Πεθαίνουν κι όσοι προσαρμόζονται Άδωνι δυστυχώς...

 

Sofia Lampiki

Όλοι ξέρετε τη διακωμώδηση του εαυτού μου φέτος με τις κουβέρτες βεδουίνου μέσα στο σπίτι επειδή δεν μπορούσα να έχω θέρμανση.

Και το διακωμώδησα γιατί ο στόχος ΔΕΝ ΗΤΑΝ να παταχθεί το λαθρεμπόριο καυσίμων ή τα περισσότερα έσοδα του κράτους.
Ο στόχος της κυβέρνησης ήταν να παταχθούμε εμείς.
Οι μη έχοντες για θέρμανση
.Να εξαθλιωθούμε, 
να καταρρεύσουμε, 
να νιώσουμε υποταγμένα σκουλήκια και να σκύψουμε το κεφάλι.
Πόλεμος ηθικού κυρίως είναι η εξαθλίωση, το κρύο, η πείνα.
Αλυσίδες που κρατάνε τους ανθρώπους σκλάβους, που εξαφανίζουν τη χαρά της ζωής και το γέλιο.
Δεν θα τους κάνω αυτό το χατήρι και έτσι πάγωσα γελαστή, αυτοσαρκαζόμενη.
Εγώ που κρύωσα και κρυώνω ΔΙΚΑΙΟΥΜΑΙ να κάνω πλάκα στον εαυτό μου.
Τα τομάρια όμως που έχουν τα πάντα , που δεν τους λείπει τίποτα, δεν δικαιούνται όχι να χλευάζουν τους νεκρούς, όχι να τους λοιδωρούν σαν μεθύστακες και ηλίθιους αμόρφωτους 
αλλά δεν έχουν ΚΑΝ δικαίωμα να μιλάνε.
Να βγάλουν το σκασμό και να παλουκωθούν μέσα στις ζεστές μεζονέτες τους.
Και να μην προκαλούν ίνα μην πάθουν.
Γιατί θα πάθουν.
Γιατί η εξαθλίωση μετά την ταπείνωση οδηγεί στο ιστορικό αναπόδραστο να φωνάξει κάποιος "δεν έχω να χάσω τίποτα πέρα απ΄τις αλυσίδες μου
.Μου τα πήρατε όλα και θα σας τα κάνω σμπαράλια όλα"