Στη χριστιανική εσχατολογία, ο εμπράγματος κόσμος εμπεριέχει το σπέρμα της καταστροφής του. Ανήθικος και αμαρτωλός, θα καταπέσει κάποτε υπό το βάρος των ανομημάτων του. Και τότε, όταν θα έχει ολοκληρωθεί το σωτηριώδες σχέδιο της θείας οικονομίας, η κοινωνία των ανθρώπων θα επιστρέψει στο «αρχαίον κάλλος» διά της αποκατάστασης των πάντων. Εν τω μεταξύ, και έως ότου φθάσει η έσχατη εκείνη ημέρα, οι χριστιανοί ζουν μεν επί της Γης, αλλά «στον ουρανό πολιτεύονται». Ούτε διεμβολίζουν την αμαρτία, επαναστατικώ τω τρόπω, ούτε τίποτε παρόμοιο μαχητικό. Αναμένουν την ημέρα της κρίσεως.
Εάν αναζητήσει κανείς πολιτικό αντίστοιχο των πρωτοχριστιανών στην Ελλάδα του 21ου αι., το πλησιέστερο δεν είναι παρά το Κουμμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας. Στον Περισσό, εμμένοντας σε μια μονοδιάστατη ανάγνωση των «Γραφών» τής κομμουνιστικής Αριστεράς, καταφέρνουν να δημιουργούν χάσματα μεταξύ ημών τε και υμών. Η σχάση του «Εμείς» και οι «Άλλοι» βρίσκεται παντού: εντός του εργατικού-συνδικαλιστικού κινήματος, εντός των κινημάτων για τα ανθρώπινα δικαιώματα, εντός κάθε λογής κινητοποιήσεων - οι οποίες, σημειωτέον, θα μπορούσαν να διαθέτουν μαζικότερο χαρακτήρα και με τη δική τους συμμετοχή.
Η δυσκολία, ας πούμε, να βγει μια υποτυπώδης ανακοίνωση από τη νεολαία του ΚΚΕ υποστηρικτική στην υπόθεση της Ηριάννας και του Περικλή είναι χαρακτηριστική. Ομοίως και το υπόδειγμα του ΠΑΜΕ, με τις ξεχωριστές συγκεντρώσεις σε κάθε ευρύτερη κινητοποίηση, με τις πολιτικές των μη συμμαχιών στα Δ.Σ. των ενώσεων κ.ο.κ. Οι ιδεοληπτικές αγκυλώσεις, όπως και ο ηθικοπλαστικός συντηρητισμός σε μια σειρά από ζητήματα -άλλο παράδειγμα, η αποποινικοποίηση της χρήσης της κάνναβης-, είναι χαρακτηριστικά. Τα πάντα θα αποκατασταθούν στην κομμουνιστική κοινωνία μόλις εγκαθιδρυθεί η δικτατορία του προλεταριάτου, σε χρόνο, όμως, παντελώς ακαθόριστο. Τι θα γίνει στο μεσοδιάστημα, τι θα γίνει με τις ζωές των καταπιεζόμενων μαζών και των μειονοτήτων αποτελούν ερωτήματα που δεν απαντώνται. Ούτε πολιτικά ούτε με κανέναν άλλο τρόπο. Φαντάζει μεταφυσικό.
Το ΚΚΕ καταψήφισε, την Τρίτη 10.10.2017, το νομοσχέδιο για την ταυτότητα φύλου διότι ο κυβερνών ΣΥΡΙΖΑ, λέει, «βάζει με τον τρόπο αυτό το λιθαράκι του να εμπεδώνεται στη συνείδηση και στον τρόπο ζωής η αναζήτηση 'ατομικής λύσης' στα κοινωνικά προβλήματα, στα αδιέξοδα για τα οποία ευθύνεται η σημερινή κοινωνία» ("Ριζοσπάστης", 1.10.2017). Οι δε διεκδικήσεις των ΛΟΑΤΚΙ πολιτών δεν είναι παρά ένα οχληρό παρεπόμενο της σήψης της αστικής δημοκρατίας. Τα ίδια όμως παπαγαλίζονται σε κάθε περίπτωση: από το φεμινιστικό κίνημα μέχρι τα κινήματα για τα δικαιώματα των υποδίκων, των φυλακισμένων κ.ο.κ., κάθε φορά το ΚΚΕ βρίσκεται χώρια και μακριά από όποια κοινωνική ομάδα διεκδικεί οτιδήποτε πέρα από τα αυτονόητα του πολιτικού του φαντασιακού. Δεν λερώνει τα χέρια του για να καλυτερέψουν, έστω ελάχιστα, οι ζωές των πολιτών εντός της αστικής δημοκρατίας, αφού, κατά την άποψή του, δεν πρόκειται για διεκδικήσεις επαναστατημένων μαζών, αλλά για εφευρήματα οπορτουνιστών, στάχτη στα μάτια του προλεταριάτου. Ομνύει μοναχά σε έναν ιδιότυπο οικονομισμό, αναπαράγοντας κατά μία έννοια «το πνεύμα του σαραβαλιασμένου φιλισταϊσμού και του μικροπολιτικαντισμού» (Κάουτσκι), αφού, κατά τ' άλλα, μπορεί να είναι επιχειρηματίας, με όρους αγοράς (Τυποεκδοτική Α.Ε., πώληση τηλεοπτικής συχνότητας κ.ά.). Ταυτόχρονα, μακριά από κάθε είδους προοδευτισμό, αναπαράγει θέσεις αντιδραστικές την ώρα που η κοινωνία τις ξεπερνά.
Οι βουλευτές του ΚΚΕ είχαν καταψηφίσει προηγουμένως και το σύμφωνο συμβίωσης με το σκεπτικό πως «θα ανοίξει τον δρόμο για την υιοθεσία παιδιών ή την ιατρικώς υποβοηθούμενη αναπαραγωγή από ομόφυλα ζευγάρια». Σε ό,τι αφορά τώρα την «ταυτότητα φύλου», επιμένουν πως «το φύλο προσδιορίζεται αντικειμενικά». Με μια μικροαστική αντίληψη για την, υποτιθέμενη, προστασία των παιδιών, περνούν στην αντιδραστική πλευρά του ποταμού. Και στις δύο περιπτώσεις, η λαϊκή πρωτοπορία προχωρεί χιλιόμετρα μπροστά.
Το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας, αυτοαναφορικό, κεκλεισμένο στα στενά όρια του παράδοξου πολιτικού χιλιασμού του, μοιάζει να αδυνατεί να κατανοήσει τις ιστορικές στιγμές. Αδικεί τον εαυτό του και τον ιστορικό του ρόλο, διολισθαίνοντας σε ό,τι φαινομενικά απεύχεται: από το κόμμα της προόδου, του διαλεκτικού και του ιστορικού υλισμού, καταντά κόμμα μιας μάλλον αντιδραστικής μεταφυσικής.
* Η Κατέ Καζάντη σπούδασε στο ΕΚΠΑ και είναι δημοσιογράφος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου