«Μαύρη Παρασκευή είν' σήμερα, μαύρη είν' όλη η μέρα, μαύρο Σαββατοκύριακο, μαύρη και η Δευτέρα».
Το καλό με τον γραπτό λόγο είναι ότι τα ταξίδια στον χρόνο μπορούν να γίνουν άμεσα, με μία μόνο λέξη. Χωρίς γνώσεις Φυσικής, δίχως πτυχία και μεταπτυχιακά, χωρίς πειραματικές διατάξεις, δίχως ερευνητικές αναταράξεις. Οπως ακριβώς δηλαδή γίνονται τα πράγματα και στην Οικονομία. Το αυτό αποδεικνύεται πανεύκολα με το άνωθεν σύγχρονο «δημοτικό τραγουδάκι»: ισχύει για σήμερα, όπως ίσχυε και 150 χρόνια πριν...
Τότε, το όχι και τόσο μακρινό 1869, το ημερολόγιο έγραφε 24 Σεπτεμβρίου. Και μαντέψτε! Ηταν Παρασκευή. Ακριβώς πριν από 150 χρόνια και κάτι ψιλά· αυτά τα «ψιλά» είναι που περνάμε στα ψιλά και δεν καταλαβαίνουμε ούτε τι κάνουμε ούτε τι σηματοδοτεί αυτό που κάνουμε.
Τότε, λοιπόν, το όχι και τόσο μακρινό 1869, δύο θρυλικοί για την αδιαλλαξία τους Αμερικανοί χρηματιστές, οι Τζέι Γκουλντ και Τζέιμς Φισκ, έκαναν «τραστ» ώστε ν' αποκτήσουν σχεδόν όλο το αποθεματικό των ΗΠΑ σε χρυσό. Η τιμή θα εκτοξευόταν στα ύψη και οι ίδιοι θα γίνονταν ζαπλούτιοι. Τσούκου τσούκου, λάου λάου, το σχέδιο πήγαινε καλά.
Εως εκείνη τη μέρα. Εκείνη τη «Μαύρη Παρασκευή», 24 του Σεπτέμβρη, του όχι και τόσο μακρινού 1869. Τότε, 70 μόλις χρόνια από τη λειτουργία του Χρηματιστηρίου της Νέας Υόρκης και 150 και κάτι ψιλά από σήμερα, η κυβέρνηση του Οδυσσέα Γκραντ έμαθε αυτά που σχεδίαζαν οι δύο αδίστακτοι, ήδη παμπλούτιοι χρηματιστές, απελευθέρωσε την αγορά χρυσού, με αποτέλεσμα ν' ακολουθήσει, μαντέψτε! Πανικός. Αυτό ακολούθησε. Η τιμή του χρυσού έπεσε κάθετα, οι δύο αδίστακτοι δεν 'πάθαν και τίποτα, η κρίση φυσικά εξαπλώθηκε, κάπως ταρακουνήθηκαν οι ρεντιγκότες και τα λευκά κολάρα της Wall Street, αλλά κυρίως την πλήρωσε, μαντέψτε! Η «μεσαία τάξη»: εργάτες και αγρότες.
Καθώς, όμως, ο καπιταλισμός είναι πιο αδίστακτος από τους εκπροσώπους του και σίγουρα πιο ανθεκτικός από τις κρίσεις του, κανείς δεν θυμάται τι έγινε εκείνη τη «Μαύρη Παρασκευή». Εχοντας (πάντα) σύμμαχο και τον προτεσταντισμό, κατόρθωσε να μεταμορφώσει μία τεράστια οικονομικοκοινωνική κρίση για τους πολλούς σε «ευκαιρία για όλους»! Ετσι λοιπόν, «Μαύρη Παρασκευή» θεωρείται πλέον μία Ημέρα Προσφορών, που έπεται ακριβώς της Ημέρας των Ευχαριστιών, όπου χιλιάδες δόλιοι μεσαιοταξίτες, έχοντας φάει τις γαλοπούλες τους και χωνέψει τις κολοκύθες τους, ξαμολιούνται στους δρόμους ν' αρπάξουν ό,τι μπορούν απ' όσα προσφέρονται και κυρίως απ' όσα δεν χρειάζονται.
Κι εμείς; Από κοντά κι εμείς.
Ο,τι κάνει η μεγάλη «Μητέρα» Αμερική, έρχεται -έστω και με καθυστέρηση- και στην υπό μεγάλη υστέρηση Ελλάδα. Που δεν μπορεί να υπάρξει ποτέ «ορφανή». Χρειάζεται και Πατέρα και Μητέρα για να κρατήσει χαρούμενα τα μικρομεσαία τέκνα της, τα οποία ως «αεί παίδες» (ε ρε κατακαημένε Πλάτωνα) πρέπει και τα «παιχνίδια» τους να έχουν για να ξεχνιούνται και «γονείς» να τους τα παρέχουν -μα και να τους τα κρύβουν στο ντουλάπι, όταν πρέπει να «τιμωρηθούν».
«Είχα δικό μου στρατό στα Τρίκαλα!» είπε ένας από τους Πατέρες του Εθνους, ο Κωνσταντίνος Πατέρας με τ' όνομα. Που κρατάει τον νομό να! Και τι ζήτησε; Απ' όλα όσα μπορούσε να ζητήσει, να διοριστεί διοικητής στο Νοσοκομείο Καρδίτσας θέλησε (άντε μπας και καταλάβουμε τι κέρδος βγαίνει απ' την Υγεία).
Τι κι αν πέρασε από 40 κόμματα (όλα της Δεξιάς); Τι κι αν έφτασε σχεδόν 80 χρονών; Ακριβώς επειδή πέρασε από 40 κόμματα (όλα της Δεξιάς) και ακριβώς επειδή έφτασε 80 χρονών, ξέρει πολύ καλά και πώς δουλεύει το σύστημα και πόσα απίδια μπορεί να πιάσει ο ίδιος, ένεκα που τον ακολουθούν χιλιάδες γίδια.
Προσβάλλω; Δεν μιλάω με τακτ;
Ας είμαι εγώ η αγενής. Ας φανώ εγώ προσβλητική. Και ας αφήσουμε την πολυχρονεμένη μας κυβέρνηση να σουλατσάρει σε νοσοκομεία και μεταναστευτικές δομές και πανεπιστήμια και τράπεζες, επειδή μπορεί. Γιατί την αφήνουμε. Επειδή κι εμείς τέτοιοι είμαστε.
Ως τέτοιοι, ας σουλατσάρουμε με τη σειρά μας στα μαγαζιά, μη χάσουμε τον μπουναμά. Για μας, βρε, είν' η ζωή!
...Τι κι αν πρόλαβαν και την αγόρασαν άλλοι πρώτοι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου