«Κυρίες και κύριοι, καλησπέρα σας. Παρακολουθείτε το πρώτο δελτίο ειδήσεων, της πρώτης μέρας λειτουργίας, του πρώτου μη κρατικού σταθμού τηλεοράσεως, δηλαδή του Mega Channel...».
Αυτά έλεγε στις 20 Νοεμβρίου 1989 η Λιάνα Κανέλλη, καθώς ο πρώτος ιδιωτικός τηλεοπτικός σταθμός ξεκινούσε τις πρώτες μεταδόσεις του.
Περίπου ενάμιση μήνα μετά, παραμονή Πρωτοχρονιάς της ίδιας χρονιάς άρχισε να εκπέμπει και ο ΑΝΤ1 με γενικό συντονιστή τον Νίκο Μαστοράκη, ενώ το πρώτο πρόγραμμα -που ήταν η «Τηλερουλέτα» σε στιλ πρωτοχρονιάτικου σόου- το παρουσίασε ο Τέρενς Κουίκ, ο οποίος ήταν και ο πρώτος άνκορμαν του κεντρικού δελτίου ειδήσεων του καναλιού.
Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ διαφωνούσε με την έναρξη λειτουργίας ιδιωτικών καναλιών και με διάφορες δικαιολογίες ανέβαλλε την έκδοση αδειών. Παρ’ όλα αυτά τον Οκτώβριο του 1988 έδωσε άδεια για την εκπομπή δορυφορικά έξι ξένων καναλιών σε 10 μεγάλες πόλεις.
Την ίδια περίπου περίοδο πάντως έκανε την εμφάνισή του ένα... συνδρομητικό (!) κανάλι, το TV Plus του Πειραιά, που χάθηκε γρήγορα, ενώ στο τέλος της χρονιάς άρχισε να εκπέμπει και το δημοτικό TV 100 που «ζει και βασιλεύει» μέχρι και σήμερα.
Η πρώτη προσωρινή άδεια του Mega ήταν τοπικής εμβέλειας και δόθηκε από τη συγκυβέρνηση Τζαννετάκη καθώς το ΠΑΣΟΚ είχε χάσει τις εκλογές υπό το βάρος του σκανδάλου Κοσκωτά.
Πρώτες προσωρινές άδειες (επτά συνολικά) εκδόθηκαν για τα κανάλια το 1993 από τον τότε υπουργό Προεδρίας Σωτήρη Κούβελα, υποτίθεται με επταετή διάρκεια μέσα στην οποία θα έπρεπε να γίνουν οι απαραίτητοι διαγωνισμοί για να γίνει κανονική αδειοδότηση.
Το ΠΑΣΟΚ θα δώσει μετέπειτα άλλες πέντε άδειες (δύο εθνικής και τρεις περιφερειακής εμβέλειας). Κι όλα αυτά χωρίς να γίνει ποτέ μια έρευνα αγοράς για το πόσα κανάλια χωράνε στην ελληνική αγορά. Και μετά ο καθένας ας αποφασίσει αν, πού και πώς θα επενδύσει...
Από τότε μέχρι και σήμερα αυτό δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ. Επιχειρήθηκαν δύο διαγωνισμοί που κηρύχθηκαν άγονοι.
Τα κανάλια εθνικής εμβέλειας... αβγάτισαν (κάποια στιγμή φτάσαμε τα 10), έπιασαν υψηλές τηλεθεάσεις, η διαφημιστική τους πίτα διογκώθηκε (ξεπέρασε κάποια στιγμή ακόμα και τα 650 εκατ. ευρώ ετησίως!), αλλά η κρίση απέδειξε ότι επρόκειτο για χάρτινους πύργους. Κάτι δεν πήγαινε καλά.
Διότι πώς μπορεί να εξηγηθεί ότι η ιδιωτική τηλεόραση... 26άρισε, με μεγάλες επιτυχίες, είναι ακόμα το πιο ισχυρό μέσο, αλλά βρίσκεται υπερχρεωμένη με τα συνολικά δάνεια των καναλιών να αγγίζουν τα 600 εκατ. ευρώ!
Και με τους μετόχους τους να αναζητούν υποτίθεται διέξοδο...
Το 1995 ο Ευάγγελος Βενιζέλος, τότε υπουργός Τύπου, κάνει τον Ν. 2328/95 θέλοντας υποτίθεται να βάλει τάξη στο θολό και άναρχο τοπίο της μικρής οθόνης.
Στην ουσία άνοιξε νέες «πόρτες» και «παραθυράκια» με την κατάσταση να διαιωνίζεται.
Η πρώτη διαγωνιστική διαδικασία γίνεται το 1997, με προκήρυξη 117 τηλεοπτικών αδειών: 6 εθνικής, 51 περιφερειακής και 57 τοπικής εμβέλειας.
Θα κατατεθούν 160 φάκελοι συνολικά. Θα αιτηθεί ειδικός χώρος για να στοιβαχτούν οι πάνω από 150.000 σελίδες με τα στοιχεία τους.
Ο Δημήτρης Ρέππας, τότε υπουργός Τύπου, δηλώνει ότι η διαδικασία θα ολοκληρωθεί σύντομα!
Πέντε χρόνια μετά ο διαγωνισμός θα κηρυχθεί άγονος από τον Χρήστο Πρωτόπαππα, τότε υπουργό Τύπου, που χαρακτήρισε σχεδόν το σύνολο των φακέλων -παρά τα συμπληρωματικά στοιχεία που είχαν ζητηθεί- ατελείς!
Το 2003, το Εθνικό Συμβούλιο Ραδιοτηλεόρασης είναι πλέον ανεξάρτητη αρχή και ξεκινά νέα διαγωνιστική διαδικασία με τον τότε πρόεδρό του (αποχώρησε πρόσφατα έπειτα από... υπερδωδεκάμηνη θητεία) Ιωάννη Λασκαρίδη να επιμένει ότι θα ολοκληρώσει σύντομα την αδειοδότηση για όλες τις κατηγορίες.
Θα γίνουν εκλογές, θα κερδίσει η Ν.Δ., που στέλνει τα δικά της... χαμπέρια για αλλαγές στη σχετική νομοθεσία και η διαδικασία πάει... στον κάλαθο των αχρήστων.
Την ευθύνη μετέπειτα επί κυβερνήσεων Καραμανλή (του νεότερου, γνωστού και ως... «κουρασμένου» βεβαίως βεβαίως, ο οποίος έκανε λόγο για «νταβατζήδες» και πάει λέγοντας) αναλαμβάνει ο Θόδωρος Ρουσόπουλος.
Υπόσχεται εκ νέου τακτοποίηση, κάνει λόγο για καθεστώς που «παράγει τέρατα, δημιουργεί στρεβλώσεις και διαιωνίζει τις σχέσεις αδιαφάνειας»! Σας θυμίζει κάτι;
Αντί όλων αυτών φέρνει μαζί με συναρμόδιους υπουργούς (μεταξύ των οποίων και ο σημερινός Πρόεδρος της Δημοκρατίας Προκόπης Παυλόπουλος) τον νόμο για τον «βασικό μέτοχο» που καθόλου άδικα μετέπειτα ονομάστηκε... «βασικός α-μέτοχος».
Και κάπως έτσι τίναξε την «μπάνκα στον αέρα». Τα... δωράκια στους ισχυρούς ιδιοκτήτες των ηλεκτρονικών ΜΜΕ συνεχίστηκαν.
Και τελικά περάσαμε σιγά σιγά στην ψηφιακή εποχή, χωρίς άδειες, με το Συμβούλιο της Επικρατείας να γνωμοδοτεί ότι οι συνεχείς παρατάσεις είναι αντισυνταγματικές, αλλά να μην ιδρώνει το αυτί κανενός.
Η συγκυβέρνηση Ν.Δ.-ΠΑΣΟΚ (αποχώρησε η ΔΗΜΑΡ) έβαλε «λουκέτο» στην ΕΡΤ, η Digea -χωρίς αντίπαλο- αναδείχτηκε μοναδικός ψηφιακός πάροχος δικτύου. Ηταν άλλωστε και η μόνη που συμμετείχε.
Τώρα η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝ.ΕΛΛ. με νέα νομοθεσία (Ν. 4339/2015) προσπαθεί να δώσει άδειες περιεχομένου στους τηλεοπτικούς σταθμούς, να ξαναστήσει εταιρεία της ΕΡΤ που θα είναι πάροχος δικτύου (ανταγωνιστική της Digea) αλλά και το ΕΣΡ. Ουσιαστικά επιχειρεί να... ξαναμοιράσει την «τράπουλα» στο τηλεοπτικό σκηνικό.
Μόνο που το κάνει και πάλι με τρόπο... προβληματικό. Και με πολλούς όρους και προϋποθέσεις που η εμπειρία δείχνει ότι οδηγούν σε αντίθετα αποτελέσματα.
Η 26άρα υπερχρεωμένη ιδιωτική τηλεόραση (οι μέτοχοί της δηλαδή) αναζητεί... διέξοδο σε ένα εξαιρετικά προβληματικό τοπίο, ενώ δεν αποκλείεται να εμφανιστούν και νέοι παίκτες στο τηλεοπτικό σκηνικό...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου