Old Boy
Ένα από τα βασικά επιχειρήματα που χρησιμοποιούσαν στις αρχές της δεκαετίας οι υποστηρικτές του μνημονίου και κήρυκες της ελληνικής ιδιαιτερότητας, ήταν πως ένα σημαντικό τμήμα της ελληνικής κρίσης δεν είχε να κάνει με αμιγώς οικονομικά μεγέθη, αλλά αντανακλούσε μια δομικότερη και συνολικότερη κρίση της ελληνικής κοινωνίας και του τρόπου που λειτουργούσαν οι θεσμοί της,
ή μάλλον του τρόπου που οι θεσμοί της δεν αφήνονταν να λειτουργήσουν
απερίσπαστοι, καθώς όλα τα διέβρωνε ο λαϊκισμός και η γενικευμένη από κάτω μικροδιαφθορά.
Υπάρχουν, μας έλεγαν, τομές και ρήξεις που πρέπει να γίνουν και οι οποίες είναι εκτός της μνημονιακής ατζέντας, τομές και ρήξεις που κανείς δεν εμποδίζει να τις κάνουμε μόνοι μας. Πράγματι υπήρχαν και υπάρχουν.
Αλλά αφορούν λιγότερο την απόδειξη για την τυρόπιτα και περισσότερο π.χ. τα μαύρα ταμεία των κομμάτων.
Όσα συμβαίνουν αυτές τις μέρες στην Ισπανία, είναι η τρανότερη απόδειξη πως είναι ένα θέμα ο καπιταλισμός, ο νεοφιλελευθερισμός, η υπακοή στα κελεύσματα των αγορών και της γερμανικής ευρωζώνης και ένα διαφορετικό θέμα το αν το πολιτικό και δικαστικό σύστημα ενός κράτους τηρεί ή δεν τηρεί τα προσχήματα, αν δηλαδή έχει μέσα του τη δυνατότητα μιας στοιχειώδους αυτορύθμισης, αυτοκάθαρσης και αυτοτιμωρίας, όταν μέλη του συλλαμβάνονται στα πράσα.
Ας μην γελιόμαστε.
Από την εποχή της Χούντας, στην εποχή της μεταπολίτευσης και μετά στην εποχή των μνημονίων, μόνο εξαιρέσεις δικαστών υπήρξαν στας Αθήνας.
Εξαιρέσεις που συχνά τις έτρωγε η μαρμάγκα επειδή τόλμησαν να κάνουν το αυτονόητο.
Η μεγάλη πλειοψηφία και πάντως το δικαστικό σύστημα συνολικά, η δικαστική εξουσία συνολικά, έχει λειτουργήσει διαχρονικά με τρόπο άμεσου συνεργού του πολιτικού συστήματος, είτε δημοκρατικό ήταν αυτό είτε όχι, η δικαστική εξουσία συνολικά έχει λειτουργήσει διαχρονικά ως κατεξοχήν θεσμός μιθριδατισμού, συγκαλύψεων, δυο μέτρων και δυο σταθμών,
έχει λειτουργήσει διαχρονικά με τρόπο που αντιλαμβάνεται την πολιτική εξουσία, την οικονομική εξουσία, κάθε είδους εξουσία, όχι ως διαρκή λογοδοσία, αλλά ως Καμόρα που διέπεται από τους δικούς της άγραφους νόμους.
Υπάρχουν, μας έλεγαν, τομές και ρήξεις που πρέπει να γίνουν και οι οποίες είναι εκτός της μνημονιακής ατζέντας, τομές και ρήξεις που κανείς δεν εμποδίζει να τις κάνουμε μόνοι μας. Πράγματι υπήρχαν και υπάρχουν.
Αλλά αφορούν λιγότερο την απόδειξη για την τυρόπιτα και περισσότερο π.χ. τα μαύρα ταμεία των κομμάτων.
Όσα συμβαίνουν αυτές τις μέρες στην Ισπανία, είναι η τρανότερη απόδειξη πως είναι ένα θέμα ο καπιταλισμός, ο νεοφιλελευθερισμός, η υπακοή στα κελεύσματα των αγορών και της γερμανικής ευρωζώνης και ένα διαφορετικό θέμα το αν το πολιτικό και δικαστικό σύστημα ενός κράτους τηρεί ή δεν τηρεί τα προσχήματα, αν δηλαδή έχει μέσα του τη δυνατότητα μιας στοιχειώδους αυτορύθμισης, αυτοκάθαρσης και αυτοτιμωρίας, όταν μέλη του συλλαμβάνονται στα πράσα.
Ας μην γελιόμαστε.
Από την εποχή της Χούντας, στην εποχή της μεταπολίτευσης και μετά στην εποχή των μνημονίων, μόνο εξαιρέσεις δικαστών υπήρξαν στας Αθήνας.
Εξαιρέσεις που συχνά τις έτρωγε η μαρμάγκα επειδή τόλμησαν να κάνουν το αυτονόητο.
Η μεγάλη πλειοψηφία και πάντως το δικαστικό σύστημα συνολικά, η δικαστική εξουσία συνολικά, έχει λειτουργήσει διαχρονικά με τρόπο άμεσου συνεργού του πολιτικού συστήματος, είτε δημοκρατικό ήταν αυτό είτε όχι, η δικαστική εξουσία συνολικά έχει λειτουργήσει διαχρονικά ως κατεξοχήν θεσμός μιθριδατισμού, συγκαλύψεων, δυο μέτρων και δυο σταθμών,
έχει λειτουργήσει διαχρονικά με τρόπο που αντιλαμβάνεται την πολιτική εξουσία, την οικονομική εξουσία, κάθε είδους εξουσία, όχι ως διαρκή λογοδοσία, αλλά ως Καμόρα που διέπεται από τους δικούς της άγραφους νόμους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου