Η κριτική για την παρέμβαση Δοξιάδη και την αξίωσή του να απολυθεί ο δημοσιογράφος Δημήτρης Μανιάτης από «Τα Νέα» δοκίμασαν τα δημοκρατικά αντανακλαστικά μεγάλης μερίδας του κόσμου για την κυνική εκφορά του, πλην όμως, το πραγματικό νόημα και οι προθέσεις του, πάνε πολύ πιο πέρα από αυτό που φαινομενικά εξέφρασε.
Για όσους θυμούνται την ελληνική πραγματικότητα, ο Απόστολος Δοξιάδης είχε προκαλέσει σάλο το 1992 ως διορισμένος σύμβουλος του Υπουργείου Πολιτισμού, όταν σε συνεργασία με τον τότε συμπολιτευόμενο τύπο και κάποιους ευκαιριακούς συμμάχους της κυβέρνησης Μητσοτάκη, είχε στοχοποιήσει τη σκηνοθέτιδα Φρίντα Λιάππα με μια προσχηματική αιτιολογία. Ζητούσε την εξαίρεσή της από τα κρατικά βραβεία και, ουσιαστικά, την καλλιτεχνική της εξόντωση, μια υπόθεση που προκάλεσε τεράστιο θόρυβο.
Ο Δοξιάδης «ξαναχτυπά» τώρα, μόλις τρεις μέρες μετά το διορισμό του σε άλλη μια κρατική θέση και με αντίστοιχη αυταρχικότητα στοχοποιεί τον Μανιάτη, επειδή δεν εγκρίνει σχόλιό του στα κοινωνικά δίκτυα.
Προφανώς μετά τη σφοδρή αντίδραση είναι πολύ λίγες οι πιθανότητες να ικανοποιηθεί, όμως η παρέμβασή του έχει το χαρακτήρα μιας πολύ επικίνδυνης προειδοποίησης:
Όπως τότε με τον πατέρα Μητσοτάκη στην εξουσία και με το ρεβανσισμό μετά από μια φρενήρη ΠΑΣΟΚική οκταετία έτσι και τώρα μετά από 4,5 χρόνια Αριστεράς που αμφισβήτησαν τη Δεξιά «ιδιοκτησία» της χώρας, ο Δοξιάδης επιχειρεί να στείλει το μήνυμα πως όσοι δεν συντάσσονται με την κυβέρνηση, θα βρίσκουν κλειστές τις πόρτες, είτε πρόκειται για τις σχέσεις με το κράτος, το οποίο νέμονται οι «αντικρατιστές» της ΝΔ, είτε ακόμη και στον ιδιωτικό τομέα, όταν ανήκει στα συμφέροντα που στηρίζουν τον Μητσοτάκη.
Ο Δοξιάδης, επηρμένος προφανώς από τη δεξιά «κανονικότητα» επιχειρεί να θέσει ένα νέο μετεμφυλιακό καθεστώς που θα απαιτεί πιστοποιητικά πολιτικών φρονημάτων.
Υπάρχει όμως μια βασική διαφορά. Τότε την Φρίντα Λιάππα υπερασπίστηκαν η Μερκούρη, ο Αγγελόπουλος, ο Ντασέν, ο Κούνδουρος, ο Ραφαηλίδης, πνευματικοί ογκόλιθοι με τεράστια, συχνά διεθνή, ακτινοβολία, οι οποίοι με το κύρος τους απομόνωσαν τις περιθωριακές απόψεις. Σήμερα όμως, που είναι οι πνευματικοί άνθρωποι της χώρας για να υπερασπιστούν ανοιχτά αυτήν την πρωτοφανή απόπειρα εξόντωσης;
Δυστυχώς αυτοί δεν υπάρχουν, είτε επειδή βιολογικά έχουν εκλείψει και οι συνθήκες της μεταπολίτευσης δεν δημιούργησαν αντίστοιχα μεγάλες μορφές, είτε γιατί η κόπωση της κρίσης περιόρισε την έκφραση και κυριάρχησε η φτήνια, από την οποία αντλεί και τη δύναμή της η αστική παράταξη.
Όταν λοιπόν ο Δοξιάδης στοχοποιεί μη αποδεκτές πολιτικά απόψεις και όταν ο Βορίδης μιλά για το τέλος της «ιδεολογικής ηγεμονίας της Αριστεράς» εκφράζουν τα ίδια σύνδρομα πνευματικής κατωτερότητας αλλά και το ίδιο μοχθηρό σύνθημα ρεβανσισμού της Δεξιάς για τη συντριβή ή τη συνθηκολόγηση του δημοκρατικού κόσμου.
Αυτός ήταν πάντα το πρόβλημά τους, όχι η Λιάππα ούτε ο Μανιάτης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου