Σήμερα κλείνει ένας μήνας από τη δολοφονία του Ζακ. Μέσα σε αυτό τον μήνα κάτω από την ιστορία του Ζακ ξεφύτρωσαν πολλές ακόμη ιστορίες αίματος και μαζί ευτυχώς άνθισαν και πολλές ιστορίες για να αγκαλιαστούμε. Μέσα σε αυτό τον μήνα διαβάσαμε εξοργιστικά ψέματα, σκατοψυχίες, είδαμε τους χειρότερους μας εφιάλτες ξανά, σκάψαμε πένθη, κλάψαμε πολύ, αρχίσαμε να ψάχνουμε τι απομένει μετά.
Μέσα σε αυτό το μήνα ξαναδιαβάσαμε πολλές και από τις ιστορίες του Ζακ.
Ήταν ανατριχιαστικό, μα με έναν τρόπο ήταν σαν να μπορεί και μετά το θάνατό του να σχολιάζει ότι συνέβη, τόσο γύρω από το ίδιο το γεγονός της δολοφονίας του, τόσο και για άλλα γεγονότα της «επικαιρότητας» που στην πραγματικότητα αφορούν τις ίδιες δυνάμεις που διαμορφώνουν εκείνο το σκοτεινό σημείο στο χρόνο που οδηγεί σε δολοφονίες σαν και αυτήν.
Τις περασμένες μέρες παράλληλα σε ένα ελληνικό σχολείο περισσότερα από εκατό παιδιά παρεμποδίστηκαν από τους γονείς τους, περισσότερο από εκατό μικροί άνθρωποι, παρεμποδίστηκαν να πάνε σχολείο επειδή στο σχολείο θα έφταναν μικροί άνθρωποι που δεν ήταν ελληνικής καταγωγής.
Αν σήμερα πονάμε για κάθε Ζακ που δολοφονείται, πρέπει να μιλήσουμε πολύ δυνατά για τα σχολεία που έχουν γίνει κωλάδικα του πόνου. Τα σημερινά σχολεία είναι τα σχολεία της ομοφοβίας και του αποκλεισμού.
Ο Ζακ είχε γράψει πως επειδή δεν μπορούσαν να αποκλείσουν τον ίδιο από το σχολείο, εμπόδιζαν τα παιδιά τους να κάνουν παρέα με αυτόν. Οι συναισθηματικά φτωχοί αυτοί άνθρωποι καταδίκαζαν και καταδικάζουν τα παιδιά τους να γίνονται όλο και φτωχότερα, χάνοντας την ευκαιρία να συναναστραφούν έναν Ζακ και καταδικάζουν και κάθε Ζακ στην απομόνωση και τον αποκλεισμό, στη βία και την απειλή.
Τις ίδιες μέρες της δολοφονίας, έκανε πέρα δώθε κι ένα σχόλιο ενός μαθητή που έλεγε πόσο ανυπομονεί να επιστρέψει στο σχολείο για να «γλεντήσει τις πουστάρες και να τους κάνει τη ζωή μαύρη». Δεν θέλω να το βάλω σε φωτογραφία, διότι είμαστε αρκετά πονεμένες και διότι υπάρχουν και άνθρωποι εξαιρετικά τραυματισμένοι από τέτοια βιώματα. Οι γονείς αυτοί , τα σχολεία αυτά, το σύστημα αυτό μας εκπαιδεύει στην απειλή, δημιουργεί νταήδες και αυριανούς νταβατζήδες του πόνου.
Πρέπει να μιλήσουμε για τα σχολεία και να σώσουμε ό,τι σώζεται.
Ας μιλήσουμε ανοιχτά για τα σχολεία που είναι κολαστήρια αν είσαι ανάπηρος ή ξένος, ας μιλήσουμε για τις «πουτάνες»και τις «αδερφές» που πληθαίνουν μέσα σε αυτά , για ένα κόσμο που χτίζεται από τσουλιά και φλώρους και πως θα τα εξοντώσουμε στην αυλή του σχολείου, στη μικρή μας αρένα με τα μεγάλα θεάματα, εκεί που όλοι θα διδαχθούν τι σημαίνει να είσαι τίποτα, εκεί σε κείνη την αυλή του σχολείου που όλοι πήραμε το πρώτο μας μάθημα, το μοναδικό κανόνα που αρκεί να ξέρεις :
να ντρέπεσαι.
Γιατί τα παιδιά ξέρουν από αυτή την ηλικία πού και πώς να κάνουν «μπούλινγκ» χτυπώντας πάντα κέντρο στη σεξουαλική ταυτότητα, τη φτώχια και το έθνος; Γιατί διαλέγουν να στείλουν βιντεάκια με αυνανισμούς και βιασμούς και βίντεο από τις τουαλέτες και αποδείξεις πως είσαι γκέυ και αποδείξεις πως έχεις κάνει σεξ με το μισό σχολείο; Γιατί εσύ φτωχέ μου, εσύ τους έδειξες πως είναι ντροπή, εσύ τους δίδαξες την ντροπή του έρωτα, της εξερεύνησης, της ποικιλομορφίας, έμαθαν το σκλαβοπάζαρο και άγιος ο θεός σου.
Είναι η φύση λέει των ανθρώπων ανταγωνιστική και ειδικά στα παιδιά. Όπου δεν τα βγάζουμε πέρα πετάμε μια φύση, αντί να πούμε είναι ο τρόπος που αφομοιώνεται η ισχυροποίηση, είναι ο τρόπος που διδάσκει η κοινωνία τη σύνθλιψη του διαφορετικού, το άγριο ξέσκισμα της υποτίμησης της ζωής, εκεί είναι ξαφνικά η φύση των πραγμάτων. Μαθαίνουμε στα κορίτσια να ντρέπονται και στα αγόρια να γαμάνε, κι όταν τα κορίτσια δεν μπορούν να ντρέπονται, δεν ξέρουν τι να κάνουν και όταν τα αγόρια δεν μπορούν να γαμάνε, τότε ντρέπονται.
Ποιός έμαθε στα παιδιά το λαχάνιασμα μιας αγκαλιάς, ποιος τους επέτρεψε την εξερεύνηση ;Από πού μάθαν τα παιδιά τον έρωτα, ποιός τα τάισε με πρωινάδικα και τσόντες; Τα σχολεία έχουν γίνει κωλάδικα. Όχι τα κωλάδικα της κοντής φούστας που νομίζεις. Αλλά κωλάδικα του πόνου. Να πάρουμε πίσω το σώμα μας από τα σχολικά νεκροταφεία. Να μην αφήσουμε άλλη απειλή. Να μην αφήσουμε άλλο δηλητήριο για τα παιδιά.
Για τον Ζακ, που δολοφονήθηκε και έζησε και εκείνος τα κωλάδικα του πόνου και κατάφερε να μη δηλητηριαστεί από το μίσος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου