«Η καλή σύζυγος είναι σαν το πλοίο του εμπόρου που φέρνει τρόφιμα από μακριά.»
Παροιμίες 31:10-31
Το The Good wife είναι μια πολύ επιτυχημένη σειρά του CBS που διανύει αισίως την τέταρτη σαιζόν προβολής της. Το θέμα της σειράς είναι η αναγκαστική επιστροφή στη μάχιμη δικηγορία, για οικονομικούς λόγους, της συζύγου ενός εισαγγελέα, όταν αυτός φυλακίζεται για διαφθορά και σεξουαλικά σκάνδαλα, που σχετίζονται με την εξαγορά της δικαιοσύνης.
Επειδή μ αρέσουν τα δικαστικά δράματα και οι κωμωδίες, (το Boston Legal το θεωρώ αξεπέραστα αιρετικό), είδα τον πρώτο και σχεδόν όλο τον δεύτερο κύκλο στην προβολή του από τον ΣΚΑΙ.
Άψογη πλοκή, οι Αμερικάνοι είναι αξεπέραστοι μάστορες της τηλεόρασης, δεν το συζητώ.
Εκτός από τις αυτοτελείς δικαστικές υποθέσεις, κυρίως εμπορικής και οικονομικής φύσης,
την σειρά την διατρέχει η ιστορία της «Καλής Συζύγου», μέσα από την οποία παρακολουθούμε την θριαμβευτική επιστροφή του συζύγου της, που αν και καθόλου αθώος, εκμεταλλεύεται το ότι έχει εχθρούς πιο ένοχους από τον ίδιο, για τους οποίους κρατά κρυμμένα μυστικά και ντοκουμέντα.
Έτσι, όχι μόνο αποφυλακίζεται, αλλά βάζει και υποψηφιότητα για Περιφερειακός εισαγγελέας
και εκλέγεται πανηγυρικά.
Η διαδικασία των εκλογών αποκαλύπτει πτυχές της πολιτικής ζωής
και τα παρασκήνια της δημοκρατίας των Ηνωμένων Πολιτειών.
Δείχνει το μανιπιουλάρισμα των ψηφοφόρων,
την τακτική της σπέκουλας που έχει αναχθεί σε ύψιστη επιστήμη
και που θα καθιστούσε τον Γκαίμπελς κακό μαθητή,
τα πολιτικά και οικονομικά αλισβερίσια και τα διάφορα επιχειρηματικά λόμπυ
που στην ουσία κυβερνούν τις ΗΠΑ.
Με όλα αυτά που σας λέω θα θεωρείτε, αν δεν το έχετε δει, ότι είναι ένα εξαιρετικά προοδευτικό σήριαλ που αποκαλύπτει το άλλο πρόσωπο της περιβόητης Αμερικανικής Δημοκρατίας.
Θα ήταν, αν δεν παρουσίαζε όλες τις προαναφερόμενες ίντριγκες και ρεμούλες,
ως εξαιρετικά φυσιολογικές και μέσα στα πλαίσια των κανόνων του παιγνιδιού του κοινοβουλευτισμού, που τι να κάνουμε αυτό είναι.
Το The Good Wife υμνεί την Δημοκρατία και την Ελευθερία,
αλλά την Δημοκρατία και την Ελευθερία των Αγορών.
Για αυτό και οι περισσότερες δικαστικές υποθέσεις που παρουσιάζει,
είναι εμπορικής και οικονομικής φύσης.
Σε ένα επεισόδιο λοιπόν, κάποιοι μέτοχοι μιας πετρελαϊκής φίρμας,
μηνύουν μια Λατινοαμερικάνικη χώρα επειδή η κυβέρνηση της εθνικοποίησε την εταιρεία.
Προσλαμβάνουν λοιπόν το δικηγορικό γραφείο όπου εργάζεται η Καλή Σύζυγος,
για να προσβάλλουν την εθνικοποίηση, με βάση το Διεθνές Δίκαιο.
Η διευθύνουσα σύμβουλος της εταιρείας, μια ξανθιά όμορφη πενηντάρα,
που φοράει το μισό Τίφφανυ σε κοσμήματα,
αναλαμβάνει σθεναρά την υπεράσπιση του υπέρτατου δημοκρατικού δικαιώματος, της ιδιοκτησίας στα κοιτάσματα μια ξένης χώρας.
