Κάπου το μακρινό 2002 τετοια μέρα ,βλέπω στην τηλεόραση τον Σημίτη χαρούμενο να κρατάει κατι εικοσάευρα στο χέρι.

 by Pantelis Kats

Κάπου το μακρινό 2002 τετοια μέρα ,βλέπω στην τηλεόραση τον Σημίτη χαρούμενο να κρατάει κατι εικοσάευρα στο χέρι. 

Η μετάβαση απο τις δραχμές στο Ευρώ έγινε πραγματικότητα. 

Οντας βέβαια φοιτητής τότε και σε μια εποχή που το χρήμα έρεε άφθονο δεν ένιωσες κατευθείαν την δραματική ακρίβεια αυτής της αλλαγής νομίσματος.

Τα πάντα ανέβηκαν 3 φορές απάνω.

 Για παράδειγμα τότε που ήταν της μόδας και τα Ουφάδικα,το τίμιο πενηντάδραχμο έγινε πενηντάλεπτο ήτοι 170,38 δραχμές.

Οι μισθοί βέβαια δεν τριπλασιάστηκαν αλλά παρέμειναν σταθεροί.

 Ήταν μια πολυ σουρεαλιστική κατάσταση. 

Απο την μια το κόστος ζωή μας τριπλασιάστηκε μεσα σε μια μέρα απο την άλλη δεν έπρεπε να νιώσουμε υποτιμημένοι. 

Γιατι 1)μπήκαμε στην οικογένεια του Ευρώ 

2)δεν ειχαμε πληθωρισμό. 

Οι συνέπειες ωστόσο της εξάρτησης απο το ευρώ ηταν μακροπρόθεσμες. 

Αρχικά τον καιρό εκείνο μεσουρανούσε το Neo Greek dream, το οποιο σήμαινε αχαλίνωτο καταναλωτισμό. 

Για να επιβιβαστείς εστω και για λίγο στο τραίνο αυτό,αναγκαζόσουν να δανειστείς. 

Κανένα πρόβλημα για τις τράπεζες οι οποίες έδιναν καταναλωτικά δάνεια για πλάκα. 

Θυμάμαι ακόμα να πηγαίνω στην Eurobank και να μου λέει ενας γιάπης της κακιάς ώρας "Αν εχεις το πάσο σου μπορείς να πάρεις δάνειο 3 χιλιάδων ευρώ". 

Δεν συζητάμε για τα διακοποδάνεια που έγιναν της μόδας

.Δεν υπήρχε κανένας έλεγχος για το πως οι τράπεζες δάνειζαν χρήμα,υπο ποιους όρους ,με τι επιτόκιο. 

Καμία προστασία για τους καταναλωτές οι οποίοι είχαν χάψει (όπως όλοι μας σε ενα βαθμό) οτι το επίπεδο ζωής μας θα ανέβαινε συνεχώς και τα δάνεια ήταν κατι που θα ξεπληρώναμε μεσα σε ελαχιστο χρονικό διάστημα μεχρι να γίνουμε Κωστόπουλοι και εμεις.

Ένα χρόνο μετά το 2003, έτυχε να ακούσω κάποιον αριστερό στην τηλεόραση να λέει οτι υπήρχε ενα σοβαρό ενδεχόμενο κρίσης τα επόμενα χρόνια.

Ο λόγος ήταν πολυ απλός: 

Η ζωή γινόταν πιο ακριβή και οι μισθοί είτε αυξάνονταν ελάχιστα είτε καθόλου.

Επίσης οι τράπεζες σε λιγα χρόνια θα είχαν πλειάδα κόκκινων δανείων μιας και κάποια στιγμή οι δόσεις θα γινόντουσαν πολυ μεγάλες ωστε να μπορουν να αποπληρωθούν. 

Φυσικά δέχθηκε επίθεση απο όλους τους υπόλοιπους συνομιλητές του ως "κακοπροαίρετο" και οτι "Δεν έβλεπε την άνοδο του βιοτικού επιπέδου εκει έξω". 

Με άλλα λόγια ο μέσος εργαζόμενος δεν ζούσε πάνω απο τις δυνατότητες του αλλά πάνω απο το μισθό του. 

Γιατί πράγματα τα οποία νωρίτερα ήταν πιο φτηνά ,ακρίβυναν τρεις φορες. 

Θεωρητικά αν το ίδιο το κράτος και οι πολιτικοί ήταν κάπως υπεύθυνοι είτε θα έλεγχαν το όργιο κερδοσκοπίας είτε θα έλεγχαν το πως δανειοδοτούσαν οι τράπεζες. 

Το ευρώ επέτρεψε ενα ακόμη μεγαλύτερο έλεγχο του Κεφαλαίου στις τσέπες μας και στον τρόπο ζωής μας.

Βέβαια δεν ειμαστε τίποτα χάχες δραχμιστές που λενε οτι αμα γυρισουμε πίσω στον Κολοκοτρώνη θα δούμε χρυσές μέρες. 

Το ζήτημα δεν ειναι το νομισμα αυτο καθεαυτό αλλά η πραγματική του αξία στην τσέπη σου.

Αυτό για το μονοευρω που θα βρειτε σήμερα στην Βασιλοπιτα.