12 χρόνια μετά, κρατώ φυλακτό την εικόνα από τα πυρετικά μάτια μιας παρέας 15χρονων, ένα βραδάκι στη γωνία Σταδίου και Καραγεώργη Σερβίας.
Τα ρούχα μικρομέγαλα, να μιμούνται «αντάρτικο», φόβος και γενναιότητα μιας βίαιης, απότομης ενηλικίωσης, τσαμπουκάς στους ρόμποκομπ του απέναντι πεζοδρομίου, με εκείνα τα αστεία που είναι παιδικά και εφηβικά συνάμα.
Όδευαν στο παράταιρο δέντρο του Κακλαμάνη για να φωνάξουν «Φέτος δεν έχουμε Χριστούγεννα».
Το Κράτος, φορώντας τη λεοντή μπάτσου, είχε δολοφονήσει έναν δικό τους.
Ο πυροβολισμός τον Δεκέμβρη του 2008 ήταν εκκωφαντικός. Ο Δεκέμβρης του 2008 ήταν ένας μήνας καμπής. Μια εποχή που διεύρυνε το χάσμα. Μια εποχή που χαρτογράφησε το ρήγμα. Μια εποχή που οριοθέτησε το «Εμείς και οι Άλλοι».
Αυτό το «τυχαίο» που εκ των υστέρων, η Ιστορία φορώντας γυαλιά πρεσβυωπίας έρχεται να εκλογικεύσει και να εξηγήσει.
Η Εξέγερση είναι πάντα απρόβλεπτη, συχνά και παράκαιρη. Η δική της μέρα έρχεται τυχαία, μια σπίθα που πέφτει πάνω σε ένα λάστιχο αυτοκίνητου. Μπορεί να καταλήξει πατημένο τσιγάρο, μπορεί να γίνει και πυρκαγιά...
Την Εξέγερση συνηθίζουμε να την ορίζουμε κατ’ αντιδιαστολή με την Επανάσταση. Η Εξέγερση είναι τυφλή, απροετοίμαστη, ανεξέλεγκτη. Ιδεολογικοποιείται εκ των υστέρων. Έχει οργή, μίσος, πάθος. Αντίθετα η Επανάσταση είναι συνειδητή, ξέρει που και πως θέλει να φτάσει. Ξέρει ακόμη και να διασώζει την Εξέγερση. Να την κάνει ένα στάδιο της πορείας της.
Ο καιρός των Επαναστάσεων μοιάζει πολύ μακρινός, το παλιό βρυχάται με επιθανάτιους τρομακτικούς ρόγχους αλλά το νέο δεν βλασταίνει. Κι η απόσταση τους μεγεθύνει το συναίσθημα της ήττας και της απόγνωσης.
Κι ίσως το μεγαλύτερο πλιάτσικο να έγινε στις Λέξεις. Η Επανάσταση στις μέρες μας ειναι ανάλαφρη, ουδέτερη, συνώνυμη των μικροαλλαγών. Στέκει γυμνή από το κοινωνικό της βάρος, πορνογραφημένη, κρεμασμένη στις γιγαντοαφίσες των λεωφόρων και στις στασεις των λεωφορείων, που μας μυούν στις… επαναστάσεις της κινητής τηλεφωνίας, της μόδας, της διατροφής, της γυμναστικής.
Η Εξέγερση είναι η λουστρινένια φορεσιά της κοινωνικής Βίας. Κι η Βία είναι πιθανότατα εξ ορισμού ηττημένη. Πυροδοτεί τα πάθη του πλήθους αλλά αφήνει πίσω της μοναχικούς ανθρώπους να πενθούν ή σκυθρωπά πρόσωπα μπροστά σε δεσμοφύλακες να βηματίζουν σε μια αυλή φυλακής.
«Ο εξεγερμένος άνθρωπος με το να λέει ΟΧΙ, επιβεβαιώνει την ύπαρξη ενός συνόρου, ενός απαράδεκτα παραβιασμένου ορίου.»
Κι ο πυροβολισμός στον 15χρονο Αλέξανδρο, από έναν αστυνομικό εν ώρα υπηρεσίας, ήταν το δικό μας απαράδεκτα παραβιασμένο όριο.
Χιλιάδες κόσμος, μαζί με χιλιάδες εφήβους πλημμύρισαν στους δρόμους εκείνο το βράδυ, εκείνες τις βδομάδες του Δεκέμβρη. Ο Αλέξανδρος έγινε το δικό μας το παιδί, ο δικός μας ο συμμαθητής, ο δικός μας ο φίλος.
Η κοινωνική Βία καταδικάστηκε σε τηλεοπτικά, μιντιακά, διαδικτυακά και λοιπά λαϊκότροπα αλλά διόλου λαϊκά δικαστήρια. Έδρα και Ένορκοι την καταδίκασαν με συνοπτικές διαδικασίες και αφορισμούς.
Εξεγερθείτε ησύχως. Μη θορυβείτε. Ένας Ξέρξης να παλεύει να τιθασεύσει τη θάλασσα μαστιγώνοντας την με καυτά σίδερα. Μάταια. Κι η θάλασσα να ανταριάζει.
Τηλε-Δικαστές και μιντιο-Γραμματικοί να εκφωνούν δεκάρικους. Ευαγγελιστές και τηλεψυχολόγοι θα την ξορκίζουν και θα την καταριούνται. Θα καλοπιάνουν, θα χρυσώνουν τις μανάδες της Βίας, αλλά θα καταριούνται και θα ξορκίζουν τα παιδιά της.
Εκείνα τα 15χρονα που ενηλικιώθηκαν μέσα σε μια νύχτα από τον κρότο του πυροβολισμού, έμελε να ζήσουν το τέλος της επίπλαστης ευημερίας. Εκείνα τα 15χρονα που θρήνησαν και οργίστηκαν με τη δολοφονία του δικού τους Αλέξανδρου, έμελλε να ανδρωθούν μέσα στη χειρότερη κρίση της μεταπολιτευτικής ιστορίας. Εκείνα τα 15χρονα ρωτούσαν. Σε εκείνα τα 15χρονα δεν έχουμε απαντήσει ακόμη.
Κι αν η μνήμη του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου ανήκει και διαφυλάσσεται από τους δικούς του ανθρώπους, από αυτούς μου μοιράστηκαν τις στιγμές της τόσο σύντομης ζωής του, σε όλους Εμάς, ανήκει η μνήμη του πυροβολισμού. Οι Άλλοι, θα είναι πάντα οι Άλλοι. Θα μας χωρίζει πάντα «ο ήχος του όπλου».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου