Το είδος των βασανιστών και των ανθρωποφυλάκων άνθισε επί Χούντας.
Μόνο όσοι πέρασαν από τα χέρια τους μπορούν πραγματικά να μεταφέρουν τη φρίκη που όλοι οι υπόλοιποι έχουμε διαβάσει.
Ο Μάλλιος και ο Μπάμπαλης, διαβόητοι βασανιστές της Χούντας, δικάστηκαν για τα εγκλήματά τους και αθωώθηκαν γι΄ αυτά το ’75. Στο δικαστήριο κατέθεταν πως τα θύματά τους είχαν αυτοτραυματιστεί, ενώ οι υπερασπιστές τους κατέθεταν πως οι συγκεκριμένοι εκτελούσαν υποδειγματικά τα καθήκοντά τους.
Η επιχειρηματολογία αυτή έχει επαναληφθεί πολλές φορές από τότε σε διάφορες περιπτώσεις σύγχρονης βαρβαρότητας κρατικών «λειτουργών» της αστυνομίας ή/και των φυλακών. Πολλές φορές έχουμε γίνει μάρτυρες βασανισμών εναντίον κρατουμένων -και συλληφθέντων- που τους είδαμε μάλιστα ως τρόπαια στις τηλεοράσεις.
Θυμίζω μόνο τις πρόσφατες εικόνες με τα γρονθοκοπημένα πρόσωπα των αναρχικών νεαρών συλληφθέντων για τη ληστεία στο Βελβεντό.
Τα βασανιστήρια από διάφορα όργανα της τάξης μέσα κι έξω από τις φυλακές είναι κοινό μυστικό. Μόνο οι Υπουργοί Δημόσιας Τάξης και Δικαιοσύνης δεν το έχουν μάθει ακόμα. Μάλλον ασχολούνται με το αν επιτρέπεται στους ισοβίτες, εφόσον επιζούν, να γράφουν βιβλία.
Πριν από λίγες μέρες, μ’ έναν απόλυτα σοκαριστικό τρόπο, η πραγματικότητα έπεσε για άλλη μια φορά στο κεφάλι μας σαν οβίδα. Δολοφονήθηκε στις φυλακές Νιγρίτας, έπειτα από βασανιστήρια, ο Ιλία Καρέλι.
Ο Ιλία Καρέλι είχε καταρχήν την ατυχία να είναι Αλβανός κρατούμενος ενός ρατσιστικού κράτους που τελικά τον δολοφόνησε. Απ’ αυτά που βγήκαν στη δημοσιότητα, επρόκειτο για έναν φτωχοδιάβολο που εξέτιε ποινή 20 χρόνων στη φυλακή για κλοπές, για εγκλήματα δηλαδή περιουσία: ο Καρέλι δεν είχε διαπράξει φόνο. Κι όμως, δεν του έδιναν άδεια ούτε για να δει τη μάνα του, ενώ του αρνήθηκαν και την απόλυση υπό όρους που δικαιούνταν έπειτα απ’ όλα αυτά τα χρόνια στη φυλακή. Τελικά κατάφεραν να τον κάνουν φονιά.
Μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα ότι το ελληνικό «σωφρονιστικό» σύστημα έφερε εις πέρας το έργο του με επιτυχία.
Από το σημείο αυτό ξεκινάει ένας εφιάλτης χωρίς προηγούμενο. Αν κανείς τον παρακολουθήσει, αν διαβάσει με λεπτομέρειες τι συνέβη από την ώρα που ο Καρέλι σκότωσε το δεσμοφύλακα –τον οποίο οι κρατούμενοι στο Μαλανδρίνο αποκαλούν βασανιστή–, αποκλείεται να μην χάσει τον ύπνο του.
Μια αγέλη ανθρωποφυλάκων που δουλεύουν για το κράτος τον καταδικάζει σε θάνατο με συνοπτικές διαδικασίες γιατί δεν θέλει να τον αφήσει στα χέρια της δικαιοσύνης. Θέλει να σιγουρέψει την θανατική ποινή. Τον υποβάλλει σε απάνθρωπα βασανιστήρια για δυόμιση ώρες από την στιγμή που τον μετέφεραν στις φυλακές της Νιγρίτας. Οι κρατικοί υπάλληλοι-δεσμοφύλακες και ο Διευθυντής των φυλακών, βέβαιοι για την ανοχή και την ατιμωρησία, με μεθόδους που κάθε μαφιόζος, κάθε Μπάμπαλης και κάθε Γκουαντάναμο θα ζήλευαν, οδηγούν τον Ιλία Καρέλι στο θάνατο, αφού πρώτα πέρασε κάθε μαρτύριο στα χέρια τους.
Φαντάζομαι ότι μετά τις πράξεις τους έπλυναν τα χέρια τους από τα αίματα, πήγαν σπίτια τους, φίλησαν τη γυναίκα τους και τα παιδιά τους (μα καλά, έχουν παιδιά οι βρυκόλακες;) και προσευχήθηκαν να τους έχει καλά ο θεός, γιατί σίγουρα είναι και θεοσεβούμενοι. Οι γδάρτες ονείρων, που έλεγε ο Γιάννης Πετρόπουλος στο βιβλίο του, εδώ είναι γδάρτες ανθρώπων.
Η δολοφονία αυτή ξαναφέρνει στην επιφάνεια όλη τη συζήτηση για τις συνθήκες στις φυλακές, τη δικαιοσύνη, τα αρμόδια και υπεύθυνα υπουργεία, την κυβέρνηση, και τα σχέδιά της για ακόμα χειρότερες φυλακές, υψίστης ασφαλείας. Γιατί όλοι οι παραπάνω έχουν μερίδιο στο φόνο του δεσμοφύλακα, για τη μετατροπή ανθρώπων σε βασανιστές και για τα βασανιστήρια μέχρι θανάτου του φυλακισμένου Ιλία Καρέλι. Και είναι επίσης ένοχοι για τη δική μας κατάθλιψη, γιατί δεν ξέρουμε σε ποιόν να ζητήσουμε συγγνώμη που ζούμε στην ίδια χώρα μ’ αυτούς.
Το κράτος ασφάλειας και επιτήρησης μπορεί να δείχνει το πιο εφιαλτικό του πρόσωπο στις φυλακές, και ιδίως στους ποινικούς κρατούμενους που τους θεωρεί σκουπίδια για πέταμα, ασκώντας την «πολιτική» του πάνω στα σώματα των ανθρώπων. Αλλά όλα αυτά δεν αφορούν μόνο τους μέσα. Αφορούν εξίσουκαι τους απέξω. Απλά στη φυλακή, όπως σε κάθε είδους κολαστήριο, εμπεδώνονται χωρίς αντιδράσεις. Και όταν δεν υπάρχουν αντιδράσεις, υπάρχει συμφιλίωση με τον αγριανθρωπισμό και ανοχή στον εφιάλτη.
Αν απέμεινε οποιουδήποτε είδους δικαιοσύνη, εύχομαι οι δεσμοφύλακες αυτοί να βρεθούν ισοβίτες στις ελληνικές φυλακές.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου