Η θανάσιμη απλότητα των ιδεών

Σε πρόσφατη δημοσκόπηση της VPRC υπάρχουν μερικά πολύ ενδιαφέροντα στοιχεία, χαρακτηριστικά της κινητικότητας ή και της σύγχυσης που επικρατεί στο εκλογικό σώμα. 

Αρκετοί ψηφοφόροι (3/10) της Χρυσής Αυγής, η οποία εμφανίζει μεγάλη δυναμική ανόδου, δηλώνουν πως συμπαθούν τον Αλέξη Τσίπρα.

 (Αντίθετα κανείς τους δεν έχει θετική γνώμη για την Αλέκα Παπαρήγα.) 

Προφανώς ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ σε καμία περίπτωση δεν εκπροσωπεί τον κομμουνισμό, που παραδοσιακά αποστρέφονται τα πιο συντηρητικά στρώματα, 

γίνεται όμως αποδεκτός σε ένα βαθμό όσο διατηρεί το αντιμνημονιακό λάβαρο.

Στον ΣΥΡΙΖΑ, που δείχνει να αποκτά προβάδισμα έναντι της ΝΔ,

 μόνο ένας στους 10 έχει θετική άποψη για τον Νίκο Μιχαλολιάκο, 

αλλά 4 στους 10 βλέπουν με καλό μάτι τον Πάνο Καμμένο. 

Η συμπάθεια ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ προς τον αρχηγό των Ανεξάρτητων Ελλήνων έχει ιστορία, αφού μόλις τον Ιούλιο περίπου οι μισοί από αυτούς τον αποδέχονταν θετικά. 

Τα αισθήματα είναι σχεδόν αμοιβαία, με τους μισούς σημερινούς υποστηρικτές των ΑΝ.ΕΛ. να ανταποδίδουν τη συμπάθεια για τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Μεσαία κοινωνικά στρώματα, ψηφοφόροι κομμάτων του φιλελεύθερου τόξου, 

θα έδιναν περίπου την παρακάτω ερμηνεία: 

Ότι πρόκειται για εξτρεμιστικές πολιτικές δυνάμεις που, παρά το διαφορετικό ιδεολογικό πρόσημο, μοιάζουν μεταξύ τους στο ότι καλούν τις μάζες να αντιδράσουν βίαια και παράλογα σε αυτό που βιώνουν. Οι πιο φανατικοί αναγνώστες της Καθημερινής ίσως να επικαλούνταν την περίφημη θεωρία των άκρων σύμφωνα με την οποία όποιος αμφισβητεί τη σημερινή πολιτική και οικονομική κατάσταση δεν είναι παρά εχθρός της δημοκρατίας.

Όμως το ερώτημα παραμένει. 

Τι ενώνει ένα τμήμα των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ,

 των Ανεξάρτητων Ελλήνων και της Χρυσής Αυγής; 

Νιώθουν προδομένοι, καταδικάζουν φραστικά το πολιτικό σύστημα, 

ζητούν τιμωρία των ενόχων. 

Αυτό ήταν το αρχικό πλαίσιο της διαμαρτυρίας, όταν ακόμα και δημοφιλείς τηλεοπτικές εκπομπές καλούσαν τον κόσμο πέρυσι το καλοκαίρι να κατέβει στο Σύνταγμα, στις συγκεντρώσεις των αγανακτισμένων. 

Από εδώ και τα απολίτικα συνθήματα «κλέφτες, κλέφτες» και οι μούντζες στο Κοινοβούλιο. Η συνύπαρξη με αυτό το αυθόρμητο λαϊκό στοιχείο, για την οποία κατηγορούν τους αριστερούς οι φιλελεύθερες κεντρώες δυνάμεις που αποδοκίμασαν εντόνως την αισθητική των συγκεντρώσεων στο Σύνταγμα, είναι ένα επιμέρους αληθινό περιστατικό που αποκρύπτει μια βαθύτερη αλήθεια.

Τελικά αυτό που ενώνει ένα μέρος των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ, των Ανεξάρτητων Ελλήνων και της Χρυσής Αυγής είναι η απλοϊκή αντίληψη που έχουν για την κρίση – ότι δεν πρόκειται για κρίση του συστήματος, κρίση ενός τρόπου παραγωγής, αλλά για φαινόμενα ασυδοσίας, διαφθοράς, παρανομίας και υπερβολικού πλουτισμού κάποιων προσώπων. Και εδώ είναι που συναντιούνται οι νηφάλιοι παρατηρητές του Πρόταγκον με τους φωνακλάδες ακροατές του Τράγκα. 

Αν και μισούν ο ένας τον άλλο θανάσιμα, ερμηνεύουν τελικά με τον ίδιο τρόπο. 

Γιατί τελικά παρά τις πολιτιστικές αντιθέσεις τους, και τα δύο μέρη λειτουργούν κάτω από την κυριαρχία των ίδιων ιδεών.

Η ψυχολογική ενότητα του λαού σε συνθήκες μαζικής θλίψης και μείωσης της συμμετοχής στο δημόσιο χώρο, διαμεσολαβείται από τα μέσα ενημέρωσης. 

Τα αστεία βγαίνουν από τις διαφημίσεις, είναι ατακαριστά και αναπαράγονται μαζικά. Οι ταξικές διαφορές γεφυρώνονται μέσα από τα σίριαλ. 

Έπειτα ο βομβαρδισμός με θρύμματα αλήθειας και «αποκαλυπτικά ρεπορτάζ» επιτείνει την πολιτική απογοήτευση. Τα πρόσωπα για τα οποία μαθαίνουμε ότι πουλήθηκαν και αγοράστηκαν συγκεντρώνουν το θυμό και την οργή. 

Μα τίποτε απ’ όλα αυτά δεν βγάζει νόημα.

Σε αυτό το κατακερματισμένο τοπίο η προσωρινή πολιτική υπεροχή του ΣΥΡΙΖΑ οφείλεται στο ότι δίνει μια υπόσχεση σοσιαλδημοκρατικής στροφής που, 

παραμερίζοντας τα βαθιά συστημικά αίτια της κρίσης, 

ξεγελάει τα πληβειακά στρώματα ότι κάτι μπορεί να τους δώσει 

καθησυχάζοντας παράλληλα τη μεσαία τάξη. 

Αν αποτύχει, είναι ήδη ορατοί οι πόλοι υποδοχής των προδομένων οπαδών του.

(ΠΡΙΝ, 16 Σεπτεμβρίου 2012)

http://aristerovima.gr/blog.php?id=3679