Αλεξάνδρα Τσόλκα:Η Νάντια Αλεξίου είναι δημοσιογράφος κορυφαία στο αστυνομικό ρεπορτάζ και την κυνηγάνε οι εθνικιστές

Κορυφαια λοιπόν ρεπόρτερ το διαχρονικό παπαγαλάκι και στόχος εθνικιστών η Νάντια Αλεξίου.
Αγαπημένη μου Αλεξάνδρα,το ανέκδοτό σου προκάλεσε όντως ηχηρό γέλωτα.
Πριν διαβάσουμε το άρθρο της Αλεξάνδρας,ας θυμηθούμε μερικά απ τα κατορθώματα
της ΚΟΡΥΦΑΙΑΣ δημοσιογράφου.

ΑΛΗΤΕΣ ΡΟΥΦΙΑΝΟΙ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΙ

http://farmakoglwssa-kirki.blogspot.gr/2012/08/blog-post_5634.html

ΠΡΟΣ ΑΠΛΗΡΩΤΟΥΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥΣ ΑΛΤΕΡ:Σ'αυτό το πράμα,εγώ πρέπει να συμπαρασταθώ;

http://farmakoglwssa-kirki.blogspot.gr/2012/02/blog-post_7750.html

Μπάτσοι με ταυτότητα της ΕΣΗΕΑ-UPDATE

http://farmakoglwssa-kirki.blogspot.gr/2012/02/blog-post_1592.html

Πάμε στο άρθρο
(Σύντροφοι,στον ρίαλ δουλεύει η μαχητική και ανεξάρτητη ρεπόρτερ,όχι στον Σκάι)

Η Αλεξάνδρα Τσόλκα γράφει:Έξαρση βιαίας εχθρότητας εις το όνομα των social media

Μικροί ή μεγάλοι Ροβεσπιέροι χωρίς εξουσία επαναστατημένων ή όπλων,
αλλά με τη δύναμη των social media, τα μπλοκ τους,
συχνά την ανωνυμία
και πάντα την υπεροψία και την αυταρέσκεια της κατοχής του αλάνθαστου!
Γίνομαι συχνά στόχος η ίδια.
Βλέπω τους συναδέλφους στο γραφείο τη Φανή, τον Βαγγέλη, την κάθε φορά που η δημοσιογραφική τους θέση, ή ένα μικρό σχόλιο όπως αυτά που η δημοσιογραφία επιβάλλεται να ασκεί, να γινόμαστε στόχοι ύβρεων, κατηγοριών, χλευασμών, ακόμη και απειλών. 

Ξέρω πως πολλές φόρες η αντίδραση μετράει την επιτυχία κάποιου γραφόμενου σαν μεζούρα, όμως δε παύει να με λυπεί το φαινόμενο της λεκτικής τρομοκρατίας των ημερών. Διάβαζα στην Lifo τον Άρη Δημοκίδη να γράφει το τι πέρασε επειδή μια κυρία διάσημη -με τα μέτρα της εποχής πάντα- θίχτηκε με τα γραφόμενα του.

 Η κυρία τουλάχιστον πήρε η ίδια τον δημοσιογράφο, τηλέφωνο για να διαμαρτυρηθεί και να απειλήσει με μηνύσεις. Σε άλλα φαινόμενα, διάφορες κυρίες βάζουν τα τσιράκια τους να τις προστατέψουν εξοβελίζοντας απειλές προς όλους.

Το ίδιο και οι κατέχοντες την πολιτική εξουσία.
Οι άμεσα θιγόμενοι απειλούν με μηνύσεις.
Τα φαν κλαμπ των χούλιγκαν οπαδών – θαυμαστών, απειλούν με σωματικές βλάβες, κατάρα απ το θεό, λιμό, λέπρα να σε βρει, ακόμα και έμπολα, επειδή έγραψες για το τζιν της Βίσση, το νέο τηλεπαιχνίδι της Μπουλέ, ή τα κιλά της Σίσσυ Χρηστίδου!

Θα μπορούσε να είναι ακόμα και αστεία αν δεν ήταν όλη αυτή η λεκτική επιθετικότητα, η γραπτή βία, η ανάγκη εκφοβισμού του άλλου, γελοία διαδομένη και σφοδρότατη.

Όσον με αφορά κάνω τα μπλοκαρίσματα μου και τελειώνω, ενώ γνωρίζω πως υπάρχει πάντα και το σώμα δίωξης ηλεκτρονικού εγκλήματος για όλοι όσοι είναι απειλητικοί, υβριστικοί, χυδαίοι.

Οι νέοι συνάδελφοι συχνά όμως, αυτολογοκρίνονται και αφήνονται σε μια άλλη μορφή φίμωσης. Και αν αφόρα στην κ. Μπουλέ, μικρό το κακό της ανθρωπότητας.
Αν αφορά όμως σε άλλα ρεπορτάζ, όπως πολιτικά ή αστυνομικά, τι γίνεται;

Παρακολουθώ εδώ και μέρες τα τουιτς της Νάντιας Αλεξίου, 
δημοσιογράφου κορυφαίας στο αστυνομικό ρεπορτάζ.
Την γνωρίζω από κοινούς εργασιακούς χώρους και ξέρω τη δουλειά της.
Πότε την στοχοποιούν οι εθνικιστές,
πότε οι αντιεξουσιαστές,
 πότε απλά κάτι βαρεμένοι που τους τη σπάει η φάτσα της και πότε κάτι άλλοι επειδή έχει κοντά μαλλιά και είναι ξανθιά και φοράει πολλά σκουλαρίκια!

Γνωρίζω πως οι δημοσιογράφοι είναι «αλήτες – ρουφιάνοι»,
 οι πολιτικοί «κλεφτές – απατεώνες»,
οι γιατροί «παίρνουν φακελάκια»,
οι αστυνομικοί «πουλάνε την ηρωίνη» και είναι και «γουρούνια και δολοφόνοι»,
οι δημόσιοι υπάλληλοι «τεμπέληδες – χαραμοφάηδες», οι συνδικαλιστές «πουλημένοι» κλπ..

Πολλές φορές η φήμη που βγαίνει σε μια δουλειά ή σε ένα λειτούργημα, αφορά στους κακούς επαγγελματίες της. Για τις λίγες όμως εξαιρέσεις η επίθεση, η ισοπέδωση, η γενίκευση είναι στίγμα, ντροπή και αδικία. Πριν γράψουμε τη φρασούλα μας απλά στα social media,
όπως ο κ. Καψής στο κοντινό παρελθόν, ας θυμόμαστε πως αφορούν σε δημόσιο λόγο και είναι ανέντιμο, ανήθικο και ανεύθυνο να παίζουμε με τις δουλειές, την αξιοπρέπεια, τον κόπο των άλλων. Όχι ότι θα χαρακτηριστείς από έναν αυτοδιαφημισμένο ιδεολόγο ή φανατικό ιεροεξεταστή της κάθε σταρλετίτσας, αλλά πέτα πέτα λάσπη στο τέλος όλο και κάτι σου κολάει και σε λερώνει.

Πόσο προβλέψιμη είναι αλήθεια, η ανάγκη των ανθρώπων που έχουν (έχουμε) καταπιεστεί να περάσουν τις διαχωριστικές γραμμές της ελευθέριας του άλλου. 

Μόνο οι γκιλοτίνες δε στήνονται –ακόμα- εις το όνομα της Κοινής Σωτηρίας. 

Όλοι λοιπόν, οι «έντιμοι», οι «αδέκαστοι», οι «αδιάφθοροι» σύγχρονοι, μικρούληδες Ροβεσπιέροι, ας αναλογιστούν ότι  στη λαιμητόμο των social media, όσοι νομίζουν πως χειρίζονται την λεπίδα, θα την γευτούν, διότι όπως και τότε, όλοι γίνονται εχθροί.

Αντιφρονούντες, βασιλόφρονες, μετριοπαθείς, αναρχικοί, κλέφτες, ύποπτοι, άνδρες, γυναίκες, ακόμη και παιδιά καταδικάζονταν με συνοπτικές διαδικασίες.

Και αυτά έχουν οι εν θερμώ κατηγορίες εις το όνομα του απόλυτου πάντα.
Και ίσως για αυτό ο Ζαν Ζακ Ρουσώ, ιδεολογικός, στην αρχή,
σύμμαχος του Ροβεσπιέρου αφόρισε εξαιρετικά:
«Αξιοζήλευτοι κανίβαλοι!
Εσείς μπορείτε να τρώτε τους εχθρούς σας και μετά να τους ξερνάτε κιόλας»!

Πηγή: newpost.gr