Ο ξεχωριστός κύριος Άδωνις Γεωργιάδης
ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΚΑΨΗ junior
Τον Άδωνι Γεωργιάδη τον μάθαμε μέσα από τις περίφημες εκπομπές του.
Ας μην γελιόμαστε, ο άνθρωπος έχει τεράστιο υποκριτικό ταλέντο.
Αυτό του το ταλέντο – σε συνδυασμό με τις ολίγον φάλτσες τσιρίδες του και το πεταχτό του τσουλούφι – τον καθιέρωσε ως μία καλτ φιγούρα πανελλαδικής εμβέλειας.
Όντας θύμα των καιρών και εγώ, τον είχα καταχωρήσει στο υποσυνείδητό μου σαν ένα γραφικό Καρατζαφερικό που ήθελε «πάλι με χρόνους με καιρούς, πάλι δικά μας να’ναι».
Έν έτει 2009 και κατά της διάρκεια ενός διαλείμματος στο προαύλιο του σχολείου, μαζί με κάτι φιλαράκια είχαμε σκάσει στο γέλιο με κάποια από τις ατάκες του.
Εκείνη τη στιγμή περνάει ένας καθηγητής μας – που σεβόμουν απεριόριστα – και μας λέει «μπορεί να γελάτε τώρα, αλλά εγώ ήμουν συμφοιτητής του στο Ιστορικό και ήταν με διαφορά ο καλυτέρος της χρονιάς μας».
Ήταν η πρώτη φορά που άρχισα να αμφιβάλω για την επικρατούσα άποψη.
Πλέον, μπορώ να δηλώσω φανατικός θαυμαστής του.
Όχι γιατί έχουμε τις ίδιες ιδεολογικές καταβολές ή μοιραζόμαστε την ίδια κοσμοθεωρία,
αλλά γιατί αντιπροσωπεύει όλα όσα θέλω να βλέπω στους πολιτικούς που με εκπροσωπούν.
Πρώτο και πιο σημαντικό, είναι «τρελαμένος» με το αντικείμενό του.
Όταν βλέπω το πάθος με το οποίο περιγράφει τις ιστορίες του Ηρόδοτου ή τα ανέκδοτα του Θουκυδίδη, θυμάμαι την τρέλα που είχα για την Ιστορία όταν πρωτομπήκα στο Πανεπιστήμιο. Αλήθεια, πόσοι μεσήλικες έχουν διατηρήσει ακέραιη την αγάπη τους για την φοιτητική τους επιστήμη;
Επιπλέον – σε αυτό το σημείο παρακαλούνται οι της μεταρρυθμιστικής Αριστεράς να σταματήσουν να διαβάζουν – είναι ο βουλευτής που δεν έκανε ποτέ εκπτώσεις στο μεταρρυθμιστικό του λόγο. Δεν γενίκευσε, δεν στρογγύλεψε και κυρίως δεν έκανε πίσω.
Σε ένα σοβαρό κράτος αυτό δεν θα ήταν τεκμήριο επιτυχίας, αλλά στην Ελλάδα ακόμα και οι μνημονιακοί πρωθυπουργοί έπεσαν επανειλημμένα στο λάκκο της απλοποίησης.
Ο Άδωνις έχει καταλάβει πως μεταρρύθμιση a la carte δεν υφίσταται.
Τέλος, ήταν πάντα «διαβασμένος» και έτοιμος να υπερασπιστεί το έργο του απέναντι σε κάθε λογής κριτική. Ήταν ο μεγαλύτερος πολέμιος του διαβόητου «υπέγραψα χωρίς να διαβάσω».
Πάντα έπαιρνε τα πράγματα «με τη σειρά» και εξηγούσε τις πολιτικές του απλά και κατανοητά. Ήξερε πόσα κρεβάτια είχε η εντατική του Ευαγγελισμού, τον ακριβή χρόνο αντίδρασης του ΕΚΑΒ και πόσοι νοσηλευτές έλειπαν από το τάδε ιατρικό κέντρο.
Με λίγα λόγια, δούλευε από το πρωί μέχρι το βράδυ.
Κατανοώ πως το παραδοσιακό πολιτικό κατεστημένο δεν είναι έτοιμο να στοιχηθεί πίσω από τέτοιες εκκεντρικές φιγούρες. Ως ένα βαθμό αυτό είναι λογικό.
Παρόλα αυτά, ο ξεχωριστός κύριος Γεωργιάδης μας υπενθύμισε πως σε αυτούς τους καιρούς κανείς δεν περισσεύει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου