ΠΑΡΑΣΚΕΥΉ, ΦΕΒΡΟΥΑΡΊΟΥ 07, 2014
Εννέα - τρία
Ως απόψε το θέμα Καρυπίδη ήταν ένα τεράστιο οργανωτικό κι επικοινωνιακό αυτογκόλ του ΣΥΡΙΖΑ.
Οργανωτικό γιατί ανακοίνωσε ως υποψήφιό του έναν άνθρωπο για τον οποίο προφανώς δεν είχε γίνει η δέουσα έρευνα.
Επικοινωνιακό γιατί είχε αφήσει το θέμα να σέρνεται και δίσταζε να πάρει την απόφαση, λες και υπήρχε πιθανότητα να σταθεί ποτέ αυτή η υποψηφιότητα.
Από απόψε οργανωτικά και επικοινωνιακά το αυτογκόλ μεγεθύνεται,
γιατί χειρίζονται το ζήτημα σαν παιδική χαρά, με μια αφέλεια επικίνδυνη,
με μια εκτός τόπου και χρόνου χαλαρότητα.
Απόψε όμως αναδεικνύεται ταυτόχρονα κι ένα ακόμη πιο δυσοίωνο ζήτημα:
αν μετά από όσα έχουν προηγηθεί και έχουν έρθει στο φως για τις απόψεις Καρυπίδη, όχι τίποτα τυχαίοι ψηφοφόροι, αλλά στελέχη κι εκπρόσωποι των τοπικών οργάνων του ΣΥΡΙΖΑ, επιμένουν με ψήφους εννέα - τρία στην στήριξη της υποψηφιότητάς του, τότε ας σταματήσουμε να αναρωτιόμαστε για τα ποσοστά της Χρυσής Αυγής,
ας σταματήσουμε να αναρωτιόμαστε πώς πέρασαν σε κεντρικούς ρόλους στην κεντρική πολιτική σκηνή ο Βορίδης και ο Άδωνις,
ας σταματήσουμε να αναρωτιόμαστε για το πόσο δεξιότερα ακόμη μπορούμε να φτάσουμε, κι ας αρχίσουμε να δεχόμαστε πως όσο νερό κι αν βάζει και βάζει και βάζει ο ΣΥΡΙΖΑ στο κρασί του, η κοινωνία θα είναι πάντα πολλές δόσεις νερού μπροστά, η κοινωνία που δεν ξύπνησε μια μέρα κι αποφάσισε να ριζοσπαστικοποιηθεί προς τα αριστερά, όπως μάλλον αντίστοιχα δεν ξύπνησε μια μέρα κι αποφάσισε να ναζιστικοποιηθεί,
η κοινωνία που είχε εκπαιδευθεί να βλέπει τηλεόραση και να ψηφίζει οπαδικά ή πελατειακά δύο κόμματα που παρόλες τις ιστορικές διαφορές τους είχαν καταλήξει να είναι ίδια, η κοινωνία που προχθές που είχε καινούριο σίριαλ έκανε ανακουφισμένη ρεκόρ τηλεθέασης,
η κοινωνία που της πήραν την πολιτική σταθερότητά της και την οικονομική σταθερότητά της και της είπαν πως τώρα θα σας τα πάρουμε όλα πίσω,
ακόμα και τα σίριαλ θα σας πάρουμε πίσω,
αλλά εσείς δεχτείτε το γιατί δεν μπορείτε να κάνετε αλλιώς, και το αλλιώς όμως είναι τόσο χυλός όλα στο κεφάλι σας, που δεν ξέρετε τι αλλιώς θέλετε στα αλήθεια να είναι.
Αναρωτιέμαι. Ποιος ο στόχος μιας "κριτικής" σε ένα κόμμα (το οποιοδήποτε κόμμα) όταν αυτή η κριτική χρησιμοποιεί σαν βασικά στοιχεία της το ό,τι γράφεται στα SM; Και μάλιστα όταν αυτή η κριτική στηρίζεται ΚΑΙ (για να μη πω κυρίως) στα σχόλια ατόμων σαν τον Μουρούτη ή τον Πλεύρη;
ΑπάντησηΔιαγραφήΑναρωτιέμαι ... αλλά φοβάμαι αδίκως.
Αντώνης (vantonios)
Η κριτική που γίνεται στα σόσιαλ μίντια ειναι κριτική ΑΝΘΡΩΠΩΝ,ΑΡΙΣΤΕΡΩΝ ανθρώπων.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟσο γι'αυτά που λέει ο Μουρούτης μόνον γέλωτα προκαλούν κι αυτός ήταν άλλωστε ο λόγος που υπάρχουν σ αυτή την ανάρτηση.Να γελάσουμε λίγο βρε αδερφέ
Με όλο το σεβασμό θα σου πω πως πολλοί από αυτούς που αποκαλείς αριστερούς είναι αυτοί που επί χρόνια ζούσαν το "όνειρο" μέσα από τις διάφορες ΜΚΟ του Γιωργάκη. Είναι αυτοί που σχεδόν εκσπερμάτωναν βλέποντάς τον με ... σηκωμένα τα μανίκια να παίζει με το tablet και τον έλεγαν πρωτοποριακό. Είναι αυτοί που δεν ασχολούνται με την ουσία αλλά με τη μάρκα πουκαμίσου του όποιου Τσίπρα. Απαιτούμε -και δικαίως- απ την Αριστερά πιο ριζοσπαστικές θέσεις και στάση. Που ήταν όλοι αυτοί οι "αριστεροί" όταν η Αριστερά καλούσε τον κόσμο στο δρόμο, στα κοινωνικά παντοπωλεία, στις δράσεις στη γειτονιά; Οι πιο πολλοί αμφιταλαντεύονταν ανάμεσα στη συνέντευξη του Στουρνάρα στο Χ"Νικολάου και στο τούρκικο σήριαλ στο χαζοκούτι. Αμέσως μετά το τέλος του σήριαλ βέβαια, έκαμναν την επανάσταση μέσω ... πληκτρολογίου.
ΔιαγραφήΜε συγχωρείς Κίρκη μου αλλά εγώ δεν τους συγκαταλέγω τόσο εύκολα στους αριστερούς.
Αντώνης (v)