Ελλάδα
Τι συμβαίνει στο εθνικό σύστημα υγείας των υπόλοιπων κρατών της Ευρώπης, την στιγμή που ο υπ. Υγείας δηλώνει ανένδοτος στην κατάργηση του νοσοκομειακού χαρατσιού;
Σαν να ζει σε άλλη Ελλάδα μοιάζει ο Άδωνις Γεωργιάδης, ο οποίος όχι μόνο εμφανίζεται ανένδοτος στην κατάργηση του νοσοκομειακού χαρατσιού των 25 ευρώ, αλλά χαρακτηρίζει το μέτρο και ως «κοινωνικά δίκαιο».
Ο υπουργός υγείας υποστηρίζει σθεναρά την απόφαση του προκαλώντας ακόμη μεγαλύτερη αγανάκτηση στους Έλληνες πολίτες που βρίσκονται σε εξαθλίωση και το εισιτήριο των 25 ευρώ είναι για αυτούς πολυτέλεια από την στιγμή που αδυνατούν να πληρώσουν ακόμη και τα βασικά τους έξοδα.
Την ίδια στιγμή προκειμένου να δικαιολογήσει το ταξικό αυτό μέτρο, ο υπουργός υγείας δηλώνει αυθαίρετα πως πρόκειται για μια πρακτική που ακολουθούν σχεδόν όλες οι υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες. Ας δούμε όμως τι πραγματικά συμβαίνει στην Ευρώπη που φαντάζεται ο κ. Γεωργιάδης και ποιο μοντέλο υγείας επιλέγει να ακολουθήσει αυτός και η κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ:
Στη γειτονική Ιταλία το Εθνικό Σύστημα Υγείας παρέχει δωρεάν υπηρεσίες σε κάθε δικαιούχο χωρίς να απαιτείται κάποια επιπλέον επιβάρυνση κατά την είσοδο των ασθενών στο νοσοκομείο. Οι τομείς υγείας χρηματοδοτούνται από τις περιφέρειες με σφαιρικούς προϋπολογισμούς ανάλογα με τον πληθυσμό ευθύνης τους.
Ανάλογη είναι η κατάσταση που επικρατεί και στην Ισπανία, όπου το Σύστημα Υγείας παρέχει δωρεάν σε όλους τους ισπανούς πολίτες υπηρεσίες περίθαλψης χωρίς κανένα επιπλέον χαράτσι.
Η χρηματοδότηση του συστήματος προέρχεται κυρίως από τη γενική φορολογία.
Η κυβέρνηση συγκροτεί περιφερειακούς προϋπολογισμούς υγείας για καθεμιά από τις 17 ημιαυτόνομες περιφέρειες, ανάλογα με τον πληθυσμό της.
Στην Αγγλία το περίφημο δημόσιο σύστημα υγείας NHS, στο οποίο έχουν πρόσβαση όλοι οι μόνιμοι κάτοικοι Αγγλίας, η νοσοκομειακή περίθαλψη είναι δωρεάν.
Κάθε κάτοικος διαλέγει έναν GP (γιατρό γενικής Ιατρικής) στην περιοχή του, «εγγράφεται» σε αυτόν, και όποτε συντρέχει θέμα υγείας κλείνει ραντεβού με εκείνον – η επίσκεψη είναι δωρεάν, και εκείνος αντίστοιχα αν χρειαστεί τον παραπέμπει σε άλλη ειδικότητα, που θα τον δει επίσης δωρεάν, λαμβάνοντας όλο το ιστορικό του από τον GP.
Δωρεάν είναι η είσοδος και στα γαλλικά νοσοκομεία, όπου το εθνικό σύστημα υγείας στηρίζεται στη χρηματοδότηση της κοινωνικής ασφάλισης, με ισχυρό όμως τον κεντρικό κυβερνητικό έλεγχο. Η κοινωνική ασφάλιση καλύπτει, ανάλογα με την περίπτωση, από 40% - 100% των υγειονομικών δαπανών.
Τα δημόσια νοσοκομεία αμείβονται με προοπτικούς σφαιρικούς προϋπολογισμούς με βάση το ποσοστό χρηματοδότησής τους από την κοινωνική ασφάλιση.
Κάθε ταμείο κοινωνικής ασφάλισης πληρώνει κατόπιν διαπραγματεύσεων, ανάλογα με τις ημέρες νοσηλείας των ασφαλισμένων του κατά την αμέσως προηγούμενη ετήσια χρήση. Κάθε ασφαλισμένος επιλέγει ελεύθερα τον γιατρό του, ενώ παράλληλα του παρέχεται η δυνατότητα ελεύθερης πρόσβασης σε ειδικευμένους γιατρούς.
Κάθε ταμείο κοινωνικής ασφάλισης πληρώνει κατόπιν διαπραγματεύσεων, ανάλογα με τις ημέρες νοσηλείας των ασφαλισμένων του κατά την αμέσως προηγούμενη ετήσια χρήση. Κάθε ασφαλισμένος επιλέγει ελεύθερα τον γιατρό του, ενώ παράλληλα του παρέχεται η δυνατότητα ελεύθερης πρόσβασης σε ειδικευμένους γιατρούς.
Το γερμανικό μοντέλο εισάγει στην Ελλάδα ο Α. Γεωργιάδης
ο γερμανικό εθνικό σύστημα παρουσιάζει τις περισσότερες ομοιότητες με αυτό της Ελλάδας, γεγονός που δεν προκαλεί καμία έκπληξη.
Στην Γερμανία, κάθε εργαζόμενος είναι υποχρεωμένος από τον νόμο να εγγραφεί σε κάποιο ασφαλιστικό ταμείο. Τα ασφαλιστικά ταμεία του Δημοσίου Συστήματος Υγείας είναι πρόσωπα ιδιωτικού δικαίου αλλά «συμβεβλημένα» με το κράτος.
Οι Γερμανοί, όταν χρειαστεί, να επισκεφθούν κάποιο γιατρό ή να εισαχθούν σε νοσοκομείο, σε κάποιες περιπτώσεις πρέπει να καταβάλλει μία «προμήθεια» (eigenanteil) από 5 έως 10€. Οι προληπτικές εξετάσεις και οι θεραπείες καλύπτονται από την ασφάλιση ασθενείας, ενώ η παραμονή στο νοσοκομείο στοιχίζει το ανώτερο 10 ευρώ.
Στην Γερμανία, κάθε εργαζόμενος είναι υποχρεωμένος από τον νόμο να εγγραφεί σε κάποιο ασφαλιστικό ταμείο. Τα ασφαλιστικά ταμεία του Δημοσίου Συστήματος Υγείας είναι πρόσωπα ιδιωτικού δικαίου αλλά «συμβεβλημένα» με το κράτος.
Οι Γερμανοί, όταν χρειαστεί, να επισκεφθούν κάποιο γιατρό ή να εισαχθούν σε νοσοκομείο, σε κάποιες περιπτώσεις πρέπει να καταβάλλει μία «προμήθεια» (eigenanteil) από 5 έως 10€. Οι προληπτικές εξετάσεις και οι θεραπείες καλύπτονται από την ασφάλιση ασθενείας, ενώ η παραμονή στο νοσοκομείο στοιχίζει το ανώτερο 10 ευρώ.
Στη Σουηδία το σύστημα είναι κατά βάση κρατικό, αφού η κεντρική διοίκηση φροντίζει να χρηματοδοτεί το 97% των ιατρικών εξόδων και οι ασθενείς πληρώνουν ένα μικρό ποσό για την εξέταση. Οι πόροι του δημοσίου συστήματος προέρχονται κυρίως από την φορολογία, την οποία εισπράττει η τοπική αυτοδιοίκηση.
Κάθε φορολογούμενος στην Σουηδία έχει τις εξής δύο επιλογές, να επισκεφθεί τον γιατρό ή ένα νοσοκομείο πληρώνοντας 18€, στα οποία συμπεριλαμβάνονται και τα έξτρα κόστη (ακτινογραφίες, παρακλινικές εξετάσεις κλπ) ή να καταβάλει 95€ τον χρόνο.
Ωστόσο το ελληνικό σύστημα υγείας κατά γενική παραδοχή απέχει έτη φωτός απο τα αντίστοιχα μοντέλα της Σουηδίας και της Γερμανίας (τουλάχιστον σε χρηματοδότηση και υποδομές) που θέλει να υιοθετήσει ο κ. Γεωργιάδης, όπως επίσης και οι μισθοί των ελλήνων με αυτούς των Γερμανών και των Σουηδών.
Τα ποσοστά ανεργίας, φτώχειας και ανασφάλιστων εργαζομένων στην Ελλάδα σε σχέση με αυτά των δύο χωρών ίσως δεν είναι άξια αναφοράς για τον υπουργό Υγείας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου