Από την μία πλευρά 5.000 αστυνομικοί, ελικόπτερο και drones πάνω από Εξάρχεια και πέριξ, και η ομάδα «ΔΡΑΣΗ»- πρώην «ΔΕΛΤΑ» - για να συνδράμει τα ΜΑΤ.
Από την άλλη πλευρά ο Αλέξης Τσίπρας επικεφαλής του μπλοκ του ΣΥΡΙΖΑ στην πορεία – για πρώτη φορά, ένας πρώην πρωθυπουργός παρών στην πορεία του Πολυτεχνείου.
Η σημειολογία της εικόνας δίνει από μόνη της και τον ορισμό της πολιτικής αναμέτρησης που εμπεριέχει, ειδικά σήμερα και ειδικά αυτή την χρονιά, η επέτειος του Πολυτεχνείου.
Η κυβέρνηση βγάζει σε πρώτο πλάνο την ατζέντα «νόμος και τάξη», ο Κυριάκος Μητσοτάκης λέει «τέλος με τους μπαχαλάκηδες» και το εννοεί, και το Μαξίμου επενδύει στην πολιτική εκτίμηση ότι υπάρχει καθαρή κοινωνική πλειοψηφία υπέρ του δόγματος της ασφάλειας.
Βλέπει στην «επιχείρηση νομιμότητα» την οδό διαφυγής από τα αδιέξοδα του προσφυγικού και το όχημα προσέγγισης της κεντρώας, μεσαίας τάξης – και, μαζί, βλέπει και την ευκαιρία να «στριμώξει» τον ΣΥΡΙΖΑ και να τον σπρώξει στο ακτιβιστικό περιθώριο του «κόμματος του 3,5%».
Εξ ου και θολώνει αρκούντως την εικόνα μπερδεύοντας και ταυτίζοντας αντεξουσιαστική, φοιτητική και τρομοκρατική δράση επιχειρώντας συλλήβδην την ταύτισή τους με την αξιωματική αντιπολίτευση.
Ο ΣΥΡΙΖΑ βλέπει στο πολιτικό κάδρο των ημερών την επιβολή του «νέο-δεξιού» δόγματος αυθαιρεσίας και καταστολής.
Πέραν της προσπάθειας αποπροσανατολισμού, στην Κουμουνδούρου δείχνουν πίσω από την ατζέντα «νόμος και τάξη» και στοχευμένο σχέδιο απαξίωσης των δημόσιων Πανεπιστημίων και πριμοδότησης της ιδιωτικής Παιδείας, όπως και μια παράλληλη επιχείρηση ιστορικού αναθεωρητισμού με επιδίωξη την «θεσμική αποδόμηση της αριστεράς» - είτε αυτή υπηρετείται από την αναβίωση του (ανιστόρητου) ερωτήματος για το… εάν είχε νεκρούς το Πολυτεχνείο, είτε από την (…αιφνιδίως ανανήψασα) συζήτηση για το εάν η εξέγερση του Νοέμβρη αποτέλεσε τον ακούσιο πυροκροτητή της κυπριακής τραγωδίας.
Κόντρα, δε, στην κυβερνητική εκτίμηση, στον ΣΥΡΙΖΑ θεωρούν πως η πολιτική της καταστολής μπορεί να ξυπνήσουν αντανακλαστικά δημοκρατικής αντίδρασης στην κοινωνία και να γίνει αφετηρία νέας κινηματικής δράσης.
Εξ ου και το παρόν που δίνει σήμερα ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας στην πορεία, εξ ου και η παρουσία βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ στην φοιτητική διαδήλωση στην ΑΣΟΕΕ – κινήσεις, που αποτυπώνουν και την θέση για «δομική αντιπολίτευση και μέσα στην Βουλή, αλλά και στους δρόμους».
Το πρόβλημα για τον κυβερνητικό σχεδιασμό είναι ότι κουβαλάει σκληρά βαρίδια εκ των έσω – από την θεωρία Βορίδη περί «αναγκαστικότητας του ξύλου» και την επιθυμία Άδωνι «να σπάει η αστυνομία πόρτες» έως τις εφόδους στα σινεμά και τις ρουκέτες της (συνήθως… ανύποπτης πλέον) υπουργού περί ύπαρξης οπλισμού τύπου Συρίας στα υπόγεια των Πανεπιστημίων.
Τα πολιτικά, και δη κυβερνητικά μηνύματα, προς την αστυνομία έχουν την δική τους βαρύτητα και, ενίοτε, η απόσταση από την «νομιμότητα» έως την αστυνομική βία μπορεί να είναι μια ανάσα δρόμος.
Η σημερινή συνέντευξη Χρυοσοχοϊδη στο «ΒΗΜΑ» με την θέση «ούτε ανομία, ούτε αστυνομία στα Πανεπιστήμια» μοιάζει με το αντίβαρο σ’ αυτά τα μηνύματα, και οι πληροφορίες θέλουν τον υπουργό Προστασίας του Πολίτη σε πλήρη συνεννόηση με το Μαξίμου.
Ο Μιχάλης Χρυσοχοϊδης όμως δεν έχει πολλούς φίλους εντός του σκληρού πυρήνα της ΝΔ κι ακόμη λιγότεροι είναι εκείνοι σε κυβέρνηση και κόμμα που θα στεναχωρηθούν σε ενδεχόμενη αποτυχία του.
Οι αλλεπάλληλες διαρροές, άλλωστε, ότι «δεν θα μακροημερεύσει στο υπουργείο» έχουν σταθερή αφετηρία το γαλάζιο στρατόπεδο – όπερ, εάν ποντάρει στην γραμμή της «ελεγχόμενης καταστολής» δύσκολα θα βρει αρωγή εντός του κυβερνητικού στρατοπέδου.
Στον ΣΥΡΙΖΑ, το πρόβλημα και η πρόκληση είναι αντίστροφη. Το κόμμα επικρότησε εξαρχής την εκκαθάριση της «γιάφκας» στην ΑΣΟΕΕ αλλά τάχθηκε κατά της αστυνομικής βίας σε κινητοποιήσεις, διαδηλώσεις, ακόμη και καφενεία.
Για κάποιους όμως εντός του παραδοσιακού χώρου του ΣΥΡΙΖΑ οι διαχωριστικές γραμμές ακτιβισμού και παράνομης δράσης είναι δυσδιάκριτες. Στην άλλη όχθη, για κάποιους άλλους – που επιμένουν στην διαφορά του «κόμματος διαμαρτυρίας» και του «κόμματος εξουσίας» - ήταν δυσεξήγητη και η παρουσία βουλευτών τους στην ΑΣΟΕΕ.
Όπερ για αμφότερους, κυβέρνηση και αξιωματική αντιπολίτευση, προκύπτει ένα παράλληλο πολιτικό στοίχημα:
Για την μεν κυβέρνηση να απεγκλωβιστεί από το δόγμα της αναγκαστικότητας του ξύλου, για το δε ΣΥΡΙΖΑ να μην πέσει σε παγίδες υπεράσπισης της αναγκαστικότητας της μολότοφ…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου