Ας μην πανηγυρίζουμε λοιπόν για το «ξεβράκωμα» των φασιστών

Dimitris Tsirkas

Κανένας από τους συλληφθέντες για την επίθεση στον Μπουτάρη δεν υπερασπίστηκε την πράξη του, προσήλθαν όλοι στο δικαστήριο κλαιγόμενοι, δήλωσαν «παρασυρμένοι» και ζήτησαν «μετανιωμένοι» συγγνώμη. 

Με τον ίδιο περίπου τρόπο αντέδρασαν και οι χρυσαυγίτες μετά τη σύλληψή τους, αρνήθηκαν τη ναζιστική ιδεολογία, δήλωσαν «καλά παιδιά» και νομοταγείς πατριώτες. Ποιος ξεχνά την αποκρουστική εικόνα του ναζιστή Μπούκουρα στη βουλή, να φωνάζει με λυγμούς «εγώ ΠΑΣΟΚ ήμουνα». Αυτή είναι η στάνταρ αντίδραση των φασιστών κάθε φορά που έρχονται αντιμέτωποι με κάποιον ισχυρότερο από εκείνους. 

Μαγκιές, τσαμπουκάδες και βία στους ανίσχυρους – χαμέρπεια και δουλικότητα απέναντι στους ισχυρούς.

Η αντίθεση με τους αναρχικούς που με θάρρος υπερασπίζονται τις ιδέες και τις πράξεις τους (άσχετα αν συμφωνεί κανείς με αυτές) στα δικαστήρια, ακόμα και όταν αυτό επιφέρει βαρύτατες ποινές, βγάζει μάτι. 

Είναι χαρακτηριστική η περίπτωση των συλληφθέντων για τη ληστεία στο Βελβεντό. Βασανισμένοι, με τα πρόσωπα πρησμένα από το ξύλο έμπαιναν στη φυλακή φωνάζοντας αναρχικά συνθήματα. 

Αλλά και παλιότερα, είχαμε τους κομμουνιστές που βάδιζαν αγέρωχα προς το εκτελεστικό απόσπασμα με σηκωμένες τις γροθιές.

Θα περίμενε κανείς η αποκάλυψη αυτή της δειλίας και της ποταπότητας των φασιστών να τους κοστίσει σε αποδοχή.

 Να τους κοντύνει στα μάτια του κόσμου και να απαξιώσει την ιδεολογία τους. 

Πώς να ταυτιστεί κανείς με κάποιον που αποκηρύσσει τόσο εύκολα τις ιδέες και τα έργα του για να γλιτώσει το τομάρι του; Συνέβη όμως το αντίθετο, όχι μόνο δεν είχαν απώλειες αλλά έχουν πλέον εδραιώσει την επιρροή τους.

Δυστυχώς μια χαρά μπορούν να ταυτιστούν οι οπαδοί των φασιστών αλλά και ένα ευρύτερο μέρος της κοινωνίας με αυτές τις συμπεριφορές. 

Με τον ίδιο περίπου τρόπο λειτουργούν και οι ίδιοι σε ανάλογες περιστάσεις – στην οικογένεια, στο σχολείο, στη δουλειά. Θα ασκήσουν βία και τσαμπουκά όπου τους παίρνει, θα γλείψουν και θα ταπεινωθούν ενώπιον των δυνατότερων. 

Εικόνα τους είναι και τους μοιάζουν. Αντίθετα, η αυταπάρνηση και η αυθάδεια των αναρχικών απέναντι στην εξουσία δεν τους κάνουν αγαπητούς σε αυτόν τον κόσμο. Τους υπενθυμίζουν τη δική τους δουλοπρέπεια, την έλλειψη αξιοπρέπειας και τον φιλοτομαρισμό τους γι αυτό και πρέπει να τσακιστούν. 

Φθόνο και μνησικακία τους γεννά η στάση των αναρχικών, όχι συμπάθεια και θαυμασμό.

Ας μην πανηγυρίζουμε λοιπόν για το «ξεβράκωμα» των φασιστών, δεν τους αποκόπτει από τους οπαδούς τους αλλά τους δένει πιο σφιχτά μαζί στη θρασυδειλία και την αναξιοπρέπεια. 

Όσο δεν υπάρχουν οι προϋποθέσεις για μία συλλογική ανάταξη της κοινωνίας ο Μπούκουρας τραμπούκος και ο κλαιόμενος Μπούκουρας θα συμβολίζουν τα όρια αυτών των ανθρώπων.