Κυβέρνηση πολιτικής αφασίας: απραξία προ των εθνικών κινδύνων, φαυλότητα στη διοίκηση και διχαστική ρητορεία στην κοινωνία…

https://www.anoixtoparathyro.gr/κυβέρνηση-πολιτικής-αφασίας-απραξία/

Του Γ. Λακόπουλου

Όσοι είχαν αρχίσει να φοβούνται τα χειρότερα για τη συνάντηση του Λονδίνου, στην οποία η ελληνική κυβέρνηση προσήλθε απροετοίμαστη,  δικαιώνονται. 

Το πρώτο που έκανε η Τουρκία, μετά την «καταγραφή «των προβλημάτων που προκαλεί ο Ερντογάν» από τον Έλληνα Πρωθυπουργό, ήταν να κλιμακώσει  την παρουσία της στην περιοχή των γεωτρήσεων και να κυρώσει τη συμφωνία με τη Λιβύη. 

Το φοβικό ύφος του Μητσοτάκη μετά τη συνάντησή -στη δήλωσή με την οποία καλούσε …και την Ελλάδα να δείξει «καλή θέληση» – υποδήλωνε αφασία.   

Τώρα μαθαίνουμε ότι καθόταν και συζητούσε με τον Τούρκο Πρόεδρο αν προστάτευε «τρομοκράτες» – δηλαδή γκιουλενιστές- ο… ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά δεν μάθαμε αν ζήτησε την συμφωνία με τη Λιβύη από τον συνομιλητή του.

Αντίθετα η αφασία επεκτείνεται. Ο υπουργός Άμυνας μας λέει ότι «υπάρχει περιθώριο συνεννόησης», αφού το θέμα με τη Λιβύη «δεν είναι φοβερό».

 Ο αναρμόδιος υπουργός …Μετανάστευσης  δηλώνει ότι μπορεί εκτός από το μνημόνιο κατανόησης με την Τουρκία, η Λιβύη μπορεί να ανακηρύξει και ΑΟΖ.

Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος  μας παραμυθιάζει ότι το αλαλούμ με τα ΜΟΕ ήταν απλώς μπέρδεμα με τις ημερομηνίες.

Και ο υπουργός Εξωτερικών… δεν λέει τίποτε- πάλι.

Ό Πρωθυπουργός αφήνει στο πλαίσιο του Συμβουλίου Εξωτερικής Πολιτικής την ενημέρωση των κομμάτων. Και μια κομματική παρέμβαση στη Βουλή απο τον ίδιο, με την οποία επιχειρούσε αποπροσανατολιστική όξυνση. . Αντί να καλέσει τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης για να χαράξουν την εθνική γραμμή του επιτίθεται σκαιά. Η πρακτική Σαμαρά επιστρέφει.

Ο πρώτος Έλληνας Πρωθυπουργός που δεν έθεσε θέμα τουρκικής προκλητικότητας στο Αιγαίο, όταν πρωτοείδε τον Ερντογάν, συνεχίζει την πολιτική κατευνασμού. Δεν είναι σε θέση να πάρει καμία πρωτοβουλία  έναντι της διεθνούς κοινότητας για την τουρκική επιθετικότητα.

Ομοίως δεν είναι σε θέση να πάρει καμία πρωτοβουλία για την ένταξη της Β. Μακεδονίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, κατ’ εφαρμογή της Συμφωνίας των Πρεσπών -μετά τη γκάφα του μη διαχωρισμού με την ένταξη της Αλβανίας και την  αφωνία το Συμβούλιο Κορυφής  στο βέτο του Μακρόν. Τώρα το χαρακτηρίζει «λάθος που πρέπει να διορθωθεί», αλλά δεν λέει πώς και από ποιους.

Εκ παραλλήλου ο Πρωθυπουργός αντιλαμβάνεται την ευρωπαϊκή συμβολή στο μεταναστευτικό ως οικονομική ενίσχυση της Ελλάδας, παραβλέποντας ότι και η Τουρκία ζητάει το ίδιο. Και τη λύση σαν πύκνωση των περιπολιών της Φρόντεξ.

 Ούτε καν τα κεκτημένα της προηγούμενης κυβέρνησης με τη Σύνοδο των Ευρωπαϊκών χωρών του Νότου, τις σχέσεις με το Ισραήλ και της Αιγύπτου,τις λεγόμενες Διαδικασίες του Βερολίνου δεν δείχνει η κυβέρνηση ικανή να ενεργοποιήσει.

Τα φαινόμενα της φαυλότητας

Στο εσωτερικό μέτωπο η φαυλότητα χτυπάει κόκκινο. Το περίφημο «κοινωνικό μέρισμα» προέρχεται από την εκτέλεση του προϋπολογισμού που συνέταξε η προηγούμενη  κυβέρνηση και η σημερινή κυβέρνηση τον παρέλαβε για το δεύτερο εξάμηνο.

Συνεπώς δεν είναι έργο Μητσοτάκη, του όποιου η κυβέρνηση απλώς αποκλείει τους συνταξιούχους και ενισχύει με 700 ευρώ μόλις 250 χιλιάδες νοικοκυριά πολυτέκνων, ανέργων και ειδικών αναγκών.

Στις πρακτικές διακυβέρνησης το διαβόητο «επιτελικό κράτος» δεν αποδεικνύεται απλώς πρόσχημα για την φαυλότητα που κλιμακώνεται στο δημόσιο, με τους μετακλητούς, τα νοσοκομεία, την ΕΡΤ, τους πολιτευτές και κολλητούς που βολεύονται. Υπάρχουν φαινόμενα που εξευτελίζουν την κυβέρνηση και καταρρακώνουν το κύρος του Πρωθυπουργού.

Η υπόθεση Διαματάρη -αντίστοιχης κλίμακας με την τοποθέτηση διοικητή στην ΕΥΠ- διέσυρε την κυβέρνηση, που δια του εκπροσώπου της κάλυπτε την εξαπάτηση του υφυπουργού  -παλιού φίλου της οικογένειας, αλλά όχι και της ομογένειας, όπως εμφανίσθηκε.

Την ίδια στιγμή ο Πρωθυπουργός δεν έχει τόπο να κρυφτεί ύστερα από όσα του «έσυρε» ο προσωπικός συνομιλητής του Κ. Πατέρας, που -παρότι του ζήτησαν να μην μιλάει -λέει ότι «ο πρωθυπουργός της Ελλάδας είναι ψεύτης απέναντί του». 

Δεν είναι τιμητικό για τον πρωθυπουργό να ακούγεται από κάποιον που  ίδιος διόρισε  με παλαιοκομματικές μεθόδους -να έχει μέχρι το κινητό του.  

Παρακλητική διακυβέρνηση

Κανείς άλλος πρωθυπουργός δεν έχει δεχθεί τέτοιες μομφές παραμένοντας αμίλητος. Αλλά ο Κυριάκος  Μητσοτάκης είναι ειδικός Πρωθυπουργός. Π.χ. αντί να νομοθετεί στη Βουλή,για ό,τι κρίνει αναγκαίο, εγκαινιάζει την «παρακλητική διακυβέρνηση».

Πρώτα παρακάλεσε τις τράπεζες να μην … χρεώνουν υπερβολικά κάποιες υπηρεσίες- όπως θεωρεί την κλοπή που κάνουν- και τον αγνόησαν. Τώρα  παρακαλάει εταιρείες κινητής τηλεφωνίας και παρόχους Ιντερνέτ να  μειώσουν τις χρεώσεις – αυτοβούλως.

Είναι η ήπια όψη της φαυλότητας που έχει στην άλλη πλευρά τις διευκολύνσεις που πρόσφερε ως τώρα η κυβέρνηση σε μιντιάρχες με το πόθεν έσχες, τραπεζικά στελέχη με την απαλλαγή και ερευνώμενους από τη Δικαιοσύνη με την αποδέσμευση ύποπτων λογαριασμών.

Μετά από όλα αυτά η διχαστική επίθεση στην αντιπολίτευση και τον Αλέξη Τσίπρα απο τον Πρωθυπουργό απο το βήμα της Βουλής -την επομένη μιας αποτυχίας – δείχνει οτι η κυβέρνηση καίει αστόχαστα τις οδούς διαφυγής. Αντιπολίτευση στην αντιπολίτευση, αντί για επιδίωξη συναίνεσης.

Κατά τα λοιπα <το προσωπικό του ήθος δεν του επιτρέπουν να κάνω μέρος του κομματικού ανταγωνισμού τα εθνικά μας θέματα>, όταν αυτό ακριβώς κάνει. Ανέκαθεν. Τι ήταν οσα έλεγε το 2017 κατά την επίσκεψη Ερντογάν στην ΑΘήνα ακόμη και για τον πρόεδρο της Δημοκρατίας Προκόπη Παυλόπουλο; Το <οχι σε όλα> περιλάμβανε και τα εθνικά θέματα.

ΥΓ. Α, έχει και τους δημοκόπους που βρίσκουν ότι σε μια περίοδο που  οι οπλίτες εξοργίζονται με τα κυβερνητικά καμώματα ο Μητσοτάκης …ανεβαίνει, ενώ ο Τσίπρας, στο κόμμα του οποίου τρέχει κόσμος και ντουνιάς, καταποντίζεται. 

Η αφασία σε πίτες και κολώνες…