Θ. ΚΑΡΤΕΡΟΣ: Ο Μπαλοτέλι κι εμείς

Άνοιξε λίγο η καρδούλα μας, εδώ που τα λέμε,
με τα δυο γκολ του Μπαλοτέλι στον ημιτελικό της Ιταλίας με τη Γερμανία.
Πρώτον, γιατί και τα δυο μπήκαν στη γερμανική εστία.
Δεύτερο, γιατί ο Μπαλοτέλι πάλλει όσο να ‘ναι τις αριστερές μας χορδές: 

 Είναι μαύρος, κατάμαυρος,

 έχει περάσει μαύρα παιδικά χρόνια μεταξύ ρατσισμού και μαύρης ανέχειας,
είναι τρελός για το μέσο όρο των λογικών,
ιδιόρρυθμος για το μέσο όρων των ομόρρυθμων
και εξτρεμιστής για το μέσο όρο των μετριοπαθών –ή των μετρίων.
Ξέρει μπάλα,
είναι τρελός, αλλά τον αγαπάω, είπε ο Μαντσίνι γι’ αυτόν.
Εμείς να δει!
Πού τον είδαμε να στέλνει τα πάντσερ για επισκευή μετά το στραπάτσο και τη Μέρκελ στο σπίτι τις για ύπνο, χωρίς συνέντευξη τύπου, μετά τη σύνοδο κορυφής.

ΤΟΥ ΘΑΝΑΣΗ ΚΑΡΤΕΡΟΥ 

Είναι σοβαρά πράγματα αυτά θα πείτε, να βγάζει κανείς στο ποδόσφαιρο, και μάλιστα στο ποδόσφαιρο που παίζουν άλλοι, τα απωθημένα του για τη Μέρκελ και το γερμανικό προτεσταντισμό των αγορών; Ε, δεν είναι.
Κι αφού δεν είναι ας μας επιτραπεί να βγάλουμε τα εν λόγω απωθημένα, μαζί με μια αύρα κατάθλιψης, με τον έτερο Ιταλό σούπερ Μάριο –τον Μόντι.
 Ο οποίος το έβαλε επίσης το γκολάκι του στη Μέρκελ και στη σιδηρά της ομάδα, και μάλιστα το έβαλε αν πιστέψουμε τις πληροφορίες, παίζοντας όπως ο Μπαλοτέλι –επιθετικά και τρελά για τα μέτρα της Ευρώπης και φυσικά για τις προδιαγραφές ενός ατσαλάκωτου τραπεζίτη όπως ο ίδιος.

Συμμάχησε με τον Ραχόι, έπαιξαν σκληρή άμυνα και στο τέλος με μια αντεπίθεση της τελευταίας ώρας κατάφεραν ένα πρώτο ρήγμα στα γερμανικά δίχτυα,
ή στις πολιτικές της λιτότητας κατά τον Νίκο Χουντή. 

Πανηγύριζαν λοιπόν όλη νύχτα οι Ιταλοί και αναλύθηκαν σε ύμνους οι εφημερίδες και τα ΜΜΕ τους γενικώς για τους δύο σούπερ Μάριο. Και με το δίκιο τους οι άνθρωποι. Διότι το ποδόσφαιρο μπορεί να λένε ότι δεν είναι σωστό να μπλέκει με την πολιτική, αλλά μπλέκει χωρίς να μας ρωτήσει.

Με τη συγκεκριμένη πολιτική της Γερμανίας μάλιστα μπλέκει και το κρίκετ και το μπάντμιντον ακόμα που λέει ο λόγος. Κι αν η Ελλάδα κέρδιζε τη Γερμανία το ίδιο μάλιστα βράδυ που κάποιος σούπερ Αντώνης (λέμε τώρα) υποχρέωνε τη Μέρκελ να κάνει ένα έστω μικρό βήμα πίσω με το μνημόνιο, να δείτε τι θα γινόταν στο Σύνταγμα και στο Λευκό Πύργο.

Δυστυχώς όμως αυτό δεν έγινε ούτε στα όνειρά μας. Με αποτέλεσμα να επενδύουμε ωραία αισθήματα στους Ιταλούς, στον Μπαλοτέλι πρωτίστως, που μετά το δεύτερο γκολ στάθηκε ακίνητος σε στυλ κοιτάξτε με, εγώ το έκανα αυτό στους πανίσχυρους.

Αλλά και στον Μόντι λίγο, γιατί αν και συντηρητικός ως τραπεζίτης έκανε αυτό που έταξαν ότι θα κάνουν οι δικοί μας –πλην οι τελευταίοι εν ευθέτω χρόνω. 

Τελικώς εκτονωθήκαμε μεν κάπως, μας έμεινε δε η πίκρα. Οι Ιταλοί να βρεθούν εν μια νυκτί με δυο «σούπερ» κι εμείς να μην έχουμε κανέναν; Να φάμε τέσσερα από τους Γερμανούς, παρουσία μάλιστα της όλο και πιο ευτυχισμένης με κάθε γκολ Μέρκελ, δεν είναι και για χαρά.

Τουλάχιστον όμως η ομάδα εκεί έπαιξε κι έχασε. Ίδρωσαν τις φανέλες τους οι παίχτες μας. Να έχουμε όμως την ομάδα που αποκαλείται κυβέρνηση, και δεν κατέβηκε καν στον αγώνα στις Βρυξέλλες, αυτό δεν τρώγεται με τίποτε.

Διότι ο δικός μας Σαμαράς (σκέτο) αποσύρθηκε από τον αγώνα με επιστολή, στην οποία εξηγούσε ότι είμαστε χαμένοι από χέρι. Και ενώ ο Ιταλός σούπερ Μάριο έδινε τη δική του μάχη, μαζί με τον Ισπανό, για να μην υποστούν οι χώρες τους ότι η Ελλάδα, ο πρωθυπουργός της Ελλάδας
βεβαίωνε γραπτώς ότι δικαίως έχει υποστεί η Ελλάδα όσα έχει υποστεί
και δεσμευόταν ότι θα εκτίσουμε την ποινή μας στο ακέραιο!

Τι να πεις. Ας χτυπήσουν και λίγο το κεφάλι τους όμως οι έμφοβοι.
Διότι Μπαλοτέλι στη μπάλα και Μόντι στην πολιτική δεν έχουμε.
Μπαλοτέλι όμως στην πολιτική έχουμε, αλλά τον αφήσαμε στην αντιπολίτευση…
avgi.gr