Η κηδεία κάθε ανθρώπου χρήζει γενικού σεβασμού ακόμα και στις περιπτώσεις που ο αποθανών έχει προκαλέσει σοβαρή βλάβη στο κοινωνικό σύνολο. Πρόκειται για προαιώνια ηθική επιταγή, στην οποία μια πολιτισμένη κοινωνία πρέπει να παραμένει πιστή.
Ωστόσο, όταν μια κηδεία μετατρέπεται σε πολιτικό γεγονός, όχι απλώς δικαιούμαστε, αλλά οφείλουμε να την κρίνουμε πολιτικά.
Η κηδεία του Κωνσταντίνου Γλύξμπουργκ καταφανώς εμπίπτει στην κατηγορία της κηδείας-πολιτικού γεγονότος.
Οι εικόνες που μεταδίδει live η δημόσια τηλεόραση (φευ!) πιστοποιούν ότι δεν έχουμε να κάνουμε με την κηδεία ενός ιδιώτη, αλλά με μια οργανωμένη πολιτική εκδήλωση, με τα συνθήματα, τις σημαίες και τους πολιτικούς συμβολισμούς της μοναρχίας.
Καρικατούρες
Θα ήταν εύλογος ο ισχυρισμός ότι η δημοκρατία μπορεί να ανέχεται και τους αρνητές της, πόσο μάλλον όταν πρόκειται για καρικατούρες. Μπορούν όμως να διατυπωθούν δύο πολύ σοβαρές αντιρρήσεις σε αυτόν τον ισχυρισμό.
Πρώτον, η μοναρχία στην Ελλάδα ήταν πάντοτε μια καρικατούρα των ευρωπαϊκών μοναρχιών. Στη χώρα μας οι επικυρίαρχες Μεγάλες Δυνάμεις επέβαλαν ξένους βασιλιάδες, προκειμένου να λειτουργούν ως τοποτηρητές των συμφερόντων τους.
Ο ίδιος ο Κωνσταντίνος Γλύξμπουργκ υπήρξε η πιο μεγάλη καρικατούρα μεταξύ των Ελλήνων βασιλιάδων. Μελετώντας την πολιτεία του, δυσκολεύεται κανείς να βρει έστω και μία πράξη του που να μη συνδύαζε την απερίγραπτη ανοησία με τον βαθύ αυταρχισμό.
Το γεγονός ότι η μοναρχία στην Ελλάδα υπήρξε πάντοτε καρικατούρα ουδόλως σημαίνει ότι δεν προκάλεσε τεράστια ζημιά στο λαό.
Από τη Μικρασιατική Καταστροφή έως την Αποστασία και τη χούντα, οι βασιλιάδες φέρουν βαρύτατες ευθύνες για τις μεγαλύτερες ελληνικές τραγωδίες.
Κυβερνητική χορηγία
Η δεύτερη αντίρρηση είναι ότι η κηδεία του Γλύξμπουργκ δεν αποτελεί ένα event που οργάνωσαν οι συγγενείς και οι οπαδοί του. Σε αυτήν την περίπτωση, το όλο πράγμα θα εξακολουθούσε να είναι ενοχλητικό, αλλά η πολιτική του σημασία θα ήταν μειωμένη.
Ενώ η κυβέρνηση είχε ανακοινώσει ότι η κηδεία δεν θα γίνει δημοσία δαπάνη, στην πραγματικότητα έχουμε να κάνουμε με ένα γεγονός που χρηματοδοτείται από το κράτος και καλύπτεται πολιτικά από τη Νέα Δημοκρατία. Η διαμόρφωση του περιβάλλοντος χώρου στο Τατόι, το «λαϊκό» προσκύνημα στη Μητρόπολη, η κάλυψη από τα κρατικά ΜΜΕ και η εκπροσώπηση της κυβέρνηση στο ανώτερο επίπεδο (Πικραμμένος, Μενδώνη, Σαμαράς) δεν αφήνουν αμφιβολία ότι πρόκειται για μια δημόσια κηδεία, έστω και αν δεν ονοματίζεται έτσι.
Το «Ψωμί, ελιά και Κώτσο βασιλιά» αποτελεί έτσι κι αλλιώς φαιδρή αθλιότητα. Το να ακούγεται όμως στο κέντρο της Αθήνας με κυβερνητική χορηγία, συνιστά πρόκληση.
Το κόμμα του βασιλιά
Βασικός υπεύθυνος για την κυβερνητική χορηγία στην αντιδημοκρατική πρόκληση είναι βέβαια ο ίδιος ο πρωθυπουργός. Θέτοντας υπό την αιγίδα του το μοναρχικό πολιτικό event ο Κυριάκος Μητσοτάκης επιδιώκει να πετύχει δύο πολιτικούς στόχους.
Ο πρώτος είναι να κλείσει το μάτι στα βασιλικά και ακροδεξιά ακροατήρια. Να δείξει δηλαδή στους οπαδούς του βασιλιά ότι η Νέα Δημοκρατία είναι το κόμμα τους. Με ανάλογο τρόπο πολιτεύεται άλλωστε η κυβέρνηση στην καταστολή και το μεταναστευτικό.
Η επικράτηση της Νέας Δημοκρατίας εξαρτάται από το αν κρατήσει στην εκλογική πελατεία της την πλειονότητα των ψηφοφόρων της Χρυσής Αυγής και των άλλων ακροδεξιών μορφωμάτων. Πρόκειται για ένα αμοραλιστικό παιχνίδι με την ίδια τη δημοκρατία.
Ο δεύτερος στόχος είναι η παραχάραξη της πρόσφατης πολιτικής Ιστορίας. Αν αποσιωπηθεί η ενοχή του Γλύξμπουργκ για την Αποστασία και τη χούντα, αυτομάτως αλλάζει η πρόσληψη της πορείας του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη και κατ’ επέκταση όλης της οικογένειας.
Από τη στιγμή που Γλύξμπουργκ και Μητσοτάκης υπήρξαν οι ιθύνοντες νόες της Αποστασίας, οι κρίσεις για τις πράξεις τους δεν μπορεί παρά να είναι κοινές. Το πώς αντιλαμβανόμαστε το παρελθόν έχει άμεση επίπτωση στο πώς σκεφτόμαστε το παρόν -και ο πρωθυπουργός το γνωρίζει καλά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου