Αντώνης Σαμαράς:Οι σκιές ενός… παρ’ ολίγον Κίρχνερ - Του Γιάννη Κιμπουρόπουλου

Ο αρχηγός της ΝΔ Αντώνης Σαμαράς, που σήμερα επενδύει τα πάντα στο δίλημμα «αυτοδυναμία ή δεύτερες εκλογές», 

φιλοτεχνεί με προσοχή το προφίλ του άφθαρτου πολιτικού 

ή τουλάχιστον του λιγότερο συνένοχου στο πάρτι της διαφθοράς

που στήθηκε τις τελευταίες δεκαετίες από τον δικομματισμό. 

Μερικά γεγονότα τον βοηθούν σ’ αυτό. 

Κυρίως η απουσία του από τα κυβερνητικά αξιώματα για 16 χρόνια, από το 1993, 

οπότε αποχώρησε ηχηρά από την κυβέρνηση Μητσοτάκη, 

μέχρι το 2009, οπότε ανέλαβε για δέκα μόλις μήνες το υπουργείο Πολιτισμού.

Ωστόσο, και αυτή η σύντομη θητεία σε ένα υπουργείο χαμηλής πολιτικής έντασης σκιάζεται από αποφάσεις κλασικής πελατειακής πολιτικής. 

Η πιο χαρακτηριστική ήταν η διοικητική «μετάθεση» 

του ναού του Επικούρειου Απόλλωνα στη Φυγαλεία, 

από την Ηλεία στην εκλογική του περιφέρεια, τη Μεσσηνία. 

Και μάλιστα λίγες μέρες πριν τις εκλογές του Οκτωβρίου του 2009. 

Η φαιδρότητα αυτή κρίθηκε παράνομη 

και ανακλήθηκε από τον διάδοχό του κ. Σαμαρά στο ΥΠΠΟ Π. Γερουλάνο 

(με τον οποίο ο κ. Σαμαράς συνυπάρχει ανάμεσα στους έσχατους κλάδους του Μπενάκειου γενεαλογικού δένδρου). 

Ανάλογης… ιλαρότητας καταγγελίες 

είναι και αυτές που αφορούν τις προσλήψεις στο Μουσείο της Ακρόπολης. 

Όταν «εμπειρικό» ρεπορτάζ τηλεοπτικής εκπομπής αποκάλυπτε ότι ένας στους δύο υπαλλήλους δήλωνε… Καλαματιανός, 

ο διευθυντής του Μουσείου Δ. Παντερμαλής αποκαθιστούσε την αλήθεια,

 δηλώνοντας πως από τους 126 μόνον 27 (ήτοι 1 στους 5!) είναι από τη Μεσσηνία.

Φυσικά, αυτά είναι μικρές ασκήσεις παλαιοκομματισμού.
Μεγαλύτερη βαρύτητα για τη σημερινή τραγωδία του χρέους
έχει η άμεση ή έμμεση εμπλοκή του σημερινού αρχηγού της ΝΔ
στο διαχρονικό και διακομματικό σκάνδαλο της προμηθευτικής «κατάληψης» του ΟΤΕ
από τη Siemens και την Intracom.

Την περίοδο ’89-’90, στη διαδοχή οικουμενικής και κυβέρνησης Τζαννετάκη, εδραιώθηκε η πρακτική των απευθείας αναθέσεων
στις δύο εταιρίες της προμήθειας ψηφιακών παροχών στον ΟΤΕ.

Ο κ. Σαμαράς υπήρξε διαδοχικά υπουργός Οικονομικών και Εξωτερικών
 στις κυβερνήσεις αυτές, χωρίς να καταγραφεί κάποια αντίρρησή του.

Παραδόξως, η περιπέτεια του ΟΤΕ (ο νόμος Μάνου για τον στρατηγικό επενδυτή)
ήταν ένας από τους λόγους, μαζί με το Μακεδονικό, που προκάλεσαν τη ρήξη του Σαμαρά με τον Κ. Μητσοτάκη, την αποχώρησή του και την πτώση της κυβέρνησης το ’93.

Ο ίδιος αποχώρησε για «να αποτρέψει τα επερχόμενα δραματικά γεγονότα στο εθνικό θέμα της Μακεδονίας και τη νομιμοποίηση της επαίσχυντης πώλησης του ΟΤΕ»,
όπως δήλωνε στις 6/9/1993 και τους ίδιους λόγους επικαλείτο ο βουλευτής Γ. Συμπιλίδης που ανεξαρτητοποιήθηκε λίγες μέρες μετά προκαλώντας την πτώση της κυβέρνησης.

Ίσως έχει έναν συμβολισμό το γεγονός ότι το πιο διαχρονικό σκάνδαλο της μεταπολιτευτικής ιστορίας, μετά από πολλές ατελέσφορες δικαστικές έρευνες και εξεταστικές επιτροπές της Βουλής,
κλείνει «συναινετικά» επί κυβέρνησης Παπαδήμου,
με μια επαίσχυντη οικονομική ανταλλαγή με τη Siemens,
 με τη συμφωνία και του κ. Σαμαρά.

Ωστόσο, ελάχιστοι κρίνουν πια τον αρχηγό της ΝΔ με βάση αυτές τις σκιές.
Ο κ. Σαμαράς απειλείται περισσότερο από τη «ρετσινιά» της ανακολουθίας
και του τυχοδιωκτισμού, με αποκορύφωμα
την πλήρη προσχώρησή του στο μνημονιακό μπλοκ.

Αν και υπερασπίζεται σθεναρά ένα προφίλ σταθερών αρχών και αξιών,

που ιδεολογικά αντιστοιχούν στη «λαϊκή πατριωτική δεξιά»,
έχει ένα πλούσιο παρελθόν αυτοαναιρέσεων.

«Δεν είμαστε κόμμα συγγενές με τη Ν.Δ.», διεκήρυσσε για την Πολιτική Άνοιξη,
το κόμμα της «υπέρβασης» που ίδρυσε μετά την αποχώρησή του από τη ΝΔ,
και για πολύ καιρό καλούσε «όσους προβλέπουν επανασυγκόλληση
να αποκολληθούν από την πλάνη τους».

Αυτά μέχρι το 2004, οπότε επισημοποίησε τη δική του επανασυγκόλληση με τη ΝΔ 
και εκλέχτηκε ευρωβουλευτής της. 
Μετά την εκλογική συντριβή της ΝΔ το 2009 ο Αντώνης Σαμαράς 
σήκωσε το βάρος μιας ιστορικής αναμέτρησης στη συντηρητική παράταξη,
 μετατρέποντάς την από ρεβάνς έναντι του «οίκου Μητσοτάκη» 
σε σύγκρουση της «λαϊκής δεξιάς» με τον νεοφιλελευθερισμό. 


Πέτυχε ενδοκομματικό θρίαμβο τον οποίο στη συνέχεια
 επένδυσε στην ηχηρή αντι-μνημονιακή ρητορική, 
τουλάχιστον μέχρι και την καταψήφιση του Μεσοπρόθεσμου Προγράμματος, τον Ιούνιο του 2010. Εντός της Ν.Δ. για ένα διάστημα διαμορφώθηκε ένας αθυρόστομος πόλος 
που φλέρταρε με την ιδέα μιας διάρρηξης των σχέσεων με την Ε.Ε. και την Ευρωζώνη,
 ακόμη και της στάσης πληρωμών.

Και, ίσως, φαντασιωνόταν το ενδεχόμενο ο Σαμαράς
να εξελιχθεί σε έναν Έλληνα Κίρχνερ
(ο περονιστής πρόεδρος της Αργεντινής που διέγραψε το 75% του χρέους της).

Φυσικά, ο Αντ. Σαμαράς επέλεξε να μη γίνει ούτε Κίρχνερ,
ούτε καν Τρικούπης ή Βενιζέλος.
Πράγμα που, εκτός από τη ρετσινιά της ανακολουθίας (λαϊκιστί: «κωλοτούμπας»),
του κοστίζει τη συγκρότηση ενός ανταγωνιστικού πόλου, των «Ανεξάρτητων Ελλήνων» του Π. Καμμένου που ίσως αποδειχθεί μοιραίος για την πολυπόθητη αυτοδυναμία.

Και είναι αμφίβολο αν αυτή την απώλεια μπορεί να την αντισταθμίσει
 η μεταστροφή του μιντιακού καρτέλ σε μια στάση που διαβαθμίζεται
από διακριτική έως κραυγαλέα θερμή.
Κι αν στην περίπτωση του ΔΟΛ η εξήγηση ακούει απλώς στο όνομα Ανδρέας Ψυχάρης, 

στην περίπτωση των λοιπών δυνάμεων της μιντιακής διαπλοκής,
η στήριξη Σαμαρά είναι ανταμοιβή για την ένταξή του στο μνημονιακό μαντρί,
αλλά και έκφρασης μιας συστημικής αγωνίας
για το «ποιος θα κυβερνά αυτόν τον τόπο»,
πάντα υπό τις εντολές της τρόικας.
http://monopressgr.wordpress.com/2012/04/11/%CE%B5%CE%BA%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%B9%CE%BA%CE%AD%CF%82-%CF%83%CE%BA%CE%B9%CE%AD%CF%82-%CF%87%CF%84%CF%85%CF%80%CF%8E%CE%BD%CF%84%CE%B1%CF%82-%CF%84%CE%BF%CE%BD-%CF%83%CE%B1%CE%BC%CE%B1%CF%81%CE%AC/