Έχω μια φορά κι εγώ τραγουδήσει με το Σαββόπουλο στη σκηνή

Antonis Sigalas

Έχω μια φορά κι εγώ τραγουδήσει με το Σαββόπουλο στη σκηνή. Ήταν το 2010 με την παρουσίαση του βιβλίου που έγραψε ο Λάμπρος Λιάβας για το ελληνικό τραγούδι που ήταν σε χρηματοδότηση της Εμπορικής Τράπεζας. 

Η παρουσίαση ήταν στο αμφιθέατρο του ιδρύματος Κακογιάννη και εγώ, όπως και άλλοι δύο συνάδελφοι, είχαμε πάει, μετά από παράκληση του ίδιου του Λιάβα, αφιλοκερδώς. 

Τότε με τον Λιάβα είχαμε αρκετά συχνή επαφή λόγω του γεγονότος ότι συμμετείχαμε στην παράσταση «Το μικρόβιο του έρωτα» σε μουσική του Γιαννίδη και σε ιδέα και διαλόγους γραμμένους από τον Λιάβα. Εμείς είχαμε συμφωνήσει ότι θα τραγουδούσαμε τρία τραγούδια του Γιαννίδη. 

Πάμε νωρίτερα από την έναρξη για να κάνουμε έναν έλεγχο της ακουστικής και του χώρου γενικότερα. Εκεί μας λένε ότι θα έρθει και ο Σαββόπουλος και μας ρωτάνε αν έχουμε πρόβλημα να τραγουδήσουμε μαζί του στη σκηνή καναδυό από τα πασίγνωστα τραγούδια του που θα έλεγε. Θυμάμαι ότι το πιο γνωστό ήταν ο Καραγκιόζης. 

Εμείς βεβαίως είπαμε ότι δεν είχαμε πρόβλημα. Κατά τη διάρκεια της τελετής, και αφού είχαμε τραγουδήσει τα δικά μας και είχε βγει και μια καταπληκτική μαντολινάτα από τη Ζάκυνθο που είχε προσκληθεί, ξεκινάει κάποια στιγμή η μουσική από το τραγούδι του Σαββόπουλου και ξεκινάμε και εμείς, τρεις λυρικοί τραγουδιστές, δύο τενόροι και μια σοπράνο να τραγουδάμε στα μικρόφωνα. Και κάποια στιγμή ακούμε τη φωνή του ίδιου του Σαββόπουλου και γυρίζουμε έκπληκτοι και τον βλέπουμε δίπλα μας. 

Η φωνή του ακουγόταν τεράστια, παρά το γεγονός ότι χωρίς ενίσχυση είναι πολύ μικρή, ενώ η δική μας φωνή, παρά το γεγονός ότι ήμασταν τρεις, δεν ακουγόταν σχεδόν καθόλου. Μετά την αρχική έκπληξή μου, και λόγω του γεγονότος ότι δεν έχω και πολύ μεγάλη εμπειρία με τα μικρόφωνα, προσπάθησα να τραγουδήσω πιο δυνατά, αλλά μάταια. 

Τα μικρόφωνά μας ήταν εντελώς κλειστά, ενώ το δικό του ήταν στο τέρμα. Για να μη φανεί περίεργο στον κόσμο ότι ήμασταν εκεί πάνω και δεν τραγουδούσαμε, αλλά και για διαμαρτυρία για το γελοίο του πράγματος, άρχισα να ανοιγοκλείνω το στόμα μου χωρίς να βγάζω ήχο και να λέω λάθος λόγια.

 Δεν ξέρω πώς φάνηκε στον κόσμο από κάτω τότε, όλη η νομενκλατούρα της τράπεζας ήταν εκεί και μαζί και παπάδες και διάφοροι πλούσιοι και επιφανείς τρομάρα τους, πάντως εμένα η αίσθησή μου ήταν ότι τους έβγαζα τη γλώσσα μέσα στα μούτρα τους. 

Και το καταδιασκέδασα. 

Όσο για το Νιόνιο, ούτε γεια δε μας είπε, μάλλον δεν υπήρξαμε καν γι αυτόν.