Ο ρόλος των Μέσων στην παραγωγή προτύπων σε συνδυασμό με την αφόρητη επιπολαιότητα και την αγραμματοσύνη που κυριαρχούν είναι ένα τεράστιο ζήτημα που κάποια στιγμή θα πρέπει επιτέλους να συζητηθεί σοβαρά και χωρίς διπλωματία

 

George Pittas

Ένα εξαιρετικό κείμενο από τη κα Natassa Frederickou.

 Οι αναγωγές που μπορεί να κάνει κάποιος είναι περίπου αμέτρητες.
Ο ρόλος των Μέσων στην παραγωγή προτύπων σε συνδυασμό με την αφόρητη  επιπολαιότητα και την αγραμματοσύνη που κυριαρχούν είναι ένα τεράστιο ζήτημα που κάποια στιγμή θα πρέπει επιτέλους να συζητηθεί σοβαρά και χωρίς διπλωματία. 

Κατά σύμπτωση, έκανα ανάλογου ύφους σκέψεις προ ημερών, καθώς άκουγα το Τρίτο Πρόγραμμα του ΡΙΚ, να εκπέμπει "τραγούδια" που δεν θα είχαν θέση ούτε στο πιο άγριο σκυλάδικο.Και η απάντηση σε όλα αυτά, δεν είναι καθόλου το βολικό "αυτά θέλει ο κόσμος".

---------ο---------ο------------------

ΠΑΙΡΝΟΝΤΑΣ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΟΥ ΕΝΑ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΚΑΙ ΜΕΤΡΟΦΥΛΛΟΝΤΑΣ ΤΙΣ ΣΕΛΙΔΕΣ ΤΟΥ, ΚΑΠΟΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΕΝΙΩΣΑ ΝΑ ΜΕ ΠΛΗΜΥΡΙΖΕΙ ΘΥΜΟΣ.

Το ξεκαθαρίζω από την αρχή ότι στόχος μου δεν είναι να τα βάλω με το συγκεκριμένο περιοδικό αλλά να εκφράσω την αγανάκτηση μου για όλα τα μέσα που παρουσιάζουν παρόμοια άρθρα. Δυστυχώς οι εικόνες που είδα δεν ήταν αποκλειστικό προνόμιο του συγκεκριμένου περιοδικού. Εικόνες που όχι μόνο δεν φαίνεται να ενοχλούν τους αναγνώστες αλλά υποθέτω πως απεναντίας “πουλούν” γι’ αυτό και γεμίζουν όλα τα περιοδικά ειδικά τους καλοκαιρινούς μήνες.

Θυμός γιατί μια ομάδα ανθρώπων αποφάσισε να βαθμολογήσει (αριθμητικά) 23 γυναίκες και να όπως λένε οι ίδιοι, να μας πουν “ποιες … βουλιάζουν και ποιες απογειώνουν τις παραλίες με το σώμα και το στυλ τους”.

Σε 8 σελίδες λοιπόν, 23 αναγνωρίσιμες γυναίκες με μπικίνι ή ολόσωμο μαγιό βαθμολογήθηκαν από το 1 μέχρι το 10. Έτσι απλά, πάνω σε ένα κομμάτι χαρτί, η κάθε μία από αυτές είχε μια αριθμητική ετικέτα, ένα αριθμό, που ήταν αποτέλεσμα του κορμιού, του στυλ και του ταπεραμέντου τους (όπως εξήγησε το περιοδικό – λαμβάνοντας κιόλας υπόψη την ηλικία και την οικογενειακή κατάσταση της καθεμίας – αυτό το τελευταίο είναι και πάλι σε σχέση με το σώμα γιατί τα σχόλια ήταν κατά πόσο έκαναν παιδιά). 

Για άλλες, αυτός ο αριθμός ήταν άριστα ή σχεδόν άριστα (αυτές υποθέτω απογείωσαν τις παραλίες) και για άλλες ήταν μέτρια ή και κάτω από τη βάση (βούλιαξαν τις παραλίες).

Σε μια κοινωνία που μειώνει τις γυναίκες σε αντικείμενα ή βραβεία που επιδεικνύονται, 

σε μια κοινωνία που βάζει μη ρεαλιστικούς στόχους για το πώς πρέπει να δείχνει μια γυναίκα, 

σε μια κοινωνία που δίνει αξία στην εμφάνιση και όχι στο τι έχει η κάθε γυναίκα μέσα στην καρδιά της και μέσα στο μυαλό της, 

σε μια κοινωνία που έχει εμμονή με τα σώματα των γυναικών και αυτό αντικατοπτρίζεται και στην εμμονή των μέσων να προβάλλουν συνήθως αψεγάδιαστα κορμιά, το να έρχεται ένα περιοδικό και να κρίνει 23 γυναίκες με βάση τα πιο πάνω, με έκανε να νιώσω θυμό.
 Θύμωσα λοιπόν εκ μέρους αυτών αλλά και εκ μέρους όλων εμάς.

Θύμωσα εκ μέρους των 23 γυναικών γιατί το ότι κάνουν ένα επάγγελμα το οποίο τις εκθέτει στη δημοσιότητα δεν θα έπρεπε να τις κάνει τόσο ευάλωτες ώστε να μπορεί ο κάθε ένας να τις φωτογραφίζει στις παραλίες και να τις βαθμολογεί με βάση τα δικά του κριτήρια απλά και μόνο για να πουλήσει περισσότερο.

Θύμωσα εκ μέρους όλων των άλλων γυναικών γιατί θέλοντας το ή όχι , μπαίνουμε στη διαδικασία να συγκρίνουμε τον εαυτό μας με άλλες γυναίκες με βάση τα κριτήρια που έβαλαν κάποιοι άλλοι.

Θύμωσα για το ότι αυτές οι 23 γυναίκες και όλες οι υπόλοιπες από εμάς έχουμε η κάθε μια χαρακτηριστικά που μας κάνουν μοναδικές και αξιοθαύμαστες και αυτά ποτέ η σπάνια αναφέρονται με αποτέλεσμα τα πρότυπα, ειδικά προς τις νέες κοπέλες να είναι η εξωτερική ομορφιά (με όλα τα καταστροφικά αποτελέσματα που μπορεί να έχει αυτό: χαμηλή αυτοεκτίμηση, διατροφικές διαταραχές, αύξηση της πλαστικής χειρουργικής κτλ) .

Θύμωσα γιατί άρθρα όπως αυτά έγιναν καθημερινότητά μας.

Θύμωσα γιατί δεν φαίνεται να θυμώνουμε αρκετά για τα αυτονόητα. 
Το να ζούμε σε μια κοινωνία που να μας αφήνει χωρίς πιέσεις να αγαπούμε το εαυτό μας όπως είναι, το να είμαστε σε μια κοινωνία που να μας εκθέτει σε άλλου είδους πρότυπα, το να είμαστε σε μια κοινωνία που να μπορούμε να διαλέγουμε εμείς τον τρόπο ζωής που θα θέλαμε να ζήσουμε, το να είμαστε σε μια κοινωνία που να μας επιτρέπει να είμαστε διαφορετικοί και όχι απλά αντίτυπα κάποιων άλλων.

Η μεγαλύτερη ειρωνεία φυσικά ήταν το editorial του συγκεκριμένου περιοδικού στο συγκεκριμένο τεύχος που τελειώνει με την εξής φράση 
“… τότε αγαπήστε τους εαυτούς σας όπως είναι και την επόμενη φορά που ο σύζυγος ή ο σύντροφός σας γκρινιάξει και σας συγκρίνει το μόνο που έχετε να κάνετε είναι να τους πείτε: «σαν και μένα καμιά»“.

Μετά από αυτό το μόνο που έχω να πω είναι κάτι που είπε η Μάγια Αγγέλου σε μια συνέντευξή της. «ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΛΕΜΕ ΣΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ ΚΑΝΕΤΕ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΛΕΩ ΑΛΛΑ ΝΑ ΜΗΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΛΕΜΕ ΚΑΝΕΤΕ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΚΑΝΩ».