Το Σωτή-ριον μίσος

Οι τζιχαντιστές είναι οι κήρυκες του μίσους, είναι αυτοί που δεν αποδίδουν καμία αξία στην ανθρώπινη ζωή, που «διαφημίζουν» ακρότητες μέσω καλά σκηνοθετημένων βίντεο, που σπέρνουν τον θάνατο. Σ’ αυτές τις διαπιστώσεις σπάνια θα βρεις άνθρωπο στη Δύση να διαφωνήσει.

Του Δημήτρη Σούλτα

Υπάρχουν όμως και αυτοί που θεωρούν ότι η απάντηση στο μίσος είναι ένα, ανάλογης έντασης, μίσος που θα στοχεύει στο σύνολο των μουσουλμάνων, που θα κάνει πράξη τη συλλογική ευθύνη όλων τους, με μόνο ενοχοποιητικό στοιχείο τη θρησκεία τους. Αυτή η φασίζουσα λογική εκφράζεται πλέον ανοιχτά και όχι μόνο από το ακροδεξιό άκρο του πολιτικού χάρτη.

Η ιέρεια αυτής της αντι- ισλαμικής υστερίας είναι η συγγραφέας Σώτη Τριανταφύλλου, η οποία επιστράτευσε τελευταίως ακόμα και τον Μάρκο Πόλο (?) για να μας πείσει ότι «φανατικός μουσουλμάνος είναι αυτός  που σου κόβει το κεφάλι, μετριοπαθής μουσουλμάνος είναι αυτός που σε κρατάει για να σου κόψουν το κεφάλι»

Αυτή η διαννοούμενη-εξερεύνητρια της ανθρώπινης ψυχής έχει κηρύξει εδώ και καιρό τη δυτική «τζιχάντ» απέναντι σε οποιονδήποτε δηλώσει μουσουλμάνος και προτρέπει, εμμέσως  πλην σαφώς, στη βίαια αντιμετώπιση τους, καθώς θεωρεί τους πάντες εν δυνάμει δολοφόνους.

Η Σώτη εμφανίζεται από προχθές ως άλλος Neil Young να τραγουδά “Rock ‘n’ roll can never die”:

«Όσον αφορά δε την καταστροφή του Bataclan όπου έχουμε δει μερικές από τις καλύτερες ροκ συναυλίες της ζωής μας, είμαι εδώ να σας θυμίζω ότι το ροκ δεν θα πεθάνει ποτέ, ότι ποτέ δεν θα αντικατασταθεί από προσευχές κι από αμανέδες».

Λες και το βασικό διακύβευμα αυτού που συμβαίνει σήμερα στον κόσμο είναι η επιβίωση ή όχι του rock ‘n’ roll. Η αρθρογράφος κορυφώνει τη μισάνθρωπη ασυναρτησία ταυτίζοντας τον αμανέ με την τζιχάντ, ταύτιση που θα δυσκολευτεί η επιστημονική κοινότητα να εξηγήσει.

Το βράδυ της τρομοκρατικής επίθεσης στο Παρίσι, ένα άλλο αστέρι της ελληνικής τηλεόρασης ο Κωνσταντίνος Μπογδάνος ξεκινούσε πόλεμο στους ισλαμιστές, γράφοντας πως νοιώθει σχεδόν ηδονή στη σκέψη ότι τα Μιράζ βομβαρδίζουν τους κακούς.

Το δικό μας μίσος δεν είναι η απάντηση στο μίσος των άλλων. Όχι από κάποια πασιφιστική διάθεση. Αλλά γιατί θα είναι νίκη των τζιχαντιστών το να παίξουμε με τους όρους τους. Με τους όρους ενός ιερού πολέμου, που εξολοθρεύει τους «άπιστους», τους «άλλους» και μάλιστα στο όνομα του Διαφωτισμού.

Δεν έχουμε παρά να δηλώσουμε εχθροί όλων των τζιχαντιστών. Και κυρίως αυτών που βρίσκονται στο διπλανό γραφείο ή σηκώνουν λάβαρα σε free press της «κοινής λογικής».