Η οποία χώρα, σύμφωνα με το σενάριο, κυβερνάται από έναν παρανοϊκό,
ο οποίος και λόγω προβλημάτων υγείας έχει ξεφύγει τελείως.
Κάποια στιγμή στο πλαίσιο της διαδικασίας γίνεται τηλεδιάσκεψη, όπου ο Πρόεδρος της εν λόγω Λατινοαμερικάνικης χώρας, υπερασπίζεται μαχητικά την εθνικοποίηση στο όνομα του λαού του.
Βλέπουμε μόνο τα πόδια του, και παρ ότι η χώρα δεν κατονομάζεται,
είναι σαφές ότι μιλάμε για την Βενεζουέλα και τον Πρόεδρο Τσάβες.
Σε κάποια στιγμή όξυνσης της αντιπαράθεσης, η ξανθιά Τιφφανοφορούσα του κλείνει το Skype στη μούρη, λέγοντας του ότι δεν δέχεται μαθήματα δημοκρατίας από έναν δικτάτορα.
Η συζήτηση που ξέσπασε αυτές τις μέρες πάνω από το νεκροκρέβατο του Commandante Τσάβες
μου θύμισε αυτό το επεισόδιο.
Διάφοροι νεοφιλελεύθεροι, αλλά καθόλου ελεύθεροι, σχολίαζαν, για την ακρίβεια
σκύλευαν λεκτικά πάνω από το ζεστό ακόμα σώμα του.
Από τους NY TIMES, που τον αποκαλούν «κακό μάνατζερ»,
άρθρο που φυσικά αναδημοσιεύουν τα Νέα, που σε άλλη στήλη δημοσιογράφου με φροϋδικής τάξης εμμονή στον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ, τον λοιδορούν για να λοιδορήσουν τον Τσίπρα,
μέχρι το χυδαίο δημοσίευμα που αναπαράχθηκε σε όλα τα μέσα, για τα τελευταία του λόγια.
Σύμφωνα με αυτό ο Τσάβες είπε πριν ξεψυχήσει
« Δεν θέλω να πεθάνω, σας παρακαλώ μην μ αφήσετε να πεθάνω».
Η ανθρώπινη κραυγή ενός ετοιμοθάνατου, χρησιμοποιείται με τρόπο που προσπαθεί να μειώσει το μέγεθος της προσωπικότητας του, αφήνοντας ένα υπονοούμενο δειλίας
μπροστά στο επερχόμενο μοιραίο.
Τα άρθρα στηρίζονται στις δηλώσεις στο Associated Press του στρατηγού Χοσέ Ορνέλα, τα περισσότερα όμως sites, αναγράφουν μόνο τα μισά λεχθέντα του στρατηγού, ο οποίος συμπλήρωσε ότι «ήθελε να ζήσει, επειδή αγαπούσε τη χώρα του, θυσιάστηκε για τη χώρα του».
Εμένα φυσικά μου περισσεύει η ερμηνεία που δίνει ο στρατηγός, γιατί θεωρώ ύψιστο αγαθό τη ζωή, και από παιδί πίστευα ότι τις επαναστάσεις τις κάνουν οι εραστές της.
Στις Καλές Συζύγους της Δημοκρατίας των Εμπόρων και των Αγορών, που κατέκριναν σαν λαϊκίστικο το μέτρο της φτηνής βενζίνης, της δημόσια περίθαλψης και του τελεφερίκ για να κατεβαίνουν οι φτωχοί από τις φαβέλες, θα θυμίσω μόνο ότι ο δικτάτορας, κέρδισε τέσσερεις στις τέσσερεις Προεδρικές εκλογές, τέσσερα στα πέντε δημοψηφίσματα, πέντε βουλευτικές και πέντε περιφερειακές εκλογές και πάνω από όλα τις καρδιές των φτωχών.
Και να τους αφιερώσω τα λόγια του Presidente την βραδιά της τελευταίας επανεκλογής του:
«Ο σοσιαλισμός είναι ανθρώπινος.
Ο σοσιαλισμός είναι αγάπη.
Κάτω ο ιμπεριαλισμός!
Χρειαζόμαστε ένα καινούργιο κόσμο!»
Χρειαζόμαστε ένα Καινούργιο κόσμο σύντροφε, επειγόντως όμως.
Hasta la victoria siempre!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου