Ωραία ρε βλάκα, τα κατάφερες!
Είναι από τις πολύ λίγες φορές που αποφασίζω να αναδημοσιεύσω κείμενο
που δεν είναι δικό μου.
Οι γραμμές που ακολουθούν ανήκουν στην πολύ καλή μου φίλη Αλίκη Παπαχελά.
Και παρά το ότι δεν χρησιμοποιώ εύκολα τους υπερθετικούς,
θα τολμήσω να πω ότι μέσα στον ψεύτικο τούτο κόσμο του ίντερνετ,
η διαδικτυακή Aliki, το Αλικάκι μας, η δική μου "Άλις" -είναι πάντα παρούσα.
Η Αλίκη βιώνει την κρίση πάνω απ'όλα με χιούμορ, αλλά και με οργή.
Όπως όλοι μας.
Και οι γραμμές που ακολουθούν, νομίζω πως λίγο έως πολύ, εκφράζουν όλους εμάς,
τους πολίτες μιας χώρας που κάθε μέρα δείχνει να μάς αποχαιρετά
με τον δικό της ιδιαίτερο τρόπο.
Μάς τσουβάλιασαν όλους μαζί σε ένα σταυροδρόμι που δεν επιλέξαμε. Μάς οδήγησαν παραμονές των εκλογών όλους με καλυμμένα τα μάτια, και μάς ρωτάνε πού θέλουμε να πάμε. Και δεν ξέρουμε τι είναι καλύτερο για μας. Τόση οργή άραγε πού μπορεί να σε οδηγήσει; Πόσο μακριά;
Το κείμενο που ακολουθεί δεν θα μπορούσε παρά να είναι όλο ..δικό μας.
Ωραία ρε βλάκα, τα κατάφερες!
Επειδή σε καλοπληρώσανε, για να μου πείς, ότι με την λιτότητα και την απαξίωση θα βγούμε απ την κρίση που εσύ και τ αφεντικά σου δημιουργήσατε.
Πού ακούστηκε ότι κόβοντάς μου τα πάντα θα αναπτυχθώ;
Έχεις ακούσει ποτέ, να κόβουν σε μωρό το γάλα και να αναπτύσσεται;
Στον θάνατο το οδηγεί!
Μου έκοψες τα λεφτά, μου έκοψες την ζωή, μου έκοψες τις διόδους...
Και;
Τι κατάλαβες;
Μείωσες την αξία της περιουσίας μου, πατρογονικής και προσωπικής στο 1/4.
Μού αύξησες την φορολογία στα ανύπαρκτα πιά εισοδήματά μου.
Μου στέρησες βασικά αγαθά για την επιβίωσή μου.
Με άφησες άνεργο και χωρίς μία.
Με έκανες να μην έχω να πάω μιά βόλτα.
Με έκανες να απομονωθώ απ τους φίλους μου, επίσης επειδή δεν έχω.
Με έκανες να φοβάμαι να σηκώσω το τηλέφωνο ή ν ανοίξω την πόρτα.
Με έκανες να μην ξέρω τι να πω στα παιδιά μου, γιατί αλλάζουν σχολείο ή γειτονιά.
Με έκανες καταθλιπτικό και κατηφή.
Με έκανες να βλέπω τους τοίχους του σπιτιού μου σαν τα ντουβάρια της φυλακής μου.
Με έκανες να μην μπορώ να βοηθήσω κανέναν δίπλα μου.
Με έκανες να μην ξέρω τι να πω στον γέροντα πρόγονό μου, όταν με ρωτάει "γιατί;"
Με έκανες να μην μπορώ ούτε το κατοικίδιό μου να ταΐσω.
Με έκανες να μην βρίσκω πουθενά χαρά.
Κυρίως με έκανες, την κάνη που ήθελα να στρέψω πάνω σου,
για όσα κακά μου έκανες, να την στρέφω στο δικό μου κεφάλι.
Τρία δεν κατάφερες να μου πάρεις:
Την αξιοπρέπεια, την ελπίδα, και το χαμόγελο.
Και μ' αυτά θα σε πολεμήσω,
όσο και να προσπαθείς να με εξαθλιώσεις μέχρις εσχάτων.
Τον νου σου, γιατί είναι πολύ ισχυρά όπλα.
Και τώρα πιά είμαστε απέναντι:
Ή εσύ ή εγώ!
Κυριακή κοντογιορτή!
----
Να προσθέσω και γω ως Κίρκη ένα μπράβο για τόσο καίριο κείμενο που αγγίζει όλους μας γιατί λέει απλά και ανεπιτήδευτα ΜΕΓΑΛΕΣ ΑΛΗΘΕΙΕΣ.
Σ ευχαριστώ και γω Αλίκη μου και ειναι χαρά μεγάλη που είμαστε έστω και ιντερνετικά φιλαράκια;))
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου