι μωρή;

Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών