Χρυσοχοΐδης: Ο Σπύρος Βούγιας δε μπορει να μη θυμάται....

Παρά το γεγονός ότι όλα γύρω μας αλλάζουν δραματικά και οι κάθε είδους βεβαιότητες καταρρέουν με πάταγο, ορισμένες θλιβερές αντιλήψεις του παρελθόντος εξακολουθούν να υπάρχουν στο δημόσιο πεδίο ως αμετακίνητες σταθερές.

Μια απ' αυτές, η υποκρισία και το εύκολο ανάθεμα. Το αποδεικνύει ο ορυμαγδός που σηκώθηκε όταν είπα ότι δεν διάβασα το μνημόνιο γιατί είχα πολλή δουλειά στο υπουργείο Προστασίας του Πολίτη, όπου είχα τοποθετηθεί μετά την εκλογική νίκη του 2009.

Κι όμως, είπα την αλήθεια, και το ήξεραν πολλοί. Ωστόσο κανείς από τους δημόσιους τιμητές δεν θέλησε να το διακριβώσει, με τους περισσότερους να προτιμούν το φθηνό σχόλιο ή να το θεωρούν χρυσή ευκαιρία για εύκολη κριτική. Δεν με ενόχλησε.

Ουδέποτε ενοχλήθηκα ακόμη κι από την άδικη κριτική, πολύ περισσότερο που η παραδοχή μου αυτή και η αυτοκριτική πως ήταν λάθος που ψήφισα κάτι που δεν γνώριζα στις λεπτομέρειές του, "φώτισε" μιαν ακόμη προβληματική πλευρά της "πρωθυπουργοκεντρικής" δημοκρατίας μας.

Δεν με ενόχλησε και δεν θα επανερχόμουν, αδιαφορώντας για το όποιο κόστος, για λόγους που έχουν να κάνουν με τις πάγιες αρχές μου να μην αναφέρομαι δημοσίως σε γεγονότα που ανακαλούν σε κάποιους συμπολίτες μας οδυνηρές μνήμες, αν ανάμεσα σε όλους εκείνους που άσκησαν δριμεία κριτική δεν υπήρχε κι ένας που όχι απλώς ήξερε την αλήθεια του ισχυρισμού μου, αλλά την ήξερε από "πρώτο χέρι".

Γιατί πράγματι, ο Σπύρος Βούγιας, υφυπουργός Προστασίας του Πολίτη τότε, δεν μπορεί να μη θυμάται.

Δεν μπορεί να μη θυμάται τους εξοντωτικούς εργασιακούς ρυθμούς, 

την αγωνία να μην υπάρξει νεκρός στις καθημερινές διαδηλώσεις, 

τις συνεχείς συσκέψεις μέχρι αργά τη νύχτα στο υπουργείο. 

Κι αν έχει ξεχάσει όλα αυτά, δεν μπορεί να μη θυμάται την εφιαλτική 5η Μαΐου, ακριβώς μια μέρα πριν από την ψήφιση του μνημονίου με τη διαδικασία του κατεπείγοντος...

Η αλήθεια που είπα, γνωρίζω ότι έπασχε. Αλλά ήταν ολόκληρη. 

Όπως ολόκληρη ήταν και η υποκρισία πολλών απ' όσους εξανέστησαν.

Μιχάλης Χρυσοχοΐδης