Παιδιά του Ωραιοκάστρου, συλληπητήρια για τους γονείς που σας έτυχαν

 

 

 http://www.huffingtonpost.gr/stavros-malichoudis/-_7381_b_11994566.html?utm_hp_ref=greece&ncid=tweetlnkgrhpmg00000001

Το περιεχόμενο των περίφημων ανακοινώσεων- υποδειγμάτων ανθρωπιάςπου εξέδωσαν δύο Σύλλογοι Γονέων και Κηδεμόνων δημοτικών σχολείων του Ωραιοκάστρου, αποτέλεσε πιθανότατα την είδηση της χθεσινής ημέρας. Δικαιολογημένα, βεβαίως.

Διότι, εντάξει, μπορεί τα τελευταία χρόνια να έχουμε- παρά τη θέλησή μας και με γερό τίμημα για τα νεύρα μας- γίνει μάρτυρες πλείστων άλλων παρόμοιων γεγονότων. Μπορεί να έχουμε παρακολουθήσει, σε όλη τη χώρα, πληθώρα κηρυγμάτων και πράξεων μισαλλοδοξίας όπως, τελείως ενδεικτικά, η πρόσφατη βομβιστική επίθεση έναντι της κατάληψης Νοταρά όπου φιλοξενούνται οικογένειες προσφύγων, η ρίψη γουρουνοκεφαλών σε χώρους όπου επρόκειτο να γίνουν κέντρα φιλοξενίας για βεβήλωση του χώρου, ο εμπρησμός αποθηκών όπου συγκεντρώνονταν ρούχα και προμήθειες από δωρεές ανθρώπων από όλο τον κόσμο, η συντονισμένη προσπάθεια εμφάνισης των προσφύγων ως αλλοιωτών του πολιτισμού (μας), ως φύσει βιαστών, ως αδίστακτων τρομοκρατών.

Έχουμε λοιπόν βιώσει τη μισανθρωπιά και τη μαυρίλα, στη Βουλή και τα Μέσα και τις γειτονιές μας, σε βαθμό που θα έλεγε κανείς πως δεν υπάρχουν πια σύννεφα για να πέσεις. Απ' ότι φαίνεται, όμως, ένα κομμάτι της κοινωνίας ακόμη ταράσσεται κι ακόμη εξοργίζεται, στα ξεσπάσματα ασχήμιας και μισανθρωπιάς που ακούραστα παρουσιάζονται- κι αυτό από μόνο του είναι κάτι καλό. Σημαίνει πως δεν συνηθίσαμε στην ασχήμια που μας επιβάλλουν, δεν συμβιβαστήκαμε με τους ανθρώπους που μας έτυχε να έχουμε γύρω μας, δε γίναμε λιγότερο άνθρωποι για να συμπλέυσουμε με κείνους.

Κοιτώντας την ανακοίνωση των δύο Συλλόγων Γονέων και Κηδεμόνων, νιώθει κανείς αμηχανία. Όχι για τα προφανή: όπως, για παράδειγμα, που παρότι πρόκειται για «επίσημο έγγραφο», όπως αποδεικνύουν οι σφραγίδες και τα συναφή που του έχουν φορεθεί, στο Σύλλογο του 5ου Δημοτικού ούτε ένα email δεν κατάφεραν να γράψουν σωστά. Εκείνο που κάνει πραγματικά εντύπωση, σε πρώτο βαθμό, είναι το ύφος του κειμένου. Κοφτό. Κατηγορηματικό. Δείχνει πως δε σηκώνει περιθώρια διαπραγμάτευσης, δεν αναφέρεται σε κάτι που μπορεί να τεθεί υπό συζήτηση. Λιγότερες από πενήντα λέξεις αρκούν για την γνωστοποίηση μιας απόφασης, την οποία οι άνθρωποι που την έλαβαν δεν νιώθουν καμία απολύτως ανάγκη να αιτιολογήσουν ή να παρουσιάσουν κάποιο, οποιοδήποτε σκεπτικό σχετικά με αυτήν. Όχι, δεν χρειάζεται. Λένε: Εμείς θα κάνουμε αυτό, αν δεν μας περάσει θα κάνουμε και το άλλο. Να το ξέρετε. Γνώριμα πράγματα. Κρίμα μόνο που αυτό που οι ίδιοι μπορούν να θεωρούν ως πυγμή και δυναμικότητα, δεν είναι τίποτα άλλο από έλλειμμα ανθρωπιάς, ευαισθησίας.

Κάπου εδώ, όμως, πρέπει να τεθεί το αυτονόητο ερώτημα: πέφτει, στην πραγματικότητα, λόγος στους ανήσυχους γονείς που ομόφωνα αποφάσισαν για το συγκεκριμένο ζήτημα; Προφανέστατα: όχι. Δεν έχει σημασία αν έλαβαν μια απόφαση ομόφωνα ή κατά πλειοψηφία ή αν έγινε μαγείρεμα στην ψηφοφορία. Δεν έχει καμία υπόσταση, δεν αφορά και δεν επηρεάζει κανέναν πέραν των ιδίων και των παρεών τους ίσως, αφού πρόκειται για μια απόφαση σε σχέση με κάτι στο οποίο η άποψή τους ούτε ζητήθηκε, ούτε θα ληφθεί υπόψιν. Οι Σύλλογοι Γονέων και Κηδεμόνων καλώς υπάρχουν, αλλά οι αρμοδιότητές τους δεν είναι ανεξάντλητες και, σε καμία περίπτωση, δεν δύνανται να αποφασίζουν για τέτοιου είδους ζητήματα. Είναι σαν να μαζευτώ εγώ με δέκα φίλους και να πούμε «ο Τραμπ δεν μας αρέσει ως πιθανός πρόεδρος των Η.Π.Α., ομόφωνα αποφασίζουμε ότι απ' αύριο θα πρέπει να δουλεύει ως κράχτης στο Μοναστηράκι». Νοιάζεται κανείς;

Μιλώντας στην Αγγελική Κουγιάννου για τη HuffPost Greece, η πρόεδρος ενός εκ των δύο Συλλόγων Γονέων και Κηδεμόνων που αποφάσισαν ότι τους πέφτει λόγος τι κάνουν και τα παιδιά των άλλων γονέων και κηδεμόνων, υποστήριξε πως φόβος τους είναι πως τα (ξένα) παιδιά είναι ανεμβολίαστα και θα μπορούσαν να κολλήσουν τα άλλα (τα δικά τους). Αυτό το ζήτημα, φυσικά, λύνεται- ένα απόγευμα αρκεί. Άρα χρειάζεται να βρεθεί μια δικαιολογία ακόμη, πιο ισχυρή. Ιδανική κατάσταση λοιπόν, σύμφωνα με την κυρία Κίτσιου, θα ήταν στα άλλα (τα ξένα) παιδιά να παραχωρηθεί διαφορετικός χώρος, αφού, εκτός των άλλων, δεν έχουν και την ίδια θρησκεία (με τα δικά τους). Εξάλλου, ούτε και τα ίδια τα (ξένα) παιδιά θα αισθάνονται άνετα μαζί μας, είπε η φιλεύσπλαχνη πρόεδρος, που ανησυχεί μήπως τα παιδάκια που επέζησαν από εμπόλεμες ζώνες δυσανασχετούν ή νιώθουν άβολα στο περιβάλλον που μπορούν να τους προσφέρουν.

Αντιλαμβανόμαστε πως το ζητούμενο για τους δύο Συλλόγους είναι ένα και είναι σαφές: μακριά από τα παιδιά μας τα παιδιά των προσφύγων. Δε μας αρέσουν, δε μας μοιάζουν, δεν τα θέλουμε δίπλα μας. Είναι περαστικά από εδώ, έτσι θέλουμε να πιστεύουμε, οπότε δεν θέλουμε να έχουμε καμία σχέση μαζί τους, όπως ήρθαν ας φύγουν. Αυτό, φυσικά, ισχύει και για τους γονείς τους. Με κείνους όμως μπορούμε και τα βγάζουμε πέρα μόνοι μας, όπως ο δήμαρχος μας έχει συμβουλεύσει, αφού δεν πρόκειται για παιδιά και άρα δεν δίνεται ίδια έκταση. Φαντάζομαι πως οι ίδιοι γονείς, πριν περίπου μια δεκαετία, θα ήταν οι ίδιοι που θα απαγόρευαν στα παιδιά τους να κάνουν παρέα με Αλβανάκια ή να τα καλούν στα πάρτι τους.

Είναι μάλιστα τόσο επιτακτική η ανάγκη των Γονέων να διασφαλίσουν πως τα παιδιά των άλλων γονιών, των προσφύγων, δεν θα έρχονται σε επαφή με τα δικά τους, που είναι διατεθειμένοι, αν η «απόφασή» τους δεν εισακουστεί, να θυσιάσουν ακόμη και την πρόσβαση των παιδιών τους στην εκπαίδευση. Μπροστά στο κόλλημά τους, δηλαδή, μπροστά στην ανάγκη ικανοποίησης της συλλογικής τους ανασφάλειας, δεν το έχουν σε τίποτα να μην επιτρέψουν με τον τρόπο αυτό ούτε στα δικά τους τα παιδιά να μορφωθούν!

Λύπη για τους γονείς που έτυχαν στα παιδιά του 1ου Δημοτικού Σχολείου Παλαιοκάστρου και του 5ου Δημοτικού Σχολείου Ωραιοκάστρου- αυτό είναι το μόνο που μπορεί να πει κανείς.