Σήμερα είδα άλλη μια φωτογραφία από αυτές που γεμίζουμε τους τοίχους μας στο φέισμπουκ και, παλιότερα, τα οικογενειακά φωτογραφικά άλμπουμ. Μία μαγευτική παραλία του Αιγαίου, η αμμουδιά, το μεταίχμιο μεταξύ άμμου και κύματος, εκεί που σκάει το κύμα.
Βέβαια, έχει και κάτι άλλο.
Ένα παιδάκι δύο χρονών με το μπλε του παντελονάκι και το κόκκινο μπλουζάκι του.
Η φωτογραφία αυτή γέμισε πολλούς φεϊσμπουκικούς τοίχους σήμερα, γιατί το πιτσιρίκι είναι μπρούμυτα στην άμμο και το κύμα. Τα χεράκια κολλημένα στο σώμα, με τις παλάμες προς τον ουρανό, παραδομένο. Αυτό ησύχασε.
Αντιθέτως, δεν ησύχασαν όλα τα σκυλιά που ξελυσσάνε για την οικονομική σταθερότητα, τη Δημοκρατία, τα ανθρώπινα δικαιώματα και όλα τα συναφή.
Είναι τα καθάρματα που προκάλεσαν και αυτήν την τραγωδία. Από μία άποψη, βέβαια, θα έπρεπε να τους ευχαριστήσουμε. Με όσα προκάλεσαν και προκαλούν στη Μέση Ανατολή έβγαλαν τη βρώμα τους στη φόρα και μεις δεν μπορούμε (και να θέλαμε) να μην την την νιώσουμε.
Όλα τα εγκλήματα των ιμπεριαλιστών θα μπορούσαν να γεμίσουν τόμους Μαύρων Βίβλων και η καταμέτρηση των θυμάτων ξεπερνάει ακόμη και τα πιο ευφάνταστα αντικομμουνιστικά παραμύθια. Έχουν όμως κάτι το ιδιαίτερο αυτά τα εγκλήμτα. Κατ΄ αρχάς, υπάρχει διαφάνεια, σου λένε.
Δείχνουμε τα πτώματα, λέμε το τι έγινε, ελευθερία λόγου, βλέπεις.
Βεβαιότατα, με τη διαφορά ότι τα λένε σε ένα κοινό που το έχουν αποβλακώσει, αποκτηνώσει και εκχυδαΐσει σε βαθμό που η συναισθηματική φόρτιση κρατά όσο ένα διαφημιστικό σποτάκι.
Και ακόμη χειρότερα, η αιτία για όσα βλέπει ο πολίτης των δημοκρατικών χωρών είναι όσα θα πει η φωνή του ορθού λόγου, όπως τον αντιλαμβάνεται ο Μαζάουερ, στην καλύτερη των περιπτώσεων, και η Σώτη Τριανταφύλλου, στη χειρότερη. Ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί, εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, καπιταλιστική μηχανή που αλέθει ανθρώπους, είναι πια ξεχασμένα, γραφικά. Δείχνε εγκλήματα, αλλά τον εγκληματία μην τον αγγίζεις.
Τα πιτσιρίκια με το μουτράκι στο κύμα και τα χεράκια παραδομένα όμως, είναι πια δίπλα μας. Δίπλα πια στον ελεύθερο κόσμο. Δε δουλεύει η μηχανή κάπου μακριά για να είμαστε εμείς χαζεμένοι στην ψευδαίσθηση μιας ευημερίας που δεν πηγάζει από το αίμα του συστήματος που υπηρετούμε. Δεν μπορούμε, όπως λέει ο Μπρεχτ, να τρώμε το κρέας, αλλά να μη θέλουμε να βλέπουμε τη σφαγή και το γδάρσιμο.
Θες δε θες, θα δεις.
Τι θα κάνεις, είναι πια δική σου επιλογή.
Ευχαριστούμε, αστική δημοκρατία για την αποκάλυψη. Θα σου ανταποδώσουμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου