Ποιος φοβάται τον Μπελογιάννη;Το κράτος θέλει να «κλείσει» μια ιστορική «εκκρεμότητα» που μέχρι τώρα είχε όχι μόνο με το πρόσωπο του Νίκου Μπελογιάννη, αλλά και με την αριστερά και το κομμουνιστικό κίνημα της χώρας μας

http://www.mplokia.gr/?p=14699

Οπως και να το δει κανείς, από όποια πλευρά και να το δει τα εγκαίνια της μόνιμης έκθεσης για τον Νίκο Μπελογιάννη στο σπίτι του στην Αμαλιάδα, από τον ίδιο τον πρωθυπουργό της χώρας είναι μια πράξη ιστορική.

Το κράτος, το αστικό κράτος για να μην ξεχνιόμαστε, υποδηλώνει ότι θέλει, με αυτόν τον τρόπο, να «κλείσει» μια ιστορική «εκκρεμότητα» που μέχρι τώρα, αυτό το κράτος είχε, όχι μόνο με το πρόσωπο του Νίκου Μπελογιάννη, αλλά και με την αριστερά και το κομμουνιστικό κίνημα της χώρας μας ειδικότερα.

Κάνει λάθος όποιος και όποια νομίζει, ότι ο ελληνικός αστισμός ή τέλος πάντων στο σύνολο του, αυτές τις «εκκρεμότητες» θέλει να τις κλείσει.Αρκεί να θυμηθούμε το πρόσφατο (12/2/2017) σχόλιο του Στέφανου Κασιμάτη στην Καθημερινή, με το οποίο, ούτε λίγο, ούτε πολύ ισχυρίζεται ότι « ο Μπελογιάννης καταδικάστηκε για κατασκοπεία εις βάρος της πατρίδας του και εξ όσων γνωρίζω δεν έχει υπάρξει ποτέ αναθεώρηση της δίκης.»

Η μόνιμη έκθεση στο σπίτι του Νίκου Μπελογιάννη, που γίνεται υπό την αιγίδα της Βουλής των Ελλήνων και που σε αυτή θα θα απευθύνει χαιρετισμό και ο γενικός γραμματέας της κεντρικής επιτροπής του ΚΚΕ, Δημήτρης Κουτσούμπας, με τίποτα δεν έχει να κάνει με την «εθνική συμφιλίωση».

Η έμπρακτη αναγνώριση από την ελληνική πολιτεία, δια μέσου ενός από τους τρεις θεσμούς του, αστικού το ξαναλέμε κράτους, του δικαιώματος των «από κάτω» στους δικούς τους ήρωες, στην δική τους ιστορία και η επίσημη αναγνώριση αυτής της ιστορίας ως μέρους του ελληνικού καπιταλιστικού κοινωνικού σχηματισμού, είναι σε τελική ανάλυση, για εμάς, το βαθύτερο νόημά της.

Με άλλα λόγια,  η επίσημη αναγνώριση του Ελληνικού κοινωνικού σχηματισμού, ως ενός ταξικά διαρθρωμένου σχηματισμού, με τις εσωτερικές του αντιθέσεις και αντιπαλότητες.

Αυτό ακριβώς είναι που δεν θέλουν οι πιο ακραίες δυνάμεις του ελληνικού αστισμού. Είναι οι ίδιες δυνάμεις που μέχρι τώρα εξακολουθούν να βγάζουν φλύκταινες, μόνο και μόνο στο άκουσμα της φράσης «ταξική πάλη». Για αυτούς το έθνος είναι ένα και αδιαίρετο και ο Μπελογιάννης και ο κάθε ένας από τους χιλιάδες Μπελογιάννηδες, εξακολουθεί να είναι «ξένο σώμα» έξω από «το σώμα του έθνους» τους. Ο Μπελογιάννης και οι χιλιάδες Μπελογιάννης, εξακολουθούν, για αυτούς, να είναι κατάσκοποι και προδότες!

Ετσι πάρα πολλοί είναι αυτοί που θα ήθελαν αυτή η εκδήλωση να μην γίνει ποτέ, ενδεχομένως μάλιστα να προσπαθήσουν να την χαλάσουν. Ηδη, δήθεν για πλάκα, από συγκεκριμένη εκπομπή ακούστηκε κάλεσμα για «κινήσεις ξεφτιλισμού της όλης πρωτοβουλίας». Είναι πιθανόν, ότι όσο περνούν οι μέρες, αυτά τα καλέσματα θα ακούγονται όλο και πιο συχνά και μάλιστα από τα «επίσημα κανάλια» του αστισμού.

Είναι ζήτημα τιμής,  για τις δυνάμεις της αριστεράς, κάθε απόχρωσης, να μην επιτρέψουν να γίνει κάτι τέτοιο. Είναι όμως και ζήτημα τιμής για κάθε δημοκρατικό πολίτη, που βλέπει, πίσω από αυτή τη συμβολική κίνηση των εγκαινίων ένα απαραίτητο βήμα για τον αστικό εκσυχρονισμό της χώρας.