'Αρρωστη καρδιά δε βρισκει γιατρειά στη λησμονιά.
Σε μια από τις τελευταίες συνεντεύξεις του ο Θεόδωρος Αγγελόπουλος είχε δηλώσει "αριστερός τελών εν συγχύσει",
προτρέποντάς μας, εμμέσως πλην σαφώς,
να είμαστε καλά παιδιά και ν' ακούμε τον κύριο Γιούνκερ.
Δεν του ρίχνεις, βεβαίως, και άδικο.
πώς να αποχαιρετήσει την Ευρώπη των Λαών, εντός της οποίας γνώρισε τη δόξα
και την επαγγελματική επιτυχία;
Πώς ν'αποδεχθεί ότι η ανεπανάληπτη ευημερία του δυτικού κόσμου και των Ελλήνων, ειδικά, αποδεικνύεται το εργαλείο
για τη μετατροπή της ηπείρου μας σε στρατόπεδο εργασίας;
Ίσως, αν δεν κοβόταν τόσο απότομα και τραγικά το νήμα της ζωής του,
να είχε πλέον καταλάβει και να είχε εξέλθει της συγχύσεως.
Εμείς όμως είμαστε εδώ, αρχές του Σεπτέμβρη,
χωρίς πολλά περιθώρια για ν' αναπολούμε τις διακοπές
και να παρατηρούμε τ' άσπρα μέρη κάτω απ'το μαγιό της αγαπημένης μας,
που λέει και ο Δεληβοριάς.
Ο χειμώνας θα 'ναι βαρύς και το ξέρουμε.
Ξέρουμε επίσης ότι οι δεξιοί της φιλελεύθερης Αριστεράς (βλ. υπεύθυνης)
κατηγορούν τους κανονικούς αριστερούς,
αυτούς που ζητάνε να 'θουν τα πάνω κάτω, είτε ως γραφικούς
είτε, ακόμη χειρότερα, ως νεροκουβαλητές στο μύλο της διόγκωσης του φασιστικού εσμού.
Θεωρούν, προφανώς, ότι συνεργώντας στην επιβολή μιας εξουθενωτικής για τα λαϊκά και μεσαία στρώματα πολιτικής οι ναζί θα πάνε σπίτι τους
και θα σταματήσουν να προσελκύουν ανέργους,
ημιαπασχολούμενους και λοιπούς απελπισμένους.
Τα πράγματα είναι απλά.
Όσο η Αριστερά αναπαράγει την εικόνα της νηφάλιας, εξισορροπητικής δύναμης,
που προσβλέπει στον καπιταλισμό, για να γιατρέψει τις πληγές του,
τόσο οι φασίστες θα κυριαρχούν.
H Αριστερά του σαλονιού έχει ρόλο όταν υπάρχει σαλόνι.
Σύντροφοι, είμαστε πλέον στο αλώνι.
Θέλω τον Σεπτέμβρη μου πίσω...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου