Η Φίμωση της Ελευθεροτυπίας
Το ν’ ανήκεις κάπου είναι μια ανθρώπινη ανάγκη,
Δημιουργεί μια γλυκιά συνενοχή, μια φιλική εννόηση.
Ανήκεις κάπου, για να εγκαταλείπεσαι εκεί όπως στην αγκαλιά της μάνας σου:
σε μια κερκίδα, μια στυλιστική φυλή, μια εργασιακή ομάδα
– στην «οικογένεια» της «Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας»!
Στάθης Τσαγκαρουσιάνος, 2003
Σε ένα φροϋδικό ολίσθημα, ο Σ. Τσαγκαρουσιάνος* της Lifo,
αποφάσισε να σκοτώσει νοητικά την κόρη της οικογένειας, η οποία του στέρησε τον πολυαγαπημένο του πατέρα της οικογένειας, Χ.Τεγόπουλο.
αποφάσισε να σκοτώσει νοητικά την κόρη της οικογένειας, η οποία του στέρησε τον πολυαγαπημένο του πατέρα της οικογένειας, Χ.Τεγόπουλο.
Κανονικά η Lifo είναι ένα έντυπο που κατά κύριο λόγο ασχολείται, ή οφείλει να ασχολείται, με μπαρ με νοθευμένα ποτά, που επιχωριάζουν στην ελληνική επικράτεια, μεταμοντέρνα πατσατζίδικα που σερβίρουν υπερτιμημένο μοριακό πατσά με σκορδοστούμπι σε μους,
μαγαζιά της νύχτας στο Γκάζι – προτάσεις για να ξοδέψουν σαββιατιάτικα οι χιπστερόφλωροι το χαρτζηλίκι τους, με ολίγη από νουθεσίες προς την νέα γενιά δυσκοίλιων αρθογράφων δίκην χατζηφωτίου, στο νεοφιλελεύθερο στυλ, όμως.
Παρολαυτά, αποφάσισε η Lifo να παραδώσει (!) μαθήματα καπιταλισμού. Θα μπορούσαμε να μην ασχοληθούμε.
Αλλά το άρθρο θύμισε οικεία κακά, και βρίθει από ψέμματα ή ακόμα χειρότερα μισές αλήθειες, και δυστυχώς πολύς κόσμος θα μείνει με την εντύπωση ότι αυτά που γράφει το άρθρο είναι ακριβή.
Το άρθρο ξεκινά με μια κίτρινη αναδρομή στην προσωπική ιστορία της Μάνιας Τεγοπούλου, αναφέροντας λεπτομερώς πού μένει, αν μεθούσε, αν πήγαινε να παίξει μπαρμπούτι με τον πατέρα της κ.ο.κ., παραλείποντας όμως εξίσου ουσιαστικές πληροφορίες όπως αν της αρέσει το ιεραποστολικό, εάν πηγαίνει με γυναίκες κι αν είναι squirt ή όχι.
Κι έρχεται το κείμενο μετά στο επίμαχο σημείο, στο γιατί η Ελευθεροτυπία δεν μπόρεσε να εξασφαλίσει νέα δανειοδότηση.
Η Ελευθεροτυπία είχε υψηλό μισθολογικό κόστος,
η Μάνια ήταν ανεύθυνη
(κι έπαιρνε και συνεντεύξεις από τρομοκράτες),
και έγιναν μια σειρά από λανθασμένες επιχειρηματικές κινήσεις.
Αναφωνεί δε η Lifo χαιρέκακα:
«Η Μάνια ξαφνικά ανακάλυψε ότι έχουμε καπιταλισμό.
Χαίρω πολύ!».
End of story.
Σωστά;
Θα ήταν έτσι τα πράγματα, εάν δεν υπήρχαν τρεις προτασούλες στο κείμενο που το κείμενο τις περνά ελαφρά τη καρδία:
«Διακατέχεται (η Μ.Τ.) από ένα πνεύμα κακώς εννοούμενης επαναστατικότητας και βλέπει συνωμοσίες τραπεζιτών με την κυβέρνηση ΓΑΠ πίσω από την άρνηση των πρώτων να τη χρηματοδοτήσουν.»
«Οι φήμες των διαδρόμων περιλάμβαναν ως πιθανούς αγοραστές τη Γιάννα Αγγελοπούλου, τον Λαυρέντη Λαυρεντιάδη, την Τράπεζα Πειραιώς, ακόμη και οίκους του εξωτερικού.»
«Οι μακροχρόνιοι δεσμοί της οικογένειας Βαρδινογιάννη με την οικογένεια Τεγόπουλου διέπονται από έναν άγραφο κανόνα: ο όμιλος Βαρδινογιάννη θα έχει πάντα μια άτυπη προτεραιότητα όσον αφορά την αγορά της «Ελευθεροτυπίας», αν και εφόσον αυτή πουληθεί.»
Ξεκινάμε με την πρώτη πρόταση. Είναι γνωστό εδώ και καιρό, ότι τα μεγάλα εκδοτικά συγκροτήματα της χώρας είναι υπερχρεωμένα, με κέρδη που μειώνονται διαρκώς, κι αυτό που τα σώζει είναι η γραμμή χρηματοδότησης από τις τράπεζες. Παρακάτω βλέπουμε ένα διαγραμματάκι από τον γνωστό blogger Techie Chan, που δίνει μερικά συγκριτικά αποτελέσματα των κύριων συγκροτημάτων του τύπου:
.jpg)
Μα αν όλοι είναι χρεωκοπημένοι πρακτικά, όπως φαίνεται από το σχήμα, πώς εξασφαλίζεται η συνέχιση της χρηματοδότησης του τύπου από τις τράπεζες;
Καταρχάς, υπάρχει ο πιο απλός τρόπος του, δεν πληρώνω τις υποχρεώσεις μου, τις πληρώνουν άλλοι για μένα.
Έτσι, αν σε λένε ΔΟΛ, μπορεί το παράρτημά σου να χώσει φέσι €100,000,000, κι αντί να κληθείς εσύ να τα πληρώσεις, να έρθει το κιμπάρικο ελληνικό κράτος να πληρώσει αυτά τα χρήματα για σένα, και στην συνέχεια να πάρεις εκ νέου δάνειο, με εκ νέου εγγύηση του ελληνικού κράτους, «χωρίς το ελληνικό Δημόσιο να διατηρεί αξιώσεις έναντι των φορέων ΟΜΜΑ».
Αλλά υπάρχει κι άλλος τρόπος.
Να έχεις πρωθυπουργό μεσίτη δανείων.
Γιατί στον ελεύθερο χρόνο του από την ενασχόλησή του με το κανό, το ποδήλατο και την σοσιαλιστική διεθνή, ο τότε πρωθυπουργός, που η παρανοϊκή – κατά Lifo – Μάνια Τεγοπούλου πίστευε ότι συνομωτεί με τραπεζίτες για το ποιος θα χρηματοδοτηθεί, και ποιος όχι, έκανε τον broker δανείων, κατά δική του ομολογία:
«Μπουρλότο στο πολιτικό σκηνικό έβαλε ο Παπανδρέου, αφού στη συνεδρίαση του Πολιτικού Συμβουλίου κατήγγειλε ότι υπήρξε υπονόμευση της κυβέρνησής του και του ίδιου, αφού φέρεται να έκανε ειδική αναφορά στον Σταύρο Ψυχάρη ισχυριζόμενος ότι ο εκδότης ζήτησε δάνειο για τον ΔΟΛ από την Εθνική Τράπεζα, η διοίκηση της οποίας ρώτησε τον ίδιο (!) και η άποψή του ήταν να δοθεί αν υπάρχουν οι εγγυήσεις.»
Οποία έκπληξις!
Οπότε ερχόμαστε στο δεύτερο σημείο, στις φήμες που υποτίθεται κυκλοφορούσαν στους διαδρόμους της εφημερίδας για εξαγορά από τον Λαυρεντιάδη.
Ο οποίος βέβαια είχε εξαγοράσει σημαντικά μερίδια στον χώρο του τύπου, και είχε εξαγοράσει ήδη το 10% της Ελευθεροτυπίας, σε μια κίνηση προσπάθεια επιθετικής εξαγοράς.
Ο άνθρωπος του νεοσυντηρητικού αμερικάνικου κατεστημένου, λέγε με Carlyle Group, στην Ελλάδα προσπάθησε να εξαγοράσει την Ελευθεροτυπία κανονικά.
Γι’αυτό και η Ελευθεροτυπία αντέδρασε.
Ανέδειξε πρώτη το σκάνδαλο της Proton Bank, με τον υπόλοιπο τύπο να σιωπά επιδεικτικά, ή στην καλύτερη να μειώνει το θέμα, υποβαθμίζοντάς το σαν μια προσπάθεια της Ελευθεροτυπίας να αποφύγει την εξαγορά από τον Λαυρεντιάδη.
Την εξέλιξη βέβαια της υπόθεσης του συγκεκριμένου επιχειρηματία την γνωρίζουμε.
Κι ερχόμαστε στην τρίτη πρόταση, την σχέση Ελευθεροτυπίας-Βαρδινογιάννηδων. Υποθέτω ότι αυτή είναι μια φήμη που κυκλοφορεί από παλιά, βλέποντας και τον Μάκη ‘Ζούγκλα’ Τριανταφυλλόπουλο να την χρησιμοποιεί.
Αλλά γεννάται μια απορία: οι Βαρδινογιάννηδες είναι γνωστό ότι συμμετέχουν στο μετοχικό κεφάλαιο της τράπεζα Πειραιώς, και είναι γνωστό ότι η τράπεζα αρνήθηκε να χρηματοδοτήσει την Ελευθεροτυπία.
Φυσικά, η Πειραιώς είχε και οικονομικές σχέσεις με την Proton Bank του Λαυρεντιάδη εκείνο τον καιρό, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα (;). Τώρα, δεν θα μπορούσαν οι Βαρδινοαγιάννηδες αντί να αγοράσουν την επιχείρηση ΑΦΟΥ έκλεινε, να την εξαγοράσουν χρηματοδοτώντας την όσο η επιχείρηση ήταν ανοιχτή, κι άρα είχε και μεγαλύτερη αξία για όποιον ήθελε να την αποκτήσει;
Οπότε ερχόμαστε στην καρδιά του ζητήματος.
Τα τελευταία 3 χρόνια στον τύπο, έχει κλείσει η Ελευθεροτυπία, και κλείνει οσονούπω κι η τηλεόραση του 902.
Τώρα, αν αυτό ήταν αμιγώς πρόβλημα καπιταλιστικού κύκλου, όπως θα έλεγε κάποιος, θα πρέπει να εξηγήσει, αυτός που πιστεύει κάτι τέτοιο, με πολύ σοβαρά επιχειρήματα γιατί κλείνουν μόνο τα μέσα ενημέρωσης που είναι αντιπολιτευόμενα.
Αν μου επιτρέπεται να ξεμπλέξω το κουβάρι της πραγματικής ιστορίας, έχει ως εξής: Η Ελευθεροτυπία, όπως όλα τα μεγάλα συγκροτήματα του τύπου, αντιμετωπίζει οικονομικά προβλήματα, θέλεις λόγω οικονομικής κακοδιαχείρισης, λανθασμένων επιχειρηματικών επιλογών, θέλεις λόγω παγκόσμιας κρίσης του τύπου την τελευταία δεκαετία, αλλά και ειδικότερα κρίσης του ελληνικού τύπου σχετιζόμενη με την ελληνική οικονομική κρίση.
Εμφανίζεται ως από μηχανής θεός ο φίλος της κυβέρνησης, αλλά και των αμερικανών, Λ.Λαυρεντιάδης.
Η Ελευθεροτυπία αρνείται την εξαγορά της από τον Λαυρεντιάδη, κι αποκαλύπτει το σκάνδαλο της Proton Bank.
Η Ελευθεροτυπία βγαίνει στην τραπεζική αγορά.
Αλλά εκεί, loan broker είναι ο ίδιος ο πρωθυπουργός της χώρας, Γιώργος Παπανδρέου.
Ακόμα και παραδοσιακοί φίλοι του συγκροτήματος Τεγόπουλου, εν όψει της γραμμής ζωής με εκατοντάδες δις ευρώ που έχει στήσει το ελληνικό κράτος για τις ελληνικές τράπεζες, αρνούνται.
Δεν γνωρίζουμε βέβαια τι απάντησε όταν ρωτήθηκε ο Γ.Παπανδρέου από τις ελληνικές τράπεζες εάν πρέπει να δώσουν δάνεια στην Ελευθεροτυπία – το συνήθιζαν να τον ρωτάνε για τέτοια θέματα – αλλά μπορούμε να το φανταστούμε.
Η Ελευθεροτυπία κλείνει.
Η Ελευθεροτυπία μπορεί να έκλεισε.
Μπορεί ίσως και να ξαναφτιαχτεί, χωρίς ποτέ όμως να είναι η ίδια. Δεν έχει σημασία.
Σημασία έχει ότι έπεσε με το κεφάλι ψηλά, αρνούμενη αρχικά να δεχθεί βρώμικα χρήματα, και στην συνέχεια βρέθηκε αποκομμένη από τις αγορές επειδή δεν έπαιζε με τους όρους της κυβέρνησης.
Η Ελευθεροτυπία μπορεί να έκλεισε, αλλή η κληρονομία της πράξης της θα μείνει.
*Αναφέρω τον Τσαγκαρουσιάνο ως συντάκτη του κειμένου, κι όχι το ψευδώνυμο με το οποία υπογράφει το κείμενο,
αφού, όπως γράφει ξεκάθαρα το κείμενο, απόψεις συντακτών διαφορετικές από την αρχισυνταξία στην Lifo δεν νοούνται:
«Επίσης, επικρατούσε μια ατμόσφαιρα αμεσοδημοκρατίας, όπου όλοι μπορούσαν να πουν ανοιχτά τη γνώμη τους, ακόμα και στην ιδιοκτήτρια της εφημερίδας.»
μαγαζιά της νύχτας στο Γκάζι – προτάσεις για να ξοδέψουν σαββιατιάτικα οι χιπστερόφλωροι το χαρτζηλίκι τους, με ολίγη από νουθεσίες προς την νέα γενιά δυσκοίλιων αρθογράφων δίκην χατζηφωτίου, στο νεοφιλελεύθερο στυλ, όμως.
Παρολαυτά, αποφάσισε η Lifo να παραδώσει (!) μαθήματα καπιταλισμού. Θα μπορούσαμε να μην ασχοληθούμε.
Αλλά το άρθρο θύμισε οικεία κακά, και βρίθει από ψέμματα ή ακόμα χειρότερα μισές αλήθειες, και δυστυχώς πολύς κόσμος θα μείνει με την εντύπωση ότι αυτά που γράφει το άρθρο είναι ακριβή.
Το άρθρο ξεκινά με μια κίτρινη αναδρομή στην προσωπική ιστορία της Μάνιας Τεγοπούλου, αναφέροντας λεπτομερώς πού μένει, αν μεθούσε, αν πήγαινε να παίξει μπαρμπούτι με τον πατέρα της κ.ο.κ., παραλείποντας όμως εξίσου ουσιαστικές πληροφορίες όπως αν της αρέσει το ιεραποστολικό, εάν πηγαίνει με γυναίκες κι αν είναι squirt ή όχι.
Κι έρχεται το κείμενο μετά στο επίμαχο σημείο, στο γιατί η Ελευθεροτυπία δεν μπόρεσε να εξασφαλίσει νέα δανειοδότηση.
Η Ελευθεροτυπία είχε υψηλό μισθολογικό κόστος,
η Μάνια ήταν ανεύθυνη
(κι έπαιρνε και συνεντεύξεις από τρομοκράτες),
και έγιναν μια σειρά από λανθασμένες επιχειρηματικές κινήσεις.
Αναφωνεί δε η Lifo χαιρέκακα:
«Η Μάνια ξαφνικά ανακάλυψε ότι έχουμε καπιταλισμό.
Χαίρω πολύ!».
End of story.
Σωστά;
«Οι φήμες των διαδρόμων περιλάμβαναν ως πιθανούς αγοραστές τη Γιάννα Αγγελοπούλου, τον Λαυρέντη Λαυρεντιάδη, την Τράπεζα Πειραιώς, ακόμη και οίκους του εξωτερικού.»
«Οι μακροχρόνιοι δεσμοί της οικογένειας Βαρδινογιάννη με την οικογένεια Τεγόπουλου διέπονται από έναν άγραφο κανόνα: ο όμιλος Βαρδινογιάννη θα έχει πάντα μια άτυπη προτεραιότητα όσον αφορά την αγορά της «Ελευθεροτυπίας», αν και εφόσον αυτή πουληθεί.»
Ξεκινάμε με την πρώτη πρόταση. Είναι γνωστό εδώ και καιρό, ότι τα μεγάλα εκδοτικά συγκροτήματα της χώρας είναι υπερχρεωμένα, με κέρδη που μειώνονται διαρκώς, κι αυτό που τα σώζει είναι η γραμμή χρηματοδότησης από τις τράπεζες. Παρακάτω βλέπουμε ένα διαγραμματάκι από τον γνωστό blogger Techie Chan, που δίνει μερικά συγκριτικά αποτελέσματα των κύριων συγκροτημάτων του τύπου:
.jpg)
Μα αν όλοι είναι χρεωκοπημένοι πρακτικά, όπως φαίνεται από το σχήμα, πώς εξασφαλίζεται η συνέχιση της χρηματοδότησης του τύπου από τις τράπεζες;
Καταρχάς, υπάρχει ο πιο απλός τρόπος του, δεν πληρώνω τις υποχρεώσεις μου, τις πληρώνουν άλλοι για μένα.
Έτσι, αν σε λένε ΔΟΛ, μπορεί το παράρτημά σου να χώσει φέσι €100,000,000, κι αντί να κληθείς εσύ να τα πληρώσεις, να έρθει το κιμπάρικο ελληνικό κράτος να πληρώσει αυτά τα χρήματα για σένα, και στην συνέχεια να πάρεις εκ νέου δάνειο, με εκ νέου εγγύηση του ελληνικού κράτους, «χωρίς το ελληνικό Δημόσιο να διατηρεί αξιώσεις έναντι των φορέων ΟΜΜΑ».
Αλλά υπάρχει κι άλλος τρόπος.
Να έχεις πρωθυπουργό μεσίτη δανείων.
Γιατί στον ελεύθερο χρόνο του από την ενασχόλησή του με το κανό, το ποδήλατο και την σοσιαλιστική διεθνή, ο τότε πρωθυπουργός, που η παρανοϊκή – κατά Lifo – Μάνια Τεγοπούλου πίστευε ότι συνομωτεί με τραπεζίτες για το ποιος θα χρηματοδοτηθεί, και ποιος όχι, έκανε τον broker δανείων, κατά δική του ομολογία:
«Μπουρλότο στο πολιτικό σκηνικό έβαλε ο Παπανδρέου, αφού στη συνεδρίαση του Πολιτικού Συμβουλίου κατήγγειλε ότι υπήρξε υπονόμευση της κυβέρνησής του και του ίδιου, αφού φέρεται να έκανε ειδική αναφορά στον Σταύρο Ψυχάρη ισχυριζόμενος ότι ο εκδότης ζήτησε δάνειο για τον ΔΟΛ από την Εθνική Τράπεζα, η διοίκηση της οποίας ρώτησε τον ίδιο (!) και η άποψή του ήταν να δοθεί αν υπάρχουν οι εγγυήσεις.»
Οποία έκπληξις!
Οπότε ερχόμαστε στο δεύτερο σημείο, στις φήμες που υποτίθεται κυκλοφορούσαν στους διαδρόμους της εφημερίδας για εξαγορά από τον Λαυρεντιάδη.
Ο οποίος βέβαια είχε εξαγοράσει σημαντικά μερίδια στον χώρο του τύπου, και είχε εξαγοράσει ήδη το 10% της Ελευθεροτυπίας, σε μια κίνηση προσπάθεια επιθετικής εξαγοράς.
Ο άνθρωπος του νεοσυντηρητικού αμερικάνικου κατεστημένου, λέγε με Carlyle Group, στην Ελλάδα προσπάθησε να εξαγοράσει την Ελευθεροτυπία κανονικά.
Γι’αυτό και η Ελευθεροτυπία αντέδρασε.
Ανέδειξε πρώτη το σκάνδαλο της Proton Bank, με τον υπόλοιπο τύπο να σιωπά επιδεικτικά, ή στην καλύτερη να μειώνει το θέμα, υποβαθμίζοντάς το σαν μια προσπάθεια της Ελευθεροτυπίας να αποφύγει την εξαγορά από τον Λαυρεντιάδη.
Την εξέλιξη βέβαια της υπόθεσης του συγκεκριμένου επιχειρηματία την γνωρίζουμε.
Αλλά γεννάται μια απορία: οι Βαρδινογιάννηδες είναι γνωστό ότι συμμετέχουν στο μετοχικό κεφάλαιο της τράπεζα Πειραιώς, και είναι γνωστό ότι η τράπεζα αρνήθηκε να χρηματοδοτήσει την Ελευθεροτυπία.
Φυσικά, η Πειραιώς είχε και οικονομικές σχέσεις με την Proton Bank του Λαυρεντιάδη εκείνο τον καιρό, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα (;). Τώρα, δεν θα μπορούσαν οι Βαρδινοαγιάννηδες αντί να αγοράσουν την επιχείρηση ΑΦΟΥ έκλεινε, να την εξαγοράσουν χρηματοδοτώντας την όσο η επιχείρηση ήταν ανοιχτή, κι άρα είχε και μεγαλύτερη αξία για όποιον ήθελε να την αποκτήσει;
Οπότε ερχόμαστε στην καρδιά του ζητήματος.
Τα τελευταία 3 χρόνια στον τύπο, έχει κλείσει η Ελευθεροτυπία, και κλείνει οσονούπω κι η τηλεόραση του 902.
Τώρα, αν αυτό ήταν αμιγώς πρόβλημα καπιταλιστικού κύκλου, όπως θα έλεγε κάποιος, θα πρέπει να εξηγήσει, αυτός που πιστεύει κάτι τέτοιο, με πολύ σοβαρά επιχειρήματα γιατί κλείνουν μόνο τα μέσα ενημέρωσης που είναι αντιπολιτευόμενα.
Αν μου επιτρέπεται να ξεμπλέξω το κουβάρι της πραγματικής ιστορίας, έχει ως εξής: Η Ελευθεροτυπία, όπως όλα τα μεγάλα συγκροτήματα του τύπου, αντιμετωπίζει οικονομικά προβλήματα, θέλεις λόγω οικονομικής κακοδιαχείρισης, λανθασμένων επιχειρηματικών επιλογών, θέλεις λόγω παγκόσμιας κρίσης του τύπου την τελευταία δεκαετία, αλλά και ειδικότερα κρίσης του ελληνικού τύπου σχετιζόμενη με την ελληνική οικονομική κρίση.
Εμφανίζεται ως από μηχανής θεός ο φίλος της κυβέρνησης, αλλά και των αμερικανών, Λ.Λαυρεντιάδης.
Η Ελευθεροτυπία αρνείται την εξαγορά της από τον Λαυρεντιάδη, κι αποκαλύπτει το σκάνδαλο της Proton Bank.
Η Ελευθεροτυπία βγαίνει στην τραπεζική αγορά.
Αλλά εκεί, loan broker είναι ο ίδιος ο πρωθυπουργός της χώρας, Γιώργος Παπανδρέου.
Ακόμα και παραδοσιακοί φίλοι του συγκροτήματος Τεγόπουλου, εν όψει της γραμμής ζωής με εκατοντάδες δις ευρώ που έχει στήσει το ελληνικό κράτος για τις ελληνικές τράπεζες, αρνούνται.
Δεν γνωρίζουμε βέβαια τι απάντησε όταν ρωτήθηκε ο Γ.Παπανδρέου από τις ελληνικές τράπεζες εάν πρέπει να δώσουν δάνεια στην Ελευθεροτυπία – το συνήθιζαν να τον ρωτάνε για τέτοια θέματα – αλλά μπορούμε να το φανταστούμε.
Η Ελευθεροτυπία κλείνει.
Η Ελευθεροτυπία μπορεί να έκλεισε.
Μπορεί ίσως και να ξαναφτιαχτεί, χωρίς ποτέ όμως να είναι η ίδια. Δεν έχει σημασία.
Σημασία έχει ότι έπεσε με το κεφάλι ψηλά, αρνούμενη αρχικά να δεχθεί βρώμικα χρήματα, και στην συνέχεια βρέθηκε αποκομμένη από τις αγορές επειδή δεν έπαιζε με τους όρους της κυβέρνησης.
Η Ελευθεροτυπία μπορεί να έκλεισε, αλλή η κληρονομία της πράξης της θα μείνει.
*Αναφέρω τον Τσαγκαρουσιάνο ως συντάκτη του κειμένου, κι όχι το ψευδώνυμο με το οποία υπογράφει το κείμενο,
αφού, όπως γράφει ξεκάθαρα το κείμενο, απόψεις συντακτών διαφορετικές από την αρχισυνταξία στην Lifo δεν νοούνται:
«Επίσης, επικρατούσε μια ατμόσφαιρα αμεσοδημοκρατίας, όπου όλοι μπορούσαν να πουν ανοιχτά τη γνώμη τους, ακόμα και στην ιδιοκτήτρια της εφημερίδας.»
Η ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΗΝ "LIFO" ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΚΟΤΕΡΗΣ ΚΑΙ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΟΤΕΡΗΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑΣ.
ΑπάντησηΔιαγραφή