Αν ήταν να διαλέξω ένα πρόσωπο των ημερών δεν θα διάλεγα τον Τσίπρα, τον Κοτζιά, τον Καραμανλή, τον Σαμαρά, τον Δανέλλη ή τον Μπίστη· δεν θα διάλεγα τον Καμμένο που τώρα κάνει ανοιχτά χαρούλες στη Χρυσή Αυγή και το λοιπό φασισταριό μπας και επιβιώσει· ούτε τους υπόλοιπους γελωτοποιούς του εθνικού κορμού

Yannis-Orestis Papadimitriou

Λοιπόν, τα βγάζω εδώ επειδή αν δεν αρχίσω να βρίζω, θα με δείτε σε λίγες ημέρες στις ειδήσεις να έχω παλουκώσει κανέναν μακεδονομάχο:

Αν ήταν να διαλέξω ένα πρόσωπο των ημερών δεν θα διάλεγα τον Τσίπρα, τον Κοτζιά, τον Καραμανλή, τον Σαμαρά, τον Δανέλλη ή τον Μπίστη· δεν θα διάλεγα τον Καμμένο που τώρα κάνει ανοιχτά χαρούλες στη Χρυσή Αυγή και το λοιπό φασισταριό μπας και επιβιώσει· ούτε τους υπόλοιπους γελωτοποιούς του εθνικού κορμού που επιζητούν διακαώς την εύνοια του ενός ή του άλλου επιχειρηματία, την οποία μεταφράζουν σε αβάντες στην μπόχα των προαναφερθέντων φασισταριών. 

Και φυσικά, ούτε τον συλλογικό μαλάκα που στελεχώνοντας τα συλλαλήτηρια μεταμορφώνεται σε συλλογικό φασίστα. [Παρεμπιπτόντως, επειδή βαρέθηκα να βλέπω να το στρογγυλεύουν όλοι αυτό: ναι, είστε όλοι φασίστες.

 Ήσασταν απλά μαλάκες, αλλά τα επιχειρήματα και τα «αισθήματά» σας (τι ευαίσθητοι που είστε) στήνουν φασιστοφιέστες. Όταν είσαι μαλάκας, τόσο χρειάζεται για να μεταμορφωθείς σε φασίστα. Καλή επιτυχία στην καινούργια σας σταδιοδρομία.]

Επιστρέφοντας στο προκείμενο, πρόσωπο των ημερών για μένα είναι ο Γρηγόρης Ψαριανός, αυτό το ανεπάγγελτο παράσιτο που πρόθυμα δέχεται να δίνει ώθηση στο φασισταριό με αντάλλαγμα μια βουλευτική καρέκλα.

 Και τι του προσφέρει αυτή η βουλευτική καρέκλα; Όχι συμμετοχή στη διαμόρφωση των κοινών, καθώς παραείναι μεθυσμένος σε οποιαδήποτε στιγμή κι αν τον πιάσεις για να συμμετέχει σε οποιαδήποτε συζήτηση.

 Ούτε κύρος, καθώς η δημόσια τοποθέτησή του στήθηκε όλη στον ρόλο του καραγκιόζη και το ξέρει κι ο ίδιος. 

Ούτε φυσικά ελπίδες, γιατί η φιλοδοξία θέλει και μια κάποια αφοσίωση σε κάτι.

 Όχι. 

Το μόνο που του προσφέρει του Γρηγόρη Ψαριανού η βουλευτική καρέκλα, είναι η δυνατότητα να συνεχίσει να ζει ως κοπρίτης, σέρνοντας το σαρκίο του από μπαρ σε μπαρ, παραμένοντας αμόρφωτος και χωρίς να είναι υπόλογος προς οποιονδήποτε άλλον άνθρωπο. Είναι τόσο απλό. Τι κι αν βγήκε πολλαπλώς δυναμωμένο το φασισταριό εκεί που είχε περιορίστει, τι κι αν σκότωσε Φύσσα, Ζίλφε ή Λουκμάν και πόσους ακόμα. 

Το μόνο που τον νοιάζει τον Γρηγόρη τον Ψαριανό είναι να μη χρειάζεται να δουλεύει και να μπορεί να πίνει απ' το μεσημέρι που ξυπνάει.

 Η δε εμπειρία μου λέει ότι η συντριπτική πλειοψηφία των επώνυμων μακεδονομάχων, αντίστοιχοι κοπρίτες είναι. Απλά στον Γρηγόρη μας είναι τόσο διάφανη η κοινοτοπία του κακού που τον καθιστά σύμβολο.

Ουφ, νιώθω ήδη καλύτερα.