Για ένα φαύλο και αυταρχικό καθεστώς Τσάβες που εξάγνιζε τη συνείδησή του βρίζοντας την Αμερική και στέλνοντας δωρεάν πετρέλαιο στην Κούβα, γράφει σήμερα ο Γιάννης Πρετεντέρης, στο «αποχαιρετιστήριο» άρθρο του για τον ηγέτη της Βενεζουέλας.
Χωρίς να συμμερίζεται το κλίμα συγκίνησης που μοιάζει να κυριαρχεί,
ο Γιάννης Πρετεντέρης αναφέρεται στις ρίζες του Τσάβες και όσους αριστερούς βρέθηκαν δίπλα του κάνοντας σημαία ευκαιρίας τη δημοκρατία.
Αναλυτικά το άρθρο του στην εφημερίδα τα ΝΕΑ έχει ως εξής:
«Δεν ξέρω πόσοι αισθάνονται ορφανοί που ο Πρόεδρος Τσάβες πήγε να συναντήσει τον Δημιουργό του - εγώ, πάλι, όχι...
Θυμίζω ότι ο «ηγέτης των φτωχών» ξεκίνησε τη σταδιοδρομία του με ένα διπλό αλλά (ευτυχώς) αποτυχημένο στρατιωτικό πραξικόπημα το 1992
για το οποίο έμεινε δύο χρόνια στη φυλακή.
Από το 1998 προτίμησε να πολιτευθεί με ηπιότερες μεθόδους και να εκλεγεί κανονικά στην Προεδρία της «Μπολιβαριανής Δημοκρατίας της Βενεζουέλας» - το «κανονικά» με την πιο διασταλτική έννοια της «κανονικότητας» σε μια κανονική δημοκρατία...
Ο άνθρωπος κατάλαβε εγκαίρως ότι αντί να μπλέκει σε πραξικοπήματα είναι ασφαλέστερο
να κυβερνά υποδυόμενος τον «φίλο του λαού».
Και αυτό το κατάφερε για περισσότερο από μια δεκαετία.
Είναι αλήθεια βεβαίως ότι η φιλία του Τσάβες με τον λαό είχε δύο όψεις.
Η μία όψη ήταν η ραγδαία αύξηση της διαφθοράς και της φαυλότητας (μεταξύ φίλων, προφανώς...) που διευκολύνθηκε από τα πετρελαϊκά έσοδα της Βενεζουέλας.
Μπροστά στο πελατειακό κράτος του Τσάβες,
οι δικοί μας του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ
θυμίζουν ανυπόκριτα μέλη του κινήματος «Αξιοκρατία και Πολιτική».
Η άλλη όψη ήταν πως στη Βενεζουέλα δεν υπήρχαν πολλά περιθώρια
για όσους δεν ήταν φίλοι του φίλου του λαού.
Στις εκλογές, η αντιπολίτευση μετρούσε συνήθως περισσότερους νεκρούς και τραυματίες από βουλευτές. Ενώ η έννοια της ανεξάρτητης δημοσιογραφίας
ήταν περίπου συνώνυμη με επικήδειο.
Ολα αυτά βεβαίως γινόντουσαν στο όνομα του λαού αλλά και κάτω από την ταμπέλα μιας «Αριστεράς», η οποία δεν είχε καμία σχέση με τη δημοκρατική και σοσιαλιστική Αριστερά
που ξέρουμε στην Ευρώπη.
Η «Αριστερά του Τσάβες» ήταν περισσότερο σημαία ευκαιρίας ενός φαύλου και αυταρχικού καθεστώτος, το οποίο εξάγνιζε τη συνείδησή του βρίζοντας την Αμερική
και στέλνοντας δωρεάν πετρέλαιο στην Κούβα.
Εκ των πραγμάτων, λοιπόν, όποιος αποδέχεται το βασικό αξιακό και ιδεολογικό πλαίσιο της ευρύτερης ευρωπαϊκής Αριστεράς δεν μπορεί να αισθάνεται όχι μόνο συγγενής
αλλά ούτε καν συνοδοιπόρος με τέτοια καθεστώτα - μιλάμε για άλλον κόσμο.
Πράγμα που δεν εμπόδισε βεβαίως διάφορους ευρωπαίους «αριστερούς» να προσκληθούν, να κολακευθούν, ακόμη και να σιτισθούν από τον Τσάβες.
Αποδεικνύεται ενδεχομένως ότι οι σημαίες ευκαιρίες κάνουν τελικά τη δουλειά τους.
Αλλά παραμένει ανεξήγητο πώς τέτοιου τύπου καθεστώτα και ηγέτες καταφέρνουν να ασκούν γοητεία σε πρόσωπα που (κατά τα άλλα...) σκίζουν τα ρούχα τους για τη δημοκρατία
και την πρόοδο.
Εκτός και αν η εξήγηση είναι εξαιρετικά απλή.
Και ότι η δημοκρατία είναι και γι' αυτούς σημαία ευκαιρίας.
Οπότε δεν έχουν ιδιαίτερους ενδοιασμούς να ταξιδεύουν στο ίδιο καράβι με τον κάθε Τσάβες. »
Πηγή: Πρετεντέρης για Τσάβες: Κυβέρνησε υποδυόμενος τον φίλο του λαού- η αριστερά ως σημαία ευκαιρίας | iefimerida.gr http://www.iefimerida.gr/node/93814#ixzz2Mr94P2qc
Ποιος Τσάβες; Ο Πρετεντέρης...
Όταν ο θεματοφύλακας της εγχώριας "δημοκρατίας" των επιθέσεων ΜΑΤ
σε σχολεία, στρέφει την πένα του εναντίον των απανταχού "καταπιεστών"...
Το έργο του Τσάβες στη Βενεζουέλα καθώς και όσους το υπερασπίστηκαν
ή εμπνεύστηκαν από αυτό παγκοσμίως προσπαθεί να αποδομήσει
με σημερινό του άρθρο στην εφημερίδα "Τα Νέα",
ο απίθανος Γιάννης Πρετεντέρης.
Γνωστός για τις "δημοκρατικές" του ευαισθησίες
από τους αγώνες του στο πλευρό των μνημονιακών κυβερνήσεων των τελευταίων τριών ετών -κυβερνήσεις φημισμένες για το σεβασμό που έχουν δείξει
τόσο στη λαϊκή εντολή, όσο και στις επιταγές του Συντάγματος-,
ο άνθρωπος που, μεταξύ άλλων, έχει χαρακτηρίσει τις εκλογές
"παρακινδυνευμένη" επιλογή, εγκαλεί τον Ούγκο Τσάβες
για αντιδημοκρατικότητα.
Ας δούμε όμως τα επιχειρήματα του "δημοκράτη" ένα-ένα:
“Ο Τσάβες ξεκίνησε τη σταδιοδρομία του με ένα διπλό
αλλά (ευτυχώς) αποτυχημένο στρατιωτικό πραξικόπημα το 1992
για το οποίο έμεινε δύο χρόνια στη φυλακή…»
Το 1988 ο πρόεδρος Κάρλος Αντρες Περεζ έφερε το ΔΝΤ και την Παγκόσμια
Τράπεζα στην Βενεζουέλα.
Οι κοινωνικές συνέπειες ήταν τρομακτικές.
Η απελευθέρωση της τιμής του πετρελαίου προκάλεσε κοινωνική κρίση.
Η εξέγερση που ακολούθησε υπολογίζεται ότι είχε ως αποτέλεσμα
500 έως 3000 νεκρούς και την επιβολή καθεστώτος έκτακτης ανάγκης.
Μέσα σε αυτές τις συνθήκες έγινε η απόπειρα πραξικοπήματος του Τσάβες
το 1992.
Το 1994 ο επόμενος πρόεδρος Ραφαέλ Καλντέρα με την εκλογή του
έδωσε στον Τσάβες αμνηστία.
Ο Τσάβες ανασυγκρότησε το κόμμα του
και κέρδισε τις επόμενες εκλογές του 1998,
όπου σημειώθηκε η μεγαλύτερη συμμετοχή των τελευταίων 40 χρόνων.
«Ο Τσάβες δεν ήταν δημοκράτης»
Ο Τσάβες εξελέγη τρεις φορές πρόεδρος της Βενεζουέλας
με ξεκάθαρες εκλογικές νίκες και διαδικασίες που δεν αμφισβητήθηκαν.
Όλες οι θεσμικές αλλαγές τις οποίες προώθησε, επικυρώθηκαν
μέσω δημοψηφισμάτων -κέρδισε τα τέσσερα από τα πέντε που διεξήγαγε.
Επιπλέον, βγήκε νικητής σε όλες τις βουλευτικές και περιφερειακές εκλογές
που διενεργήθηκαν -συνολικά δέκα- κατά τη διάρκεια της προεδρικής του
θητείας. Διακήρυσσε πάντοτε την άποψη ότι οι κοινωνικές αλλαγές
μπορούν να γίνουν μόνο με δημοκρατικό τρόπο
και παρέμεινε πιστός στην άποψη αυτή.
Οι «δημοκράτες» αντίπαλοί του οργάνωσαν εναντίον του ένα πραξικόπημα,
το οποίο κατέρρευσε όταν βρέθηκε αντιμέτωπο με μια τεράστια λαϊκή κινητοποίηση. Πριν από την κατάρρευση το πραξικόπημα είχε χαιρετηθεί από την ΕΕ και τις ΗΠΑ.
Υπάρχουν ενδείξεις και για άλλες απόπειρες πραξικοπήματος,
ενώ συντηρητικοί διαμορφωτές γνώμης στις ΗΠΑ
είχαν ζητήσει ανοιχτά την δολοφονία του, παρομοιάζοντάς τον με τον Χίτλερ.
Ο ίδιος αλλά και ο αντιπρόεδρος της Βενεζουέλας
έχουν εκφράσει υπόνοιες ότι η ασθένεια του Τσάβες
έχει προκληθεί από εχθρικές μυστικές υπηρεσίες.
Ο Τσάβες ήρθε σε συστηματική σύγκρουση με τα πολυεθνικά συμφέροντα,
και τους εκφραστές τους μέσα στην χώρα του.
Η μεγάλη σύγκρουση έγινε γύρω από τα ιδιωτικά ΜΜΕ
τα οποία βρισκόντουσαν στα χέρια των αντιπάλων του.
Το γεγονός αυτό το εκμεταλλεύονται οι αντίπαλοί του προκειμένου
να τον κατηγορήσουν για φίμωση της ελεύθερης έκφρασης
και της μαχόμενης δημοσιογραφίας.
Στην πραγματικότητα πρόκειται για μια σύγκρουση,
στον πυρήνα της οποίας βρίσκεται
το ποιος θα ελέγχει τους παραγωγικούς όρους της Βενεζουέλας.
Η ίδια η χώρα, ή οι πολυεθνικές μέσω των ντόπιων πολιτικών τους συμμάχων.
Τέλος ο Τσάβες έπαιξε έναν σημαντικό ρόλο σε μια ευρύτερη πολιτική
και οικονομική στροφή, η οποία σημειώνεται τα τελευταία χρόνια
σε ολόκληρη την Λατινική Αμερική.
Αυτό αδυνάτισε σημαντικά την οικονομική επικυριαρχία των ΗΠΑ στην περιοχή, και προώθησε μια νέα αντίληψη για την ανάπτυξη και την αναδιανομή του πλούτου,
έξω από τα κατεστημένα δόγματα του νεοφιλελευθερισμού.
«Η Βενεζουέλα του Τσάβες βυθίστηκε στην διαφθορά, τη βία και την εγκληματικότητα.»
Προφανώς οι κοινωνικές ανισότητες και οι αντιφάσεις στην Βενεζουέλα
δεν έχουν εξαλειφθεί. Όμως αυτό το οποίο χρεώνουν στον Τσάβες οι επικριτές του είναι το ριζοσπαστικό μεταρρυθμιστικό του πρόγραμμα,
στην βάση του οποίου βρίσκεται η αναδιανομή της γης,
τα κοινωνικά προγράμματα στέγασης, μόρφωσης περίθαλψης και παιδείας
για τους φτωχούς και αποκλεισμένους, τα προγράμματα κοινωνικής οικονομίας.
Ακόμα ο Τσάβες ήταν ένας από τους ηγέτες που αντιπαρατέθηκαν ανοιχτά
με την ιμπεριαλιστική πολιτική των ΗΠΑ,
με αποτέλεσμα να χαρακτηρισθεί εχθρός της παγκόσμιας τάξης πραγμάτων.
ΟΙ ιδεολογικοί του αντίπαλοι κατηγορούν τον Τσάβες
ότι δεν εξάλειψε πλήρως τα κοινωνικά προβλήματα της Βενεζουέλας,
την ίδια στιγμή που ανέχονται πολύ σοβαρότερες κοινωνικές κρίσεις
σε φιλικές προς τις ΗΠΑ και τις «αγορές» χώρες, όπως η Κολομβία.
Στον πυρήνα της λογικής αυτής βρίσκεται η άποψη ότι
όποιος είναι εναντίον του παγκόσμιου συστήματος των αγορών
είναι αντιδημοκράτης και λαϊκιστής, ενώ όποιος είναι υπέρ,
δεν έχει να απολογηθεί για τίποτα.
Και για κερασάκι η θέση ότι οι εγχώριοι υποστηρικτές του Τσάβες
είναι εξ ίσου επικίνδυνοι για την δημοκρατία:
«Όποιος αποδέχεται το βασικό αξιακό και ιδεολογικό πλαίσιο
της ευρύτερης ευρωπαϊκής Αριστεράς δεν μπορεί να αισθάνεται
όχι μόνο συγγενής αλλά ούτε καν συνοδοιπόρος με τέτοια καθεστώτα».
Εδώ λοιπόν βρίσκεται η βασική θέση που εκφράζεται
από τους καθεστωτικούς διαμορφωτές άποψης.
Η αριστερά είναι «σύγχρονη και ευρωπαϊκή»
μόνο αν αποδέχεται το σύστημα των αγορών και την κυριαρχία του.
Και κατ' επέκταση, ειδικά στην Ελλάδα, το Μνημόνιο ως αναγκαιότητα.
Σε κάθε διαφορετική περίπτωση η αριστερά είναι λαϊκιστική.
Και αν συγκρουστεί με τον νεοφιλελευθερισμό και σημειώσει νίκες,
τότε είναι και αντιδημοκρατική.
Πρόκειται για την αντίληψη που επιχειρεί να ταυτίσει την δημοκρατία
με τον μνημονιακό χώρο και η οποία εκφράζεται και με άλλους τρόπους,
όπως τη «θεωρία των δύο άκρων».
Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ πηγαίνει στην κηδεία του Τσάβες,
όπου θα βρίσκεται όλο το τμήμα του πλανήτη που με τον έναν η τον άλλο τρόπο αμφισβητεί την τυφλή υποταγή των κοινωνιών στον νεοφιλελευθερισμό.
Αλλά τι να λέμε στον άνθρωπο που πρώτος έσπευσε να χαρακτηρίσει
την εκλογική νίκη της ΝΔ με 28%, ως ένα "ξεκάθαρο και σαφές αποτέλεσμα".
Αλήθεια, κ. Πρετεντέρη, ξέρετε αν ο Τσάβες πήρε ποτέ σε προεδρικές
κάτω από 50%;
* Αναδημοσίευση σκίτσου από το "Ποντίκι"
-----------------
Ο Πρετεντέρης έγραψε κάτι.
Δουλειά του είναι.
Κάπως πρέπει να ζήσει.
Καμιά δουλειά δεν είναι ντροπή,
αν και προσωπικά θεωρώ ντροπή να είσαι «Πρετεντέρης».
Ο Πρετεντέρης έγραψε στα «ΝΕΑ» ένα άρθρο για τον Τσάβες.
Το έγραψε για να χτυπήσει τον Τσίπρα.
Είναι τόσο προκλητικά εμφανές, που σίγουρα το έκανε για να το καταλάβουν όλοι.
Πάντα οι «Πρετεντέρηδες» χτυπούσαν...τον Τσίπρα
περιγελώντας τον για το θαυμασμό που εξέφραζε για τον Τσάβες.
Ο Πρετεντέρης, άλλωστε, δε γράφει για την εξωτερική πολιτική, αλλά για την ελληνική.
Έκανε την εξαίρεσή του και σχολίασε θέμα εξωτερικής επικαιρότητας
χτυπώντας τον Τσάβες την ημέρα που εκείνος πέθανε.
Αν όσοι γράφουμε στο twitter είχαμε τολμήσει να κάνουμε πλάκα
ή να γράψουμε «σκ@τ@ στον τάφο του τάδε» όπου «τάδε»
θα ήταν κάποιος πολιτικός συμπαθής στον Πρετεντέρη,
οι «Πρετεντέρηδες» θα δήλωναν αηδιασμένοι από την απουσία σεβασμού μας.
Αντιγράφω το άρθρο του Πρετεντέρη και με πλάγια γράμματα μέσα σε παρενθέσεις
απλώς μονολογώ:
«Δεν ξέρω πόσοι αισθάνονται ορφανοί που ο Πρόεδρος Τσάβες
πήγε να συναντήσει τον Δημιουργό του – εγώ, πάλι, όχι…
(Στ’ @ρχίƍι@ μας πως νιώθεις. Ειλικρινά)
Θυμίζω ότι ο «ηγέτης των φτωχών» ξεκίνησε τη σταδιοδρομία του με ένα διπλό αλλά
(ευτυχώς) αποτυχημένο στρατιωτικό πραξικόπημα το 1992
για το οποίο έμεινε δύο χρόνια στη φυλακή.
(Το πραξικόπημα έγινε εναντίον του πρώην πρόεδρου της Βενεζουέλας
Κάρλος Αντρές Πέρες, ο οποίος τελικά παραιτήθηκε
κάτω από τις αντιδράσεις του λαού για τα τεράστια σκάνδαλα διαφθοράς
στα οποία ήταν πρωταγωνιστής)
Από το 1998 προτίμησε να πολιτευθεί με ηπιότερες μεθόδους και να εκλεγεί κανονικά
στην Προεδρία της «Μπολιβαριανής Δημοκρατίας της Βενεζουέλας»
– το «κανονικά» με την πιο διασταλτική έννοια της «κανονικότητας»
σε μια κανονική δημοκρατία…
(Δεν υπάρχει διασταλτικότερη έννοια της «κανονικότητας» μιας Δημοκρατίας,
από το να κυβερνά μία κυβέρνηση 3 κομμάτων που πήρε μπόνους 50 εδρών,
ξεφτιλίζει το Σύνταγμα μέσω πράξεων νομοθετικού περιεχομένου
και καταργεί τη Βουλή με την έκδοση προεδρικών διαταγμάτων,
ενώ βιάζει κάθε δημοκρατική διαδικασία
χρησιμοποιώντας διαρκώς τη διαδικασία του κατεπείγοντος).
Ο άνθρωπος κατάλαβε εγκαίρως ότι αντί να μπλέκει σε πραξικοπήματα
είναι ασφαλέστερο να κυβερνά υποδυόμενος τον «φίλο του λαού».
Και αυτό το κατάφερε για περισσότερο από μια δεκαετία.
(Το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ υποδύθηκαν τους «φίλους του λαού»
κυβερνώντας ασταμάτητα επί 39 ολόκληρα χρόνια,
έχοντας την ίδια ιδεολογία και δημιουργώντας την ψευδαίσθηση της αντιπαράθεσης δύο κομμάτων ώστε να εναλλάσσονται αρμονικά στην εξουσία
και να εξολοθρεύουν από κοινού κάθε δυνατότητα εξέλιξης νέου πολιτικού φορέα.
Όχι 10, λοιπόν, αλλά επί 39 χρόνια οι εκφραστές μιας ιδεολογίας,
συνεχίζουν να κυβερνούν την Ελλάδα συμμετέχοντας στην ίδια κυβέρνηση
και ομολογώντας πως τίποτα δεν τους χωρίζει).
Είναι αλήθεια βεβαίως ότι η φιλία του Τσάβες με τον λαό είχε δύο όψεις.
Η μία όψη ήταν η ραγδαία αύξηση της διαφθοράς και της φαυλότητας
(μεταξύ φίλων, προφανώς…) που διευκολύνθηκε από τα πετρελαϊκά έσοδα της Βενεζουέλας.
(Τα οποία πετρελαϊκά έσοδα της Βενεζουέλας παρέμεναν στη Βενεζουέλα.
Μάλλον για τους «Πρετεντέρηδες» είναι πιο θεμιτό
να διαμοιράζονται τα περιουσιακά στοιχεία κάποιας χώρας σε 5 μεγαλοεργολάβους – καναλάρχες έναντι μηδενικού αντιτίμου.
Απόψεις είναι αυτές)
Μπροστά στο πελατειακό κράτος του Τσάβες, οι δικοί μας του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ
θυμίζουν ανυπόκριτα μέλη του κινήματος «Αξιοκρατία και Πολιτική».
(Είναι άγνωστο από πού αντλεί αυτή την πληροφόρηση ο κ. Πρετεντέρης,
όμως θα ήταν χρήσιμο αν μας έλεγε ποιοι ήταν οι αντίστοιχοι Τσοχατζόπουλοι,
Παπαντωνίου, Ψωμιάδηδες, Παπαγεωργόπουλοι, Χριστοφοράκοι
και πολλοί άλλοι, της Βενεζουέλας).
Η άλλη όψη ήταν πως στη Βενεζουέλα δεν υπήρχαν πολλά περιθώρια
για όσους δεν ήταν φίλοι του φίλου του λαού.
(Ενώ, ως γνωστόν, στην Ελλάδα όποιος δεν ανήκε στο ΠΑΣΟΚ και στη ΝΔ
προσλαμβάνονταν αμέσως στο Δημόσιο,
αλλά και όποιος επιχειρηματίας δεν ήταν γνωστός υπουργού
διεκδικούσε επί ίσοις όροις κάθε δημόσιο έργο και συχνά κέρδιζε τον διαγωνισμό).
Στις εκλογές, η αντιπολίτευση μετρούσε συνήθως περισσότερους νεκρούς και τραυματίες από βουλευτές. Ενώ η έννοια της ανεξάρτητης δημοσιογραφίας
ήταν περίπου συνώνυμη με επικήδειο.
(Προφανώς το ότι στην Ελλάδα που μετράμε νεκρούς από αυτοκτονίες
μετά τις εκλογές, θεωρείται δημοκρατική επιτυχία.
Ενώ, η ανεξάρτητη δημοσιογραφία στη χώρα μας έχει περιγραφεί
με τον καλύτερο τρόπο από τον ίδιο τον κ. Πρετεντέρη ο οποίος προσφάτως δήλωσε: “Όλοι ξέραμε από την πρώτη στιγμή ότι δεν είναι βιώσιμο, αλλά μας έλεγαν
μην το πείτε τώρα, δεν είναι σωστό.
Το αποτέλεσμα είναι ότι μέχρι το 2010 έλεγαν όλοι ότι το χρέος είναι βιώσιμο
και εμείς δεν τους απαντούσαμε «όχι, δεν είναι!».”
Επίσης είναι γνωστό ότι στην Ελλάδα η δημοσιογραφία είναι ανεξάρτητη
και από τη μαρτυρία του αφεντικού του κ. Πρετεντέρη, ο οποίος έγραψε:
«Είναι αληθές ότι ο ΔΟΛ εζήτησε δάνειο από την Εθνική Τράπεζα
της οποίας είναι πελάτης τα τελευταία 90 χρόνια. Η Εθνική είπε όχι επισήμως.
Ανεπισήμως μας είπαν ότι δεν το ενέκρινε το Μαξίμου.
Είναι προφανές ότι παρεμβάσεις στις τράπεζες εναντίον εφημερίδων
που δεν ικανοποιούν τις επιθυμίες των κυβερνώντων
μαρτυρούν φασίζουσα νοοτροπία», ενώ προσφάτως, ο απερχόμενος γραμματέας
του ΠΑΣΟΚ, Μιχάλης Καρχιμάκης, είπε σε ομιλία του ότι:
«Ο Ψυχάρης έριξε τον Παπανδρέου γιατί του αρνήθηκε το δάνειο».
Εν ολίγοις, στην Ελλάδα η έννοια της ανεξάρτητης δημοσιογραφίας
είναι περίπου συνώνυμη με επικήδειο.
Της Δημοκρατίας)
Όλα αυτά βεβαίως γινόντουσαν στο όνομα του λαού
αλλά και κάτω από την ταμπέλα μιας «Αριστεράς»,
η οποία δεν είχε καμία σχέση με τη δημοκρατική και σοσιαλιστική Αριστερά
που ξέρουμε στην Ευρώπη.
(Προφανώς εδώ ο κ. Πρετεντέρης εννοεί ότι ως ιδανική, δημοκρατική,
σοσιαλιστική ευρωπαϊκή Αριστερά αντιλαμβάνεται μόνο τη ΔΗΜΑΡ.
Γούστα είναι αυτά)
Η «Αριστερά του Τσάβες» ήταν περισσότερο σημαία ευκαιρίας
ενός φαύλου και αυταρχικού καθεστώτος, το οποίο εξάγνιζε τη συνείδησή του
βρίζοντας την Αμερική και στέλνοντας δωρεάν πετρέλαιο στην Κούβα.
(Επίσης αποκάλεσε «Χίτλερ» και «Σατανά» τον Τζορτζ Μπους,
«γαϊδούρι» τον Τόνι Μπλερ
και «φασίστα» τον Χοσέ Μαρία Αθνάρ,
οπότε λογικά ήταν πολύ κακός άνθρωπος.
Άσε δε που έδινε δωρεάν πετρέλαιο στην Κούβα
και δεν έστειλε έναν Στουρνάρα να αφήσει τους Κουβανούς
να ψοφήσουν χωρίς πετρέλαιο.)
Εκ των πραγμάτων, λοιπόν, όποιος αποδέχεται το βασικό αξιακό
και ιδεολογικό πλαίσιο της ευρύτερης ευρωπαϊκής Αριστεράς
δεν μπορεί να αισθάνεται όχι μόνο συγγενής
αλλά ούτε καν συνοδοιπόρος με τέτοια καθεστώτα – μιλάμε για άλλον κόσμο.
(Ε, άλλη ήπειρος, άλλη κουλτούρα, άλλες γλώσσες, μπερδεμένα πράγματα μωρέ.
Όχι τόσο καθαρά όπως στην Ευρώπη
που στέκονται όλοι σούζα μπροστά στη Μέρκελ και ξεμπερδευόμαστε)
Πράγμα που δεν εμπόδισε βεβαίως διάφορους ευρωπαίους «αριστερούς»
να προσκληθούν, να κολακευθούν, ακόμη και να σιτισθούν από τον Τσάβες.
(Ενώ το να είσαι ομοτράπεζος του Βενιζέλου,
να σιτίζεσαι από μεγαλοεργολάβους
και να υμνείς το σχέδιο Ανάν, έχει μια ποιοτική διαφορά)
Αποδεικνύεται ενδεχομένως ότι οι σημαίες ευκαιρίας κάνουν τελικά τη δουλειά τους.
(Ε, όχι και ενδεχομένως! Δευτέρα – Τετάρτη μνημονιακός,
Τρίτη – Πέμπτη αντιμνημονιακός. Τα ξεχάσαμε;)
Αλλά παραμένει ανεξήγητο πώς τέτοιου τύπου καθεστώτα και ηγέτες
καταφέρνουν να ασκούν γοητεία σε πρόσωπα που (κατά τα άλλα…)
σκίζουν τα ρούχα τους για τη δημοκρατία και την πρόοδο.
(Ε, σιγά το πράγμα!
Εδώ άλλοι υποτίθεται ότι καταγγέλλουν την κατοχή της Κύπρου από την Τουρκία
και υπερασπίζονται την κατοχή της Παλαιστίνης από το Ισραήλ.
Δε βγάζεις άκρη, άσε, τρέλα σκέτη)
Εκτός και αν η εξήγηση είναι εξαιρετικά απλή.
Και ότι η δημοκρατία είναι και γι’ αυτούς σημαία ευκαιρίας.
Οπότε δεν έχουν ιδιαίτερους ενδοιασμούς
να ταξιδεύουν στο ίδιο καράβι με τον κάθε Τσάβες».
( Το λες και αυτοκριτική).
Να ξεκαθαρίσω ότι ούτε τον Τσάβες λάτρεψα ποτέ,
ούτε τη Βενεζουέλα θεώρησα παράδεισο.
Όμως όταν θες να χτυπήσεις τον Τσίπρα, χτυπάς τον Τσίπρα.
Όταν θες να υπερασπιστείς τον Σαμαρά, υπερασπίζεσαι τον Σαμαρά.
Κι όταν μιλάς για Δημοκρατία,
δεν υποθάλπεις δημοσιογραφικά τα καθεστώτα που τη βιάζουν σε κάθε ευκαιρία.
Όσο για το «καλό της Αριστεράς», ας το αφήσουμε στους αριστερούς.
Η κριτική για τις επιλογές της και η ιδεολογική αντιπαράθεση είναι θεμιτή,
το ψευτοενδιαφέρον για την καθαρότητά της, προερχόμενο από ανθρώπους
που θα ήθελαν να δουν την Αριστερά στο φούρνο με πατάτες,
είναι πρόστυχο και χαρακτηρίζει τους άθλιους.
Πρόταση στον κ.Ντερμπεντέρη έστω και στην εξηκοστή και ημίσεια (ή παραπάνω)δεκαετία της ζωής του να γίνει συγγραφεύς βαθέων δοκιμίων όπως το ανωτέρω μη σπαταλιέται μεγάλος άνθρωπος κυνηγώντας την επικαιρότητα και γράφοντας πονήματα του ποδαριού καθημερινά είναι για μεγαλύτερα έργα να μείνει και στην ιστορία ως μέγιστος δοκιμιογράφος χαραμίζεται στον άχαρο πόλο του σχολιαστή και με την Όλγα και τον Καψή
ΑπάντησηΔιαγραφή