Η αξία της τοποθέτησης Κύρτσου έγκειται στο ότι περιγράφει ατόφια και γνήσια την επαρχιώτικη αντίληψη της Δεξιάς για τις διεθνείς σχέσεις της χώρας και ιδίως τις σχέσεις με τις ΗΠΑ μέσα στην ιστορικότητά τους. Είναι δηλαδή περισσότερο η εμπεδωμένη αντίληψη υποτελούς, παρά το προφανές έλλειμμα ηγεσίας εκ μέρους του Κ. Μητσοτάκη που έφταιξε.
Το προσόν του Έλληνα πρωθυπουργού, σύμφωνα μ' αυτήν την αντίληψη, είναι να εντυπωσιάζει με τα αγγλικά του, να κινείται με άνεση και χάρη στα σαλόνια και σαν καλό παιδί να μην μιλάει αν δεν του απευθύνουν τον λόγο.
Από κει και πέρα, το τι θα πει δεν θεωρείται ιδιαίτερα σημαντικό, διότι η πολιτική παράδοση της Δεξιάς λέει ότι δεν πάμε στις ΗΠΑ για να μιλήσουμε, αλλά για να ακούσουμε τι έχουν να μας πουν και να ευθυγραμμιστούμε στην απευκταία περίπτωση που δεν έχουμε προφτάσει να το κάνουμε από μόνοι μας και εκ των προτέρων.
Αυτά τα γνωρίζει ο Κ. Μητσοτάκης, γι' αυτό και έσπευσε μόνος αυτός μεταξύ των ηγετών του ΝΑΤΟ και της Ε.Ε. να στηρίξει τη δολοφονία Σουλεϊμανί και τον τυχοδιωκτισμό του Ντ. Τραμπ στη Μέση Ανατολή.
Από την πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ τονιζόταν, πριν από την επίσκεψη Μητσοτάκη στις ΗΠΑ, ότι η ελληνική πλευρά δεν πρέπει να αναλάβει δεσμεύσεις έναντι των ΗΠΑ παρά μόνο με απτά ανταλλάγματα στα ανοιχτά μέτωπα.
Ωστόσο, ο Κ. Μητσοτάκης, χωρίς να κερδίσει καν μια υποστηρικτική διατύπωση, πόσο μάλλον κίνηση εκ μέρους του Ντ. Τραμπ, έσπευσε να δώσει βάσεις, πολιτική στήριξη και να υποσχεθεί την αγορά F35.
To κακό δεν είναι οτι ο Ντ. Τραμπ είναι απρόβλεπτος, αλλά το ότι ο Κ. Μητσοτάκης ήταν απολύτως προβλέψιμος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